Ongewild aangeraakt - stress
Hoi allemaal,
Een aantal weken geleden ben ik 's nachts op straat aangeraakt tegen mijn wil in. Ik werd aangesproken met een simpele vraag en wilde behulpzaam zijn. Ik weet niet of het zozeer seksueel misbruik is, maar ik ben in ieder geval aangeraakt tegen mijn wil in. Ik was op dat moment erg bang en wist niet goed wat mij overkwam. Ik ben naar huis gegaan en ben gaan slapen. Ik voelde mij de dag erna ontzettend naar en vies, en ook schuldig. Ik heb toen het verhaal aan mijn vriend verteld. Ik dacht het zal wel over waaien. Maar pas nu merk ik de gevolgen ervan, ik ben als de dood dat ik deze persoon ergens tegenkom (klein dorp), bijvoorbeeld tijdens mijn werk. Ik slaap de laatste tijd slecht, ik eet amper meer wat (alleen nog avondeten) als het niet hoeft (als ik met mensen samen ben eet ik omdat ik niet wil opvallen), hierdoor ben ik afgevallen. Ook heb ik geen motivatie meer voor dingen (bv school) en lig ik veel in bed. De corona helpt ook niet mee in het hebben van afleiding. Ik heb contact gezocht met mijn HA en er over gepraat. Ik dacht echt dat het dan wel goed kwam. Maar afgelopen weekend waren wij met een groepje mensen en ik merkte dat ik het ontzettend lastig vind om 'nee' te zeggen als iemand mij aanraakt. Ik heb dit zeker gedaan want ik wil dit helemaal niet omdat ik een hele lieve leuke vriend heb op wie ik stapelgek ben en echt een toekomst mee zie. Maar toch, ik kwam niet goed genoeg over voor mijn gevoel. Ik vind dit ontzettend rot. En weer voel ik mij schuldig. Ik durf gewoon geen nee te zeggen en ik ben bang, omdat het die ene nacht ook niet hielp en het die persoon boos maakte waardoor het alleen maar erger wordt. Tegelijkertijd wil ik niet een signaal afgeven dat ik het wel prima vind als iemand mij aanraakt..Ik heb gelijk hierna mijn HA weer gezien en ben zodoende hier terecht gekomen. Ik wil niet dat mijn omgeving (familie, vrienden) dit weten, ik wil niet dat het een groot ding wordt en iedereen het weet. Ik hoop dat ik via hier misschien tips kan krijgen over wat te doen om mijn stress te verminderen (ik heb een test moeten doen waar uit kwam dat ik hele erge stress ervaar) en mij beter te voelen. Alvast heel erg bedankt.
6 Reacties
Zeker in zo'n zelfde situatie (waarin je nee moet zetten) kwam bij mij ook veel stress op. Bijna alsof ik weer 'freezede'. En dan wist ik niet of ik nou duidelijk nee moest zeggen of maar gewoon moest doen alsof het niet zo erg was. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is op zo'n moment even bij mezelf stil staan, hoe ik me voelde. Dat de reactie die ik op zo'n moment heb oké is en daarna bedenken of ik dit wel of niet fijn vind. Als ik het niet fijn vind, is het goed om er toch iets van te zeggen. Dan zei ik soms achteraf nog 'hee ik vond dat niet fijn, kun je dat niet nog een keer doen?'. Bijvoorbeeld ook bij vriendinnen die dan voor de grap op mijn bil sloegen - iets wat ik daarvoor helemaal niet erg vond. En dan voelt het toch wel goed om voor jezelf op te komen en die grenzen weer te verstevigen. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt. Maar dat kost ook tijd, dus gun jezelf die tijd en wees in de tussentijd niet te hard voor jezelf, je doet je best.
Daarnaast kan ik je wel aanraden om hulp te zoeken als je er zo'n last van blijft houden, bijvoorbeeld bellen of een hulpverlener zoeken (je zit al op deze site dus dat is in ieder geval al goed).
Sterkte en succes, ik hoop dat het bellen een goede ervaring was. Hoor graag hoe het met je gaat nu!
Fijn om te horen dat het je helpt. Ik denk dat bellen met een onbekend iemand een heel goed begin is, en dat je vanuit daar zelf ook wel aanvoelt of je dezelfde steun uiteindelijk uit je omgeving wilt, hoe spannend dat ook is..
Liefs en sterkte!
Helaas heb ik een soortgelijke ervaring. Zoals Steven ook al benadrukt, kan het juist heel helpend zijn om wél te erkennen dat dit is gebeurd. Het hielp mij het woord aanranding te gebruiken, het hielp mij om mensen te vertellen dat dit is gebeurd en ik vraag mijn omgeving juist om me af en toe te vragen hoe ik me nu voel.
Op jou heeft het een grote impact gehad, wat heel heel erg normaal is, en naar dat gevoel mag je luisteren.
Toen ik veel stress heb ervaren (ik had ook veel last van paniekaanvallen) heb ik dit met wat vrienden en huisgenoten gedeeld. Je kunt mensen vragen of je af en toe even met ze mag bellen om even in te checken hoe het met je gaat. Ik vond dat fijn. Dingen uitspreken kan namelijk al heel veel stress wegnemen.
Je kunt ook altijd met slachtofferhulp bellen, ik heb ongeveer een maand lang elke week een belafspraak gehad met een hulpverlener om samen even te kijken of het beter of erger werd. Zo kun je ook op tijd weer actie ondernemen. Het zou helemaal geen schande zijn als je nog meer hulp nodig hebt in de zin van therapie, maar tijd kan ook veel wonden helen. Sta open voor wat je nodig hebt.
Je mag me altijd weer vragen stellen, you're not alone.
Liefs,
Saskia
Volgens de wet spreek je over aanranding in jouw situatie. Je beschrijft het bijna alsof je geen nee durfde te zeggen tegen iemand die vroeg je jas aan te nemen.
Juist het delen met je naasten is belangrijk. Je gaat nu door vanalles heen en dat moet je niet alleen willen doen.
De beste tip is dus hetgeen je het minste wilt namelijk het "groter" maken.
Als je een olifant klein gaat noemen en vervolgens gaat praten over die olifant. Maak je hem dan groter? Nee, het voelt alleen zo omdat je hem gevoelsmatig kleiner gemaakt hebt.
Anderen zullen de olifant kunnen zien zoals deze is. Maar dat geldt niet bij iedereen sommigen zullen reageren vanuit verwarring en angst en daardoor komt vaak "victim blaming"
Al om al het begint met delen om vervolgens te helen
Ik ga er goed over nadenken