Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van seksueel misbruik

Ik zocht het zelf op toch?

Iets wat ik vaker tegen kom en ook in gesprekken tegen kom is het stukje schuld bij zelf neerleggen. De zin in de titel is dan vooral de belangrijke gedachte. 

 

Van de week toevallig hier ook wat over gedeeld gehad van mezelf en ik ben eigenlijk ook benieuwd of meer dit zo herkennen. 

 

Ten tijde van mijn misbruik werd ik steeds minder mijzelf en steeds meer die teruggetrokken persoon die de veiligheid zocht en daarmee ook dacht te vinden. Ik liep bij iedereen op mijn tenen en was bang dat ik iets zou zeggen waarmee ze zouden weten wat er gaande was. Mijn geheimen zouden uitlekken en mijn wereld zou ophouden te bestaan. Ik zou alles en iedereen daarmee kwijt raken of op zijn minst sterven van schaamte en me nooit meer onder de mensen begeven. 

Hoe langer het duurde hoe vaker ik mijn belager dan ook op zocht. Ik zocht controle over de situatie en als ik wist wat hij aan het doen was, dacht ik controle te hebben op wat er gebeurde. Daarnaast kon ik daar "mezelf" zijn. Ik hoefde niet op te letten op wat ik dacht, ik kon vinden wat ik vond, want als ik me versprak dan was het bij de "medeplichtige" aan de situatie dus kon er niets "fout" gaan. 

Ik ging me dus steeds meer thuis voelen bij hem. Het werd normaal, hoe vreemd en vervelend dit ook was. Hoe langer ik weg was bij hem hoe meer stemmetjes er in mijn gedachten aan me begonnen te knagen. Misschien was hij wel in contact met anderen en zou ter sprake komen wat voor walgelijk mens ik was. 

Ik zocht hem zelf op, dus dan was het toch mijn eigen schuld? Ik had toch gewoon weg kunnen blijven? maar niets is minder waar. Ik kon niet weg blijven, dat maakte ik mezelf in ieder geval wijs. Ik handelde uit angst en hoe meer angst ik had, hoe meer ik ging handelen vanuit angst. Mijn verstand verdween en mijn gevoelens en hoop werden verdrukt. 

Angsten werden niet meer voor specifieke zaken, maar angst voor de angst resteerde. Hetgeen uiteindelijk resulteerde in ondraaglijkheid en uit het leven willen stappen. 

 

Ik heb ondanks dat ik een halt tot het alles heb geroepen en mijn belager heb gezegd dat het klaar was en mijn grens had hersteld, toch het gevoel gehad dat ik medeplichtig was. Als ik tenslotte niet telkens terug was gegaan gaf ik de ander de kans niet. Wanneer ik het daarentegen zoals hierboven bekeer en mijn eigen gedrag ging begrijpen, snapte ik dat ook daarin ik slachtoffer was. Slachtoffer van mijn trauma, slachtoffer van mijn angsten. De schuld lag niet bij mij. Ik was niet langer in controle, al dacht ik van wel. Ik had de controle al lang uit handen gegeven. "Ik?" dat was ik niet eens meer. Dat was de persoon die resulteerde vanuit trauma. De ware ik had ik al enige tijd weggestopt in een donker hoekje, hopende dat deze ongeschonden zou blijven voor al het leed. 

 

Het is vervelend om te denken dat ik medelijden met mezelf heb nu zoals het toen was. Je kijkt nu terug op een kind, die je vanuit je volwassen zelf zou willen beschermen/behoeden voor al dit leed. Waarom? omdat dit kind niet beter wist ook al dacht deze het allemaal te weten. 

 

Mijn advies dus, laat je niet verleiden om het recht te praten. Natuurlijk kun je rationeel denken dat het anders had gekund. Van een afstandje is alles een stuk makkelijker, je voelt er dan een stuk minder van. Vandaar dat velen in een trauma voor hun gevoel uit hun lijf verdwijnen om maar niet te hoeven voelen. 

Het was niet jij die handelde, het was hoe je uit alle macht probeerde te overleven en om te gaan met een extreme situatie. 

