Géén uitleg aan houdige vriend..
Ik heb paniek aanvallen al 10 jaar,
Praat ik misschien een andere keer over.
Het gaat me meer over dat ik nu al 4 jaar een redelijk goede relatie heb.. maar hij nog altijd mijn paniekaanvallen niet snapt ook al heb ik hem alles verteld. Hij gooit het op andere dingen dat ik bijvoorbeeld niet gegeten heb of dat ik niet geslapen heb of dat ik mezelf gek praat..
Ben ik nu echt zo gek?
Bezig met laden...
7 Reacties
Ja het is de aanvallen is niet dagelijks.
Het komt uit het niks en dan ineens heel vaak.
Meestal na een periode die dan stresvol was of pijnlijk.. maar waar ik me door heen vechte.. en dan tijdje later *boem*. Nee hoor dan gaat je lichaam ineens ook nog zo doen.
Ik weet hoe het zit.. dat wel.
Ze komen en ze gaan.
Maar het uitleggen ervan
Ik bevind me totaal niet op moeilijke plekken soms of dat ik een herbeleving heb.
Ben heel véél al jaren verschillende soorten en manieren van praten, ademhalings, medicatie en hypno therapieën ondergaan..
Dus hij vind dat ik nu ook " genezen " moet zijn.
Maar wat je zegt pijn.
Iets wat gebroken is kun je lijmen maar het blijft altijd hoe dan ook fragiel en als het goed geplakt is, of het heeft een nieuw hoesje. De meeste zien het dan niet eens.
Ik dram door in mijn typen nu.
Mijn paniekaanvallen zijn bijna hetzelfde als mijn aanwezigheid op deze site.
Het geeft de troost niet alleen te zijn.
Ook al is het lang geleden.
Ook de erkenning dat ik weldegelijk een slachtoffer ben. Heb ik mijzelf nooit willen geven. Tot ik paniekaanvallen kreeg de eerste keer. Na praten met iemand.
Toen nog wel herbelevingen.
Ik hoopte altijd alles gewist te hebben . Alsof er niks gebeurt was.
Mijn lichaam reageerde daar echter op het gegeven moment anders op.
Zo van " ja je kan iedereen voor de gek houden maar mij niet,"
. Dus hier bam. Erken dit maar.
Het is ook pijnlijk om te vertellen misschien nog altijd ook voor hem pijnlijk om te kunnen snappen..
Nog steeds zelfde relatie .. hij zal het nooit snappen of begrijpen.
Misschien ben ik daar ook blij om
natuurlijk ben je niet gek na alles wat je hebt meegemaakt is het logsich dat je er niet graag over praat en mijn tip is leg alles stapje voor stapje uit niet in een keer maar alles op je eigen tempo ik ben trots op je
x Chalene
Ik lees dat je al 10 jaar lang last hebt van paniek aanvallen. Lijkt me naar om zo lang ermee te moeten zitten. En ik zit tegelijk te bedenken: als je zolang ermee zit, dan is zoiets waarschijnlijk als een soort van 'deel van jou' geworden. Je hebt het 'moeten' accepteren en je hebt wellicht je eigen manier ontwikkeld om ermee om te gaan. Klopt dat?
Andere mensen hebben eigen manieren om met angst en paniek om te gaan... Zoals je partner.
Ik zeg dit allemaal omdat ik een ervaring heb gehad waarvan ik veel geleerd heb. Ik had 9 jaar lang bulimia. En toen het mij lukte om met de behulp van groepstherapie er einde aan te maken, stapte ik in een stabiele relatie. Ik vond het fijn om in de relatie te zijn! Maar in het begin was het lastig omdat ik nog last had van vreetbuien en mijn eigen oude patronen. Ik at soms de rest van koekjes op en was er niks van over voor mijn vriend. Hij keek me verwijtend aan. En ik voelde me niet begrepen, want ik was in mijn eigen beleving nog 'herstellende van boulimia'. Ik wilde van hem begrip voor mijn 'aparte gedrag' omdat ik de zielige was. Dat kwam allemaal ter sprake en toen vroeg hij mij: hoe wil je dat ik jou behandel nu, als slachtoffer of als normale mens? Ik koos voor normale mens. Toen moest ik accepteren dat ik aangesproken zal worden op mijn gedrag in relatie met mijn vriend. Dat was soms pijnlijk, maar wel nodig om te groeien en om te 'normaliseren'.
Ik weet niet hoe het voor jou is, maar van wat ik lees kan ik me voorstellen, dat jouw partner jou 'een andere kijk' op angst beleving kan uitreiken, mits jij toestaat om afscheid te nemen van jouw vertrouwde patronen. Ik ben eens met jouw partner dat sommige angsten genormaliseerd kunnen worden door link te leggen met gewone dagelijkse omstandigheden. Ik ben ook eens dat mensen zonder seksueel misbruik ervaring niet weten hoe het is om een te zijn. Maar andersom geldt het ook. Wij weten niet hoe het is om niet misbruikt te zijn! Dus het lijkt mij een mooie kans voor jou Doraa om te beleven hoe het is om te zijn zoals je partner dat voordoet. Volgens mij kun je niks verliezen, maar wel misschien iets nieuws beleven.
warme groet,
Vilija
Natuurlijk ben je niet gek als je paniekaanvallen hebt. Is het niet fijn om voor jezelf te gaan kijken en opschrijven/analyseren hoe het kan dat je telkens een paniekaanval krijgt? Waar ben je bang voor? Komt het door iets uit je verleden? Komt het nadat je iets verkeerds hebt gegeten of gedronken? In welke situatie bevind je je op het moment dat het gebeurt?
Dat zou ik zelf dan gaan doen als ik in jouw schoenen stond. En laat die vriend dan maar kletsen. Als jij jezelf beter inzicht kunt geven door dingen op te schrijven, doe je dat toch? Is toch niet verboden? Heb je medicijnen voor die paniekaanvallen? Zo ja, wat zijn daarvan de bijwerkingen? Misschien verstandig om anders eens met een huisarts naar de medicatie te gaan kijken (als je die hebt) of dat aangepast moet worden? En drugs daar kun je ook paniekaanvallen van krijgen. Maar van traumatische ervaringen ook. Ik hoop dat je hier iets mee kunt en ik je een beetje op weg heb geholpen.