Toxische pedo relatie (12 jaar verschil)
Toen ik 16 was kwam ik met iemand in contact die 12 jaar ouder was. Hij vond mij leuk en ik vond het wel interessant maar echt iets wilde ik niet. Tot hij keer op keer bleef aandringen om af te spreken heb ik maar toegezegd om er vanaf te zijn (tja wat denk je op zo'n leeftijd. En terwijl ik die uitleg typ bedenk ik me dat ik me dus nog steeds verontschuldig).
Vanaf dat moment begon hij op me in te praten dat ik zo mooi was enz enz en hij wilde me zoenen. Ik wilde niet maar hij bleef volhouden tot ik toegaf. Steeds een stapje verder. Hij wilde vaker afspreken en ik durfde geen nee te zeggen.
Hij heeft zo op me in gepraat dat ik op den duur zelf geloofde dat ik dat allemaal wilde.
Hij gaf me steeds cadeautjes om te laten weten hoeveel hij om me gaf enz enz.
Op den duur begon hij mijn familie en vriendinnen af te vallen en was ik compleet geïsoleerd van alles en iedereen.
Ik ging ook niet meer naar school want ik moest er voor hem zijn, het huishouden doen en seks hebben.
Ondertussen ging hij continu vreemd met andere meisjes/vrouwen. Ik heb geen idee met hoeveel hij het ondertussen deed maar dat ie het deed was duidelijk. Het gebeurde bij anderen maar ook thuis, dan mocht ik er niet zijn dus moest terug naar mijn ouders sommige dagen.
Ik raakte zwanger van hem. Hij heeft zo op me in gepraat dat ik het weg moest laten halen want anders zou ik geen leven meer hebben en zou hij het kind bij me weg laten halen, ik was toen 17.
Op de dag van de abortus ging ik met hem mee naar huis, ik kon alleen maar huilen. Hij moest die avond echt even er tussenuit want het was zo zwaar voor hem zei hij.
Ik zat steeds slechter in m'n vel en ik ging emotie eten met als gevolg dat ik wat aan begon te komen.
Van de een op de andere dag had hij het ineens gehad met me en had hij iemand anders gevonden. Diegene had wel een goede opleiding, twee baantjes, veel leuke vrienden, een goede en rijke familie en was niet dik. Letterlijke woorden ze heeft alles wat jij niet hebt.
De tijd daarna herinner ik me ook niet zoveel van, van die tijd met hem ook niet trouwens. Heel veel dingen zijn weggevaagd.
Wel weet ik nu dat ik aangifte had willen doen. Kan dit nog steeds? En vooral, heeft het zin.. Ik was er eerder niet aan toe, had alles geblokt in m'n herinnering.
Ik heb nu heel erg het gevoel dat ik graag zou willen dat hij gaat boeten voor wat hij heeft aangericht. Dat gevoel heb ik nog niet eerder gehad. Ik had eerst ook veel medelijden met hem gek genoeg, maar als ik zo kijk denk ik dat dit wel herkenbaar kan zijn voor anderen.. Ik dacht het is mn eigen schuld..
Ik heb er jaren last van gehad en nog steeds. Ik heb nog steeds mijn school niet afgemaakt, veel geprobeerd qua opleidingen maar steeds liep ik weer vast. Heb daardoor ook een studieschuld opgebouwd waar ik mee in m'n maag zit.
Na hem heb ik nog twee toxische relaties gehad waarvan de meest recente nog maar een jaar geleden is. Jarenlang geestelijk misbruik.
Ik krabbel nog steeds op en werk aan m'n eigenwaarde. Gelukkig gaat het nu echt de goede kant op en kan ik zeggen dat ik een hele lieve man aan mijn zijde heb met wie ik echt mijn leven deel.
Het kan dus wel, een gezonde relatie waarin je gelukkig bent! Ik ben dan ook ruim 15 jaar verder nu (ben nu 32).
Hoop dat mijn verhaal een beetje samenhangend is, het valt niet mee om alles goed neer te zetten.
Liefs Eemss89
4 Reacties
Een triest verhaal, mooi beschreven Eemss en met een happy end. Je moet wel een sterke vrouw zijn. Maar hoe ben je er zo uitgekomen. Heb je hulp gezocht, gekregen. Wat maakt het dat je nu niet meer intrapt in een toxische relatie. Dat je je eigenwaarde terug hebt. Zoveel vragen, maar misschien kun je een tipje van de sluier oplichten waar andere lotgenoten zich aan kunnen optrekken. Dank voor dit verhaal.
Ik heb nu 4 jaar terug (dus ook ver nadat het gebeurd is) gesprekken gehad bij een psycholoog. Dat was wel helpend maar ik had toen de gesprekken op waren niet meteen het gevoel dat ik al uitgepraat was.
Ik heb in de tussentijd veel gepraat met vriendinnen waardoor ik wel bepaalde patronen ben gaan inzien en wat geholpen heeft mijn eigenwaarde terug te vinden.
Mijn nieuwe partner is daarin vooral ook een hele belangrijke schakel. Wetende dat ik hem aan mijn zijde heb sterkt mij elke dag.
Ik heb na verloop van tijd wel altijd geloofd in een mooie toekomst en dat het weer goed zou gaan.
Ik ben nu op het punt waarop ik niet meer geloven wil ik een mooie toekomst maar een mooi heden.
Kleine maar grote schakelingen in bewustzijn.
Ik ben er nog niet hoor want ik heb er nog steeds erg veel last van en soms overvallen alle gevoelens me nog steeds ineens.
Ik ben erg benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal, ik heb altijd de gedachte gehad dat ik de enige ben die zoiets is overkomen en dat voelde heel eenzaam.
Ik vind het trouwens heel mooi dat je zegt je moet wel een sterke vrouw zijn. Het is maar een klein zinnetje maar ik vind het nog steeds zo moeilijk om mezelf zo te kunnen zien.
Dank je wel voor je snelle reactie. Met jou ben ik het eens dat een begripvol en liefdevol netwerk en zeker een begrijpende partner, heel belangrijk is.
Ook herken ik in je verhaal dat de nare ervaringen gedurende langere periode opblijven spelen. Je hoopt dat het slijt, dat je op termijn geen last meer ondervindt. Mijn en ook bij haast alle lotgenoten is dat niet het geval. Een aantal gesprekken met een psycholoog is niet afdoende.
Je kunt overwegen een afspraak te maken met een medewerker van Slachtofferhulp. Met haar kun je ook overwegen om deel te nemen aan een fysieke lotgenotengroep. Hier zijn geen kosten aan verbonden.
Je kunt dan ook onderzoeken of specialistische hulp gewenst is. Zeker als de nare herbelevingen blijven komen. Dit blijft een wissel trekken op je relatie(s). Misschien kun je iets met deze tips anders, schrijf ons.