 

Ik hoor graag jullie gedachten en/of ervaringen hieromtrent. 

Bezig met laden...

22 Reacties

15 februari 2021
Ik heb alles gelezen en gevolgd. En ik begrijp je, Herkenning, ook ik was verloren, mijzelf kwijt, lost .. ..Het heelt mij om dit te lezen, Dank je wel en: Hoe gaat het nu Kreeftje?
11 juni 2020
Aangezien je zo vooral in je gedachten zit en plaatsen van jezelf in meningen. Verdiepende gesprekken met een psycholoog of cgt (cognitieve gedragstherapie)? Goed om in ieder geval stil te staan bij hoe het nu met je gaat en waar je mee worstelt.
Als je het gevoel hebt dat je vragen stelt en je psycholoog niet bij je aan sluit. Geef dan aan wat je mist en waarom.
Vraag ook waarom je psycholoog voor bepaalde zaken kiest zodat je duidelijk kan krijgen wat deze voor richting in gedachten heeft.
Belangrijk dat je de klik voelt.
11 juni 2020 (bewerkt)
Wat zou dan een betere behandeling voor mij zijn denk je?
11 juni 2020
Mogelijk dat exposure dan niet de meest passende variant is voor je dan?
11 juni 2020 (bewerkt)
omdat ik nog die enorme overtuiging heb en ik die niet vanuit mijzelf kan veranderen. Ik kan niet naar mezelf luisteren, ik weet niet wat ik er van vind. Ik geloof hem en niet mezelf.
11 juni 2020
Jouw therapeut hoeft er niet veel van te vinden. Het is belangrijk wat jij ervan vindt. Wat had je graag als antwoord gehoord? Luister naar jezelf. Waarom is de mening van je therapeut belangrijk?
10 juni 2020 (bewerkt)
Nee mijn ouders geloven mij wel en zijn boos op Willem. al vindt mijn moeder t geen groot ding en heeft nog wel eens contact met Willem over hoe "vergeving de oplossing zal zijn". Mn vader voelt zich verraden door zijn beste vriend.

Die avond kwam ik naar Willem toe om te praten over hoe donker mijn wereld werd en hoe klote ik mij voelde. Willem was als een vader waar ik bij terecht kon voor emotionele diepe struggles. Mijn vader kon mij dat nooit geven. Daar vertrouwde ik Willem enorm in. Maar die avond was ik ook dronken van de bruiloft van mijn nicht. Hij is mijn bed komen liggen en ik heb niet tegen gestruggled. hij heeft mij gevingerd en ik ben er zelfs in mee gegaan. ik heb hem in een impuls gezoend, niet omdat ik het wilde, maar ik deed het toch. Ik denk omdat ik op dat moment dacht "maar ik vertrouw willem dus dit moet dan goed zijn en ik ga er in mee", maar tegelijkertijd misschien ook een impuls vanuit overleving. Ik denk dat ik in mijn dronken bui zo verward was. Willem hield van mij en deed dit, hij zei dat het goed was, dus ik geloof hem. Ik houd ook van Willem (als vader) dus dan is dit goed en ga ik er in mee. Hij weet wat goed is voor mij.

Ik heb zoiets ergs gedaan. Later ( de 2e keer toen hij bij mij in bed kwam liggen) vingerde hij mij ook en ik reageerde toen wel met nee ik wil het niet, stop. wegduwen zo hard als ik kon maar hij bleef doorgaan.

maar ik heb hem wel gezoend. en ik heb volgens mij in dat moment echt gedacht dat het iets goeds was, anders zou Willem het niet doen. Maar dit heb ik allemaal gedacht in deze depressieve, dronke en vage wereld. Ik weet niet meer wat ik moet geloven en ik ben zo verward. Ik heb zo iets ergs gedaan en niemand zal dit begrijpen. Ik heb echt hulp nodig, maar nu zit ik bij een therapeut waarmee ik exposure doe en als ik aan haar vraag wat zij vindt van dat ik hem gezoend hebt zegt ze "daar vind ik niet zoveel van". Ze snapt me gewoon niet.

