Is het wel erg genoeg?
Eind deze zomer (2020), na een heerlijke avond zwemmen met mijn vrienden, stapte ik alleen op de fiets terug naar mijn studentenkamer. Het was laat, een uurtje of 1 in de nacht. Het is ongeveer 7 minuten fietsen van het strandje naar huis. Toen ik net bij het strandje weg was, zag ik een man rondjes fietsen over een kruising heen. Hij viel me direct op. Ik vond het raar, dat iemand midden in de nacht doelloos rondjes aan het fietsen was. Ik zei nog tegen mezelf: 'even doorfietsen, deze jongen spoort niet helemaal'. Toen ik hem niet achter mij aan zag komen was ik opgelucht, deze man had ik goed afgeschud. Tenminste dat dacht ik. Een paar minuten later kwam hij ineens naast me fietsen. SHIT dacht ik, hij heeft me dus wel achtervolgd, dit is niet goed. Ik moest afremmen voor een kruising, dus hij greep zijn kans. Keihard sloeg hij me op mijn bil, de volgende dag was zijn handafdruk zichtbaar op mijn bil. Daarna fietste hij met een grote glimlach verder, gelukkig. Als ik het zo typ dan denk ik: hij heeft je alleen maar op je bil geslagen, waarom voel je je daar zo kut over? Maar het angstige gevoel was er toen, en is er nog steeds. Op dat moment bang voor wat hij verder met mij van plan was, bleef het alleen bij een klap, of was hij meer van plan? Ik wist het niet. De dag daarna was ik intens verdrietig, overspoeld door mijn eigen emoties, terwijl ik het in mijn hoofd klein probeerde te houden. Want mensen maken ergere dingen mee dan dit, dus ik mocht er van mezelf niet te veel mee zitten. Ik vond het lastig om andere mensen te vertellen, omdat ik het idee had dat ze zouden vinden dat ik me aan het aanstellen was. Uiteindelijk heb ik alles verteld, aan mijn vriendinnen en aan mijn ouders. Iedereen reageerde erg begripvol. Maar toch had ik nog steeds het gevoel dat ik me niet zo aan moest stellen, en maar gewoon verder moest gaan met mijn leven. En dat heb ik gedaan. Ik probeerde het weg te stoppen, het klein te maken en luchtig te houden. Andere mensen overkomen namelijk veel ergere dingen. Nu ongeveer 3 maanden kan ik het niet meer weg stoppen. De angst die op dat moment in mijn lichaam zat, is er nog steeds. Bij steeds meer dingen in het dagelijkse leven voel ik angst, wandelen in het park, fietsen naar huis, alleen op de werkvloer staan als een collega even iets moet ophalen, overal komt het terug. Momenten van intense paniek, huilbuien en herbelevingen in de nacht. Maar ik vind het lastig om toe te geven, omdat ik de angst niet mag voelen van mezelf. Omdat ik het gevoel heb dat andere mensen zullen vinden dat ik me aanstel, of het niet begrijpen. Want het was immers alleen maar een onbekende man die me heeft geslagen. Een moeilijk conflict in mijn hoofd dus. Terwijl ik dit schrijf weet ik het niet of ik het ga delen, want ik heb de verhalen in deze community gelezen, en die zijn veel heftiger dan de mijne. Maar ik heb wel het gevoel dat ik het kwijt moet, aan mensen die me niet kennen en geen oordeel over me hebben. Dus ik ga het toch maar doen.
4 Reacties *