Hallo Joske, Wat fijn, dat je nog steeds gesprekken hebt met een psycholoog en dat dit je goed op weg helpt. Zelf denk ik dat niet alles te verwerken is, maar dat het vooral belangrijk is om te weten hoe je omgaat met triggers. Misschien kun je hier een keer naar kijken, samen met de psycholoog. Ik heb jaren bij een psychiater gelopen en ook EMDR therapie gehad, helaas was mijn concentratie er op dat moment niet aan toe. Voor mij heeft tekenen en schrijven enorm geholpen. Hierin kan ik alles uiten, zonder dat ik een oordeel voel.

Hallo Joske, Voor mijzelf heb ik nodig om te weten dat er een begin en einde is aan een bepaalde proces. Het leven gaat door, therapie mag stoppen. Dat heeft te maken met mijn eigen geloof en hoe ik kijk naar de rol van psychologie in mens leven. Wetenschap over gedrag is handig en behulpzaam. Het geeft betekenis aan pijnlijke gebeurtenissen en helpt mij om te ontwikkelen. Maar dat leert mij niet om te vergeven, moraal ontwikkelen en gebruik maken van wijsheid. En dat is voor mij even essentieel om te groeien, me heel te kunnen ervaren. Ik ervaar lichtheid in het bestaan door mijn geestelijke krachten op te laden in spiritualiteit. Wanneer die lichtheid er is, zijn de zware momenten minder eng en halen mij niet zo uit de balans. In praktische zin hebben we over het zelfde - de triggers, herstel, emotie regulatie... en zo voort. Maar als ik denk aan mijn oma , dat ze deze taal van mij totaal niet zou kunnen begrijpen, dan wil ik ook niet alleen hiermee (psychologie/therapie) bezig zijn. Dan denk ik voor mijzelf dat mijn oma dit een complete waanzin zou noemen. En uit respect voor haar en voor wat zij in haar tijd beleefd heeft, laat ik alles los, alle kennis los, alle denken los, alle gedoe los. Dan voel ik mijn oma dichtbij en heb ik ook het gevoel dat ik meer in contact ben met mijn omgeving. Dat gevoel is zalig. :) Dat gevoel dat het leven zo eenvoudig is met de mooie simpele dingen om me heen... Dat gevoel koester ik en dan valt de nood voor therapie vanzelf af. Het idee dat ik weet dat ik altijd opnieuw om hulp kan vragen is voldoende. warme groet, Vilija

Hoi Joske, ik heb lange tijd het gevoel gehad dat delen van mijn ptss verwerkt waren. Sommige tijden zelfs helemaal maar als er dan dingen gebeuren welke je net even wat anders triggeren dan je gewend bent.... tja dan kun je even met je voeten op de grond gezet worden. Om een voorbeeld te noemen. Ik kwam een tijd terug bij een client uit welke echt laveloos van de drank was. Daarnaast had hij fysieke kenmerken overeenkomstig met de dader. De combinatie van deze factoren maakten dat ik overvallen werd en er de nodige flashbacks kwamen. Ik nam toen bewust even een stapje terug om eerst voor mezelf en mijn emotie te zorgen alvorens ik iets met deze situatie ging doen (was ook geen acuut gevaar ofzo). Ik kon tegen mezelf zeggen dat ik niet beschermd hoefde te worden. Een herinnering naar mezelf dat ik niet meer ben wie ik was en de situatie niet hetzelfde is. Deze mindset kunnen toepassen en je brein wat in overleving/bescherming schiet kunnen begrijpen en leiden maken dat ik mezelf als hersteld ervaar. Desondanks weet ik nu wat ik (niet) kan en (niet) wil en weet te anticiperen op veel situaties. Me krachtig kunnen voelen ook wanneer ik me heel klein en nietig kan voelen. Hersteld zijn is een staat van zijn en die kan fluctueren. Dit betekent dan niet dat je altijd herstellende bent. Misschien goed om het te vergelijken met een litteken. Het herstel kan hebben plaatsgevonden. De tekenen kunnen zichtbaar zijn. Revalidatie heeft mogelijk ook al plaatsgevonden, maar als het heel warm of koud is kan het toch nog voelbaar zijn en je even terug brengen naar het moment dat het ontstaan is. Als het litteken groter is moet je mogelijk met bepaalde temperaturen alvast rekening houden met een dergelijke reactie (leven iets aanpassen) maar uiteindelijk ben jij jezelf. Misschien niet litteken vrij, maar met littekens kun je ook goed leven en zelfs vergeten dat ze er zijn.

Goeie vraag. Ik lees even mee ?