Moeite met praten
Hoi allemaal. Om maar meteen met de deur in huis te vallen hier in het kort mijn verhaal.
Ik was acht toen ik pianoles had, in die tijd raakte mijn moeder in het ziekenhuis.
Volgens hem kon ik haar thuiskrijgen door dingen met hem te doen.
Uiteindelijk kwam ze thuis en om haar thuis te houden bleven we dit doen.
Weer werd ze opgenomen en toen gingen wij een stap verder....ik durf er nog steeds niet over te praten, maar laat ik zeggen ik was letterlijk kind af.
Toen ik eindelijk iets durfde te zeggen tegen mijn ouders werd ik niet geloofd en meegesleept naar een therapeut en kreeg allerlei labels
Ondertussen ging het misbruik door tot mijn 11e. Ik had mijn hand hard tussen een deur gedaan en kon daardoor niet meer pianospelen.
Nu ben ik inmiddels 39 en moeder van 2.
Omdat ik steeds meer flashbacks kreeg van mijn trauma weer hulp gezocht.
Na 3 emdr sessies besloot de psycholoog dat exposure beter past bij mij.
Nu al 5x gehad, maar ik blijf de grootste moeite hebben om het uit te spreken.
Bang om weer niet te worden geloofd....angst om alles open te gooien en voel mijzelf weer vies.
In de sessie al aantal malen herbeleving gehad en zie enorm op tegen het moment dat ze triggers wil gaan toepassen.
Eigenlijk ben ik dus doodsbang
8 Reacties
Ik geloof wel dat het helpend kan zijn dingen dagelijks terug te luisteren of te lezen bv ( mijn verhaal staat op papier) om zo de angst te doen uitdoven. Maar als je je verhaal niet kan vertellen en je steeds daarom vast loopt is het het overwegen waard om te vragen idd of je misschien al is het maar een aantal keer kan wandelen tijdens therapie.
Met EMDR liep ik steeds vast maar met exposure leek het wel of ik geen woord er uit kreeg.
Wat mijn therapeut nu met mij doet is buiten wandelen en dan moet ik me verhaal vertellen. Dat werkt voor mij zoveel beter.
En daarna een combi met ook weer EMDR en dat helpt mij echt heel goed.
Stil zitten en verhaal vertellen gaat bij mij gelijk over tot bevriezen of herbeleven terwijl als ik buiten loop met veel andere prikkels die kans vele malen kleiner is.
Buiten dat hoef je iemand niet aan te kijken maar voel je je ook niet bekeken.
Het is dus niet zoals het echte protocol exposure waarbij je ook je verhaal opneemt en terug luistert.
Maar wat me vooral helpt is dat als ik nu geen woorden heb en bevries zij het voor me kan zeggen en ik me vele malen minder alleen voel.
Ik hoop dat je er iets aan hebt maar vooral super veel kracht gewenst!
Moet mn ogen dichtdoen tijdens de exposure en we nemen alles op.
Wat zij doet is ondertussen veel aantekeningen maken ( denk ik ik zie haar natuurlijk niet maar hoor steeds de pen gaan ).
Ze zegt dat het echt helpend is het dagelikks terug te luisteren, ook al gaf ik aan de vorige keer letterlijk te moeten overgeven toen ik ernaar luisterde.
Waar je tegenaan loopt is heel normaal, maar o zo vervelend voor velen van ons. De manipulaties ten tijde van het misbruik leert ons dat praten iets slechts is. Het heeft verregaande gevolgen en als kind geloof je dit allemaal. Het is tenslotte een volwassene en als wat ze zeggen dan ook nog waar líjkt te zijn (moeder die terug komt) dan is alle twijfel weg. Al helemaal als je dan niet geloofd wordt door je eigen ouders.
Het heeft mij geholpen om vast te houden aan waar ik het allemaal voor deed. Mijn leven, mijn toekomst, mijn grenzen, mijn lijf, etc.
Helaas is iets wat al zo lang waarheid is een lastig iets om tegenaan te boksen. Probeer de stappen dan of heel klein en haalbaar te maken of juist heel confronterend om de drempel van angst voorbij te gaan (is mijn ervaring).
Ik heb (onbewust) zelf exposure toegepast. Als iets me bang maakte werd ik boos ook omdat mijn verleden blijkbaar nog veel grip op mij had. Die boosheid hielp me om mezelf vooruit te blijven duwen. Veel slachtoffers van misbruik raken die boosheid alleen kwijt wat het lastig maakt.
Het belangrijkste is een bij jezelf te blijven toetsen:
1. Is het te snel en moet ik een stap terug doen?
2. Is het mijn angst/overleving welke me probeert te beschermen (onnodig en moet dan ervaren dat er geen onveiligheid is).
Het is dus lastig die triggers want heel je lijf komt in opstand en het voelt allemaal zo verkeerd.... Je gedachten en gevoelens zullen continue in conflict zijn, maar gelukkig neemt het af wanneer jij je brein kunt aanleren dat het (bijvoorbeeld) niet de hele mensheid is of alle mannen maar een select deel.
Hier ook last van erge dissociatie.
Ze zegt dat dit hoort te verdwijnen naarmate de therapie vordert....nou het wordt alleen maar erger lijkt wel.
Moet nu ook proberen zelfstandig uit de herbeleving te komen bij haar.....kan je zeggen lukt niet.
Als ik het thuis heb loop ik snel weg of zoek afleiding en daar kan dat niet.
Kom soms op punten dat ik haar niet eens herken.