AL wat langer de behoefte om mijn verhaal te delen, omdat misbruik een blijvend litteken is.
Ik ben een man van eind 40 nu. Gescheiden, vader van twee. 8 jaar single al weer. 
Op mijn 11e is het misbruik bij mij begonnen en duurde tot mijn 16e. Een leraar was de dader. Hij ontfermde zich over mij als een vader (eigen vader was afwezig) en daar maakte hij letterlijk en figuurlijk op een vreselijke manier misbruik van. Ik kreeg privileges (mocht helpen en was een uitverkorene), maar met een enorme prijs dus. Hij chanteerde mij. Die chantage heeft zo'n 30 jaar (!) geduurd. Hij dwong mij als twintiger om betrokken te zijn bij een goed doel en daar "mijn schuld van toen" in te lossen. Dat heb ik 25 jaar lang gedaan, onbewust inderdaad "boetend" voor mijn daden.
Ik trouwde met een vrouw die ongevoelig en ook frigide was. Dat hielp mij, want er was géén intimiteit en voor mij was dat prima, want intimiteit stond gelijk aan gevaar. Dat huwelijk eindigde omdat ze een ander bleek te hebben, waarmee ze wel intiem was.
Een jaar of 5 geleden ben ik hulp gaan zoeken. Omdat ik vastliep: burn-out, depressie en suicidaal. Verloor het contact met mijn kinderen en zat in een enorm isolement. Met een goede psycholoog en dmv EMDR heb ik de werkelijkheid onder ogen gezien en mijn eigen schuld-beleving kunnen afwerpen.
Ik heb mijn leven volledig omgeturnd sindsdien. Ander werk, andere woning en mijn kinderen wonen weer in bij mij. Klaar!
Maar dat is het niet. Geen eind-goed-al-goed voor mij. Het isolement van toen herhaalt zich. Gevoelens van depressie en eenzaamheid. Ik slaag er maar niet om een nieuwe, leuke partner te vinden. Dat blijkt toch teveel gevraagd. Openstellen, vertrouwen, intimiteit, etc het zijn thema's die overweldigen en die me doen bevriezen. Laag zelfbeeld ook. En vooral geen durf. Want wie zit nou te wachten op een veertiger die onervaren en onzeker is? Een vorige relatie liep een paar maanden terug dan ook stuk, omdat mijn gevoel er niet was, gedempt, of zo.
En dus ben je 35 jaar verder en ben je nog gevangen in je historie. Dat wil ik niet, maar het is een feit. En dat doet pijn. Ik heb weer hulp gezocht (net opgestart), maar vraag me af wat te doen... Wellicht kijken of lotgenoten me kunnen tonen dat er meer mensen zijn die hier mee worstelen. Hoe doen jullie dat? Je openstellen voor een ander (zo die er al komt), want zelfs de stap naar buiten is een stap te ver. Hoe vind je een vrouw die begrijpt hoe onzeker, gekwetst en onervaren je bent?
De dader is allang dood (er bleken heel veel kinderen slachtoffer te zijn), maar hij heeft me nog steeds in zijn macht. Zo voelt dat.
Een aantal vragen die ik graag zou bespreken... face2face wellicht? Ik zoek en worstel nog steeds.