Ingehaald door het verleden

Je hebt inderdaad 4 dagen therapie en een meer dan vol dagprogramma. Naast de therapieresistente exposure en EMDR krijg je psycho educatie en veel beweging en sinds kort ook andere werkvormen. Zondagavond starten en donderdag na het warm eten ‘s avonds naar huis. Ik had ook een collega lotgenote die een hotelletje had geboekt of een huisje. Het is goed om thuis wat afleiding te hebben maar niet dat je weer als mama mee moet naar het sporten nog de boodschappen moet doen en nog een was moet draaien. Nog naar een verjaardag gaat of visite ontvangt. Ik heb begrepen dat er ook lotgenoten zijn die de therapie ( deels) online doen vanuit een vakantiehuisje of iets dergelijks. De therapie is intensief en er komt veel los en dan kunt je er niets naast hebben in de dagen dat je in therapie bent. Ook je naasten zullen niet kunnen bevatten wat er in je omgaat. Zeker als je, zoals ik heb ervaren, al na de tweede dag merkt dat het werkt en je vooruitgaat. In de intake wordt ook aandacht aan je thuissituatie geschonken. Wat jammer dat de wachttijd zo opgelopen is. Ik hoefde niet meer te werken en heb aangegeven dat ik ook wil invallen als er plotseling iemand uitvalt. Ik ben eerder opgeroepen.

Goede stap met de doorverwijzing naar PSYTREC. De wachttijden waren voorheen een maand of 3. Ik ken de huidige wachttijd niet. Misschien dat ze nog een corona achterstand weg moeten werken. Op je vraag: “ Hoe zit je erbij na die eerste week? , weet ik niet welke week je bedoeld. Heb je de intake al achter de rug? Heb je een indicatie voor een intensieve 8 of de een intensieve 8 hybride? Door de intensieve behandeling van de eerste e dagen wil je fysiek en mentaal bijtanken, rust geen of weinig visite. Ook na de behandeling zul je merken dat je een lange periode moe bent, niet alleen van de behandeling maar ook door het hectische leven wat je achter de rug hebt. Heb ik je vraag niet beantwoord, dan zie ik je mail wel verschijnen. Groet.

Hoi Navani, belangrijke stappen heb je gezet om jouw nare ervaringen te verwerken. Nu nog met je naasten delen delen wat je aangedaan is en ook je therapeut informeren. Het zou mij niet verwonderen dat jouw ervaringen aan de basis staan, waar je nu al een therapeut bezoekt. Realiseer je wel dat het behandelen van lotgenoten met een seksueel trauma specialistische zorg vraagt. Niet elke therapeut is daar toe opgeleid al denken ze dat zelf wel. De stap zetten om het ook in je gezin te vertellen is ook een lastig te nemen hindernis. Ik heb veel steun ondervonden toen ik mijn partner uitnodigde samen met mij met een medewerker van Slachtofferhulp een afspraak te maken. Ik ervaar het nog steeds als een van de belangrijkste stappen op weg naar bevrijding.

Hoi hoi Navani, ik ben trots op je! Ook jij hebt de eerste stapjes gezet om dit uit je systeen te krijgen. Daar is herl veel moed voor nodig. Kijk hoe sterk je bent, wauw! Ik hoop ook voor jou dat je de juiste hulp gaat krijgen. Ga zo door. Veel liefs en sterkte in je proces. Groetjes Prisca

Wat goed dat je gedurfd hebt om het te versturen! Op welke manier je ook deelt, het lijkt een stukje genezing met zich mee te brengen. Of misschien is het de durf van een stap zetten. Wat het ook is, het zet iets in gang. Ik heb je gehoord. Jouw verhaal helpt me. Het geeft me inzicht in hoe wij, als vrouw, gedrag hebben aangeleerd, waar we ons bewust van moeten worden om daarna te zien dat we andere keuzes mogen maken. Je verhaal troost me, het geef me het gevoel dat ik er niet alleen voor sta.