Onmacht en Trauma

Misschien heeft iemand hier wat aan... 

Ik heb lang ontkent dat ik ook een slachtoffer ben. Een slachtoffer van manipulatie, narcisme, seksueel misbruik. Zelfs nu ik het opschrijf klinkt het als iets dat ik heb bedacht, in plaats van iets dat mij is overkomen. Ik wil mijn verhaal graag delen voor mezelf, maar ook voor de mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en hier herkenning in kunnen vinden. 

Op mijn 16e kreeg mijn beste vriendin (ook 16) van toen een relatie met een getrouwde man van 35. Die man, laat ik hem Richard noemen, wou mij graag ontmoeten. Ik zei voor de grap tegen mijn vriendin 'Alleen als hij een filmpje stuurt'. Als puber is dat natuurlijk hilarisch, maar niet iets waarvan ik dacht dat een volwassen man echt zou sturen. Even later kreeg ik een filmpje binnen, waarop hij zichzelf aan het aftrekken was en klaar kwam. Ik was helemaal in shock. 

Een week later had ik met mijn vriendin bij hem thuis afgesproken, om hem dan daadwerkelijk te ontmoeten. Ik kwam met lood in mijn schoenen, want ik had er een heel slecht gevoel bij. Zeker na dat filmpje... Hij gaf mij een rondleiding van zijn huis, zonder die vriendin erbij. Hij liet mij de zolder zien en kwam toen heel dicht bij mij staan. Hij zei dat ik wel iets terug moest doen, voor dat filmpje. Hij zei dat we wel een samen zouden gaan douchen. Ik lachte het weg en liep toen gauw naar beneden. 

Fast forward. Ik sprak vaak met die vriendin af, want zij was toen mijn enige vriendin. En ja... daar hoorde dan bij dat ik ook met hem moest afspreken, met z'n drieen. Altijd bij hem thuis. Ik voelde me helemaal eigenlijk nooit echt comfortabel, maar ik wist niet beter. Hij was al een half jaar bezig met het opzetten van een soort machtsverhouding. Een hele vieze vorm van manipulatie. Hij gaf mij het gevoel dat ik afhankelijk van hem was en dat ik hem telkens iets verschuldigd was. Maar op het moment waren zij de enige twee vrienden in mijn leven (net voor en tijdens corona). Ik kwam daar regelmatig over de vloer en we deden een soort doen-durf-of de waarheid kaartspel. Eerst deden alleen die vriendin en hij het spel, en ik keek toe. Het ging van zoenen tot elkaar (op een seksuele manier) stimuleren en pijn doen. Later werd ik ook geacht om mee te doen, ik gaf aan dat ik mij daar niet comfortabel bij voelde, maar daar werd niet naar geluisterd. Ik moest Richard met regelmaat zoenen, in zijn tepels bijten of op een andere manier pijn doen. Ook moest ik rare opdrachten doen, waarbij hij bijvoorbeeld mijn urine uit een glas dronk. Dit bleef een jaar zo aanhouden. Door die situatie werd ik steeds depressiever, angstiger. Hij gaf mij telkens het gevoel dat ik minderwaardig was. Dat ik dom was en hij dwong mij ook om mijn meest intieme gedachten te delen (over de band met mijn vader, trauma's, onzekerheden), en die gebruikte hij vervolgens om mij nog meer het gevoel te geven dat ik niks voor stel. Om te laten weten dat hij hier de 'alfa' is. Het was misschien logisch geweest om daar weg te gaan, maar voor mij was dat geen optie. Wie weet wat hij allemaal zou kunnen doorvertellen aan anderen...

De gebeurtenis die mij het meeste blijft achtervolgen is de keer dat ik naar zijn huis kwam omdat hij mij iets wilde laten zien. Een jurk ofzo. Ik dacht, het zal wel. Maar even later stond ik met hem op zolder, een man in een jurk en een panty op hoge hakken die een meisje van 17 geil probeert te maken. Ik wist niet wat ik zag en wat ik moest doen. Hij begon mij te strelen en naar mijn lichaam te kijken en moest ik hem ook strelen. Ik zag dat hij er zeer opgewonden werd. Hij keek mij in mijn ogen aan en zei 'Volgens mij ben je bloedgeil'. Dat was alles behalve wat ik op dat moment was. Hij bleef een half uur aandringen tot seks. Van 'Ik zie dat je het wil' tot iets als 'Je hebt me nog iets te goed'. Gelukkig is het niet zo ver gekomen. 

De hele situatie en de jaren daarvoor hebben mij zeer geschaad. Ergens had ik vertrouwen in hem, zag ik hem als een vriend. En toch is hij jaren lang over mijn grenzen heen gegaan, zelfs nadat ik meerdere keren had aangegeven dat ik die dingen niet wil. Zelfs nadat ik heb verteld dat ik meerdere keren ben aangerand en bang ben voor seks. Maar hij haalde daar juist zijn plezier uit, uit het leed van een ander. Uit de onmacht van een ander. En door zijn manipulatie was er toch een soort vertrouwen of afhankelijkheid. 

En zelfs nu ik dit heb opgeschreven, blijft een stemmetje in mijn hoofd zeggen dat ik me aanstel. Dat dit helemaal niet erg is. Dat ik dit niet moet plaatsen, omdat het niks voorstelt vergeleken met wat een ander heeft meegemaakt. Ik heb proberen aangiften te doen bij de Zedenpolitie, maar die vertelden mijn dat het mijn eigen schuld is, dat ik weg had kunnen gaan. Dit versterkt de negatieve stem in mijn hoofd alleen maar. Maar toch heb ik dit geplaatst. Want het is wél erg, en nog steeds zeer aangrijpend. Ik heb er PTSS aan overgehouden en volg nu EMDR therapie. 

Bedankt voor het lezen.