Sorry, ik ben all over the place. Ik snap als je niet mee in mijn pijn wilt gaan of als het te veel wordt.
10 juni 2020 (bewerkt)
Oh ja hij zei "Kreeft, ik geloof dat alles om vergeving gaat. je moet mij vergeven en gaan herstellen van de verwarring die er in je hoofd afspeelt, wat niks met mij te maken heeft. Vergeven heelt alles en dat zal jou alleen kunnen gaan helpen herstellen. Boosheid of woede helpt jou niet"
10 juni 2020
Als je dit naast mijn verhaal neer legt. Dan mag je best boos worden in mijn optiek. Hij legt de schuld neer bij dat verwarde meisje. Niet bij die volwassene die professionele hulp had kunnen inschakelen of begrip had kunnen tonen voor jouw gevoelens en die emotionele uiting ervan. Of of of of of, maar hij, een volwassen man van bijna 60 jaar oud maakte de keuze die niet op ratio gebaseerd was en nu jou zegt dat jouw ratio niet op orde was. Je was 19. Het is niet dat jouw brein niet ontwikkeld was ofzo. Je hebt een enorm vertrouwen in iemand gekregen en daar is misbruik van gemaakt.
Aangezien het je ouders verteld is en als ik je zo lees. Lijkt het me dat je niet geloofd bent en hij wel? Is dat waarom je zo twijfelt?

Even kort door de bocht gezegd: al zou jij in een psychose dit mee hebben gemaakt zelfs dan zou je nog excuses aangeboden kunnen krijgen voor het vreselijke beeld wat je hebt meegemaakt. Er is niets wat jij schrijft waaruit ik goede bedoelingen haal. Het is niet aan mij om te oordelen natuurlijk dat is aan jou. Ik bekijk alleen de gegevens die je verteld.
10 juni 2020 (bewerkt)
Ja hij zegt "goed bedoeld het was uit de beste intenties om Kreeft beter te laten voelen omdat ze zich zo donker voelde" etc. en nee nooit sorry of begrip. Hij zei ook vaak nadat ik het na 2 jaar eindelijk aan iemand durfde te vertellen, wat mijn ouders waren; dat ik in de war was, dat het niks ergs was, dat ik niet het juiste verhaal vertel, dat ik het verhaal verdraai, dat ik niet moet overdrijven en normaal moet doen. etc etc etc. en ga maar door. hij heeft zelfs gezegd tegen mijn ouders dat ik het fijn vond en dat ik ook schuld heb. dat het uit liefde was en dat hij het puur voor mij deed. nou ik kan doorgaan maar ik stop hier.
10 juni 2020
Als hij alleen maar zegt goed bedoeld ipv sorry en begrip toont. Hoe goed kijkt hij dan naar jou? Zou hij het dan begrijpen als jij het bijvoorbeeld met je ouders zou delen?
10 juni 2020 (bewerkt)
Wat bedoel je precies?
10 juni 2020
Een dader die daadwerkelijk het goed bedoeld naar de ander zal zijn of haar eigen aandeel beamen. Zelfs als het onbedoeld is of JUIST als het onbedoeld is. Houdt die maar in je achterhoofd met jouw situatie
10 juni 2020 (bewerkt)
Oh dat lijkt me een heftige situatie zeg, ook voor jou. Dat je zoiets oprecht niet bedoelde maar dat het kwaad al zo snel was geschied. Ik vind het erg tof van je dat je dit herkent en vooral erkent bij jezelf. Dat vind ik bijzonder knap! Dat is iets wat de meeste "daders" niet zouden doen.

Ik ga de film opzoeken en kijken! Bedankt en fijne avond anoniem :)
10 juni 2020
Voortbordurend op mijn voorbeeld. Zoek online eens naar de film "die welle" of "the wave". Dat gaat over dat stukje hersenspoelen wat je benoemd.

Daarnaast voortborduren ook op het voorbeeld. De duitse politiek destijds verspreidde propaganda om het duitse volk te overtuigen van de verdorvenheid van anderen. Mensen gingen langzaamaan bepaalde groepen mensen haten.
Net zoals dat bij hen gebeurde en zij achteraf enorme schaamte ervaarden, zijn ze dadersrol weg gaan wuiven. "Iedereen deed het" hun slachtofferrol werd groter.
Dit soort situaties zijn net als die van jou zeer ingewikkeld. Soms weet je niet meer hoe je nog moet denken en dan is het belangrijk dat een neutraal persoon met je mee kan kijken.

Bottom line daarentegen:
Als de ander iets doet wat jij niet wilt dan is deze persoon dr dader en ben jij slachtoffer.

Om een persoonlijk voorbeeld te geven ook. Ik ben een keer bij een vriend van me de vrijmarkt gaan bezoeken. Iemand die ik online kende wilde daar ook heen en ze besloot mee te gaan en me daar te ontmoeten. Ze zou ook bij deze vriend van me blijven slapen. Eenmaal daar op stap en na wat glazen alcohol raakten we wat intiemer met elkaar en leek er wat te ontbloemen (zoenen).
Eenmaal thuis bij deze vriend van me kwamen we op dezelfde kamer te liggen. Daar eveneens zoenend en ik ging verder dan dat. Ik merkte dat zij verstijfde en gelukkig (h)erkende ik dat en stopte meteen.
Ondanks dat was het kwaad al geschiedt. Ik was een grens over gegaan zonder duidelijke toestemming. Ik was dus dader van dat wat ik zelf verafschuwde. Ik had iemand slachtoffer gemaakt.
Mijn intentie was niet dat alles behalve. Desondanks was ik dader van de situatie. Ze was blij dat het daar gestopt was, maar het contact was daarmee dusdanig geschaad dat het daar zo goed als stopte.

Ben ik een slecht mens? Nee dat denk ik niet.
Heb ik een ander slachtoffer gemaakt? Ja dat zeker
Met alles wat ik nu weet had ik ook het verder verloop heel anders aangepakt. Ik heb haar mogelijk, onbedoeld, een trauma bezorgd.
Ik hoef niet te ontkennen dat ik de dader ben. Mensen maken fouten en als ik haar kon of kan helpen zou ik alles doen haar te ondersteunen daarin. Ontkennen dat ik dader was is niet wat haar helpt dan.

Hopelijk helpt deze informatie je.
10 juni 2020 (bewerkt)
Hey anoniem98, bedankt voor je snelle bericht. Wat een goed voorbeeld van de oorlog. Zo heb ik het nog nooit bekeken. Ik ben door Willem (dader) in zo'n overtuiging gekomen dat hij het allerbeste voor mij bedoelde en wilde, en dat ik zelfs begon te geloven dat het iets goeds was. Want hij zei dat tenslotte constant. Nu geloof ik nog steeds niet dat dit iets ergs is, want hij had tenslotte de beste intenties, en als hij de beste intenties heeft, mag ik geen trauma eraan over hebben want het was niet iets slechts. Ik vind het heel lastig om mij hierin te verwoorden maar ik ben zo gehersenspoeld ik weet niet meer of het erg is, of niet. of hij het goed bedoelde, of niet. of het dan wel een trauma is, of niet. of hij dan wel echt van mij hield en het beste voor me wilde, of niet. (ps: hij was mijn tweede vader, ik ben nu 21, was 19 toen het gebeurde en ik ken hem langer dan 15 jaar). Ik was ook dronken. Hij was toen 59/60 jaar oud.

Zoveel verwarring en zoveel zorgen en angst.. :(
10 juni 2020
Geen probleem kreeft. Het was mijn bedoeling om de open dialoog te voeren ongeacht waar deze heen ging.
De dader in mijn situatie had ook zijn "goede bedoelingen" hij was ervan overtuigd dat hij het niet verkeerd bedoelde.
Iets wat ik privé wel vaker zeg:
"Met goede bedoelingen worden oorlogen gestart".
Zonder de intentie om hier een culturele strijd te starten. Een hitler had de overtuiging een betere wereld te stichten met zijn acties. Desondanks heb je het over een massamoord. Hij had goede bedoelingen, maar zijn de personen die het anders ervaren niet slachtoffer? Of het nou diens intentie is of niet. Een slachtoffer ben je doordat de intentie van de ander jouw grenzen overschrijdt.
Ik heb mijn dader nooit duidelijk kunnen maken wat mijn standpunt was, ik geloof ook niet dat indien hij langer geleefd zou hebben, hij dat had gezien.

Als jouw intentie niet was bepaalde zaken te ondernemen en de ander gaat deze grenzen over. Ben je dan niet sowieso slachtoffer van het overschrijden van jouw grenzen?
10 juni 2020 (bewerkt)
Sorry ik kom er tussen met mijn probleem. Philip, wat je zegt over dat je dacht dat de dader het uit beste bedoelingen deed herken ik zo erg. Ik was en ben nog steeds zo ervan overtuigd dat hij het beste voor mij wilde. Hij was mijn tweede vader (je hebt ook op mijn eigen post gereageerd). Hoe kom ik erachter of hij het wel of niet goed bedoelde?
07 juni 2020
Hoi Anoniem, Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik geloofde echt dat de dader het deed met de meest goede bedoelingen en dat hij het voor mijn bestwil deed. Ook heb ik het 57 jaar voor me gehouden en was er van overtuigd dat ik er geen schade aan had overgehouden. Maar toen ik het zwijgen er over doorbrak, ging de deksel van de beerput. Dus professionele hulp was bitterhart nodig. Nodig om te erkennen dat ik slachtoffer was en om er achter te komen hoe deze periode van misbruik mij misvormd heeft.
Gelukkig vond ik een uitweg en ben ik na pakweg 8 intensieve dagen en een paar maanden nazorg een nieuw leven begonnen.
Uit je post kan ik niet direct opmaken dat je professionele hulp het gehad, zoekt of nog hebt. In ieder geval wens ik je het toe als dat nog niet het geval is.

07 juni 2020
Voor bepaalde zaken ga ik nog hulp krijgen. Voor velen heb ik zelfhulp toegepast en dan niet alleen het rationaliseren, maar zelf-exposure. CGT technieken en NLP. Rondom bepaalde delen is dit wat lastiger. Zo bemerk ik dat bijvoorbeeld geuren mij erg kunnen overvallen (reukvermogen is sowieso slecht), dus die bij mezelf aanpakken is dan ook lastiger. De zaken die langer geleden zijn en ik me niet goed herinner maken ook dat het soms wat lastiger is. Ik weet en voel dat er wat zit, maar het beeld is dan vaag of geheel afwezig. Rondom deze punten hoop ik dan met hulp verder te komen.
07 juni 2020 (bewerkt)
Hoi

Ik ben vanaf heel kleins af aan al sexueel misbruikt later ben ik ook nog mishandeld door verschillende personen . Toch heb ik het gevoel dat ik er zelf om gevraagd heb al die keren , maar dat is niet zo krijg ik te horen van mij hulpverleners.
Ik ben heel lang misbruikt . Mishandeling gebeurd nog af en toe.
Ik ben mij eigen ik kwijt loop met een masker op probeer goed te doen voor andere. Maar blijf moeilijk. Ben nu 37 nu met een behandeling bezig echt zwaar kijken hoever ik daarmee komt
Maar ik herken veel punten wat hier vertelt wordt

Succes

Jesslyn
07 juni 2020
ik snap wat je bedoeld. Het is heel dubbel. Enerzijds verwacht je dat je (zeker na het één en ander mee te hebben gemaakt) wel te weten wat niet te doen. Desondanks nemen al die patronen het over van je. (vluchten vechten bevriezen). Als dat eenmaal gebeurd dan is dit niet iets om jezelf meteen de schuld te gaan geven. Het zijn tenslotte zaken die zich in het verleden ontwikkeld hebben. Het zijn ook lastige om af te leren, dus het is dan ook begrijpelijk dat je dit lastig vindt.
Als tip misschien. Je zegt dat je nu met een masker rond loopt. Probeer stukjes van je masker of bepaalde momenten dat masker af te laten. Je ervaring is dat je anders moet zijn, als je gaat ervaren dat je jezelf mag zijn dan leer je ook die processen dat het anders kan. (makkelijk gezegd natuurlijk, maar het werkt wel goed voor je vertrouwen in jezelf maar ook naar anderen).