Géén uitleg aan houdige vriend..

ik vind niet dat je doordramt, ik snap dat jij jezelf niet serieus wil nemen, maar doe het toch maar. doorleef je verdriet, en nog iets; een mooi gelijmd teer kopje is extra mooi omdat het de herinnering vasthoudt en ook laat zien dat herstel mogelijk is. alles gaaf is dodelijk saai hoor

heey Doraa, natuurlijk ben je niet gek na alles wat je hebt meegemaakt is het logsich dat je er niet graag over praat en mijn tip is leg alles stapje voor stapje uit niet in een keer maar alles op je eigen tempo ik ben trots op je x Chalene

Hoi Doraa, Ik lees dat je al 10 jaar lang last hebt van paniek aanvallen. Lijkt me naar om zo lang ermee te moeten zitten. En ik zit tegelijk te bedenken: als je zolang ermee zit, dan is zoiets waarschijnlijk als een soort van 'deel van jou' geworden. Je hebt het 'moeten' accepteren en je hebt wellicht je eigen manier ontwikkeld om ermee om te gaan. Klopt dat? Andere mensen hebben eigen manieren om met angst en paniek om te gaan... Zoals je partner. Ik zeg dit allemaal omdat ik een ervaring heb gehad waarvan ik veel geleerd heb. Ik had 9 jaar lang bulimia. En toen het mij lukte om met de behulp van groepstherapie er einde aan te maken, stapte ik in een stabiele relatie. Ik vond het fijn om in de relatie te zijn! Maar in het begin was het lastig omdat ik nog last had van vreetbuien en mijn eigen oude patronen. Ik at soms de rest van koekjes op en was er niks van over voor mijn vriend. Hij keek me verwijtend aan. En ik voelde me niet begrepen, want ik was in mijn eigen beleving nog 'herstellende van boulimia'. Ik wilde van hem begrip voor mijn 'aparte gedrag' omdat ik de zielige was. Dat kwam allemaal ter sprake en toen vroeg hij mij: hoe wil je dat ik jou behandel nu, als slachtoffer of als normale mens? Ik koos voor normale mens. Toen moest ik accepteren dat ik aangesproken zal worden op mijn gedrag in relatie met mijn vriend. Dat was soms pijnlijk, maar wel nodig om te groeien en om te 'normaliseren'. Ik weet niet hoe het voor jou is, maar van wat ik lees kan ik me voorstellen, dat jouw partner jou 'een andere kijk' op angst beleving kan uitreiken, mits jij toestaat om afscheid te nemen van jouw vertrouwde patronen. Ik ben eens met jouw partner dat sommige angsten genormaliseerd kunnen worden door link te leggen met gewone dagelijkse omstandigheden. Ik ben ook eens dat mensen zonder seksueel misbruik ervaring niet weten hoe het is om een te zijn. Maar andersom geldt het ook. Wij weten niet hoe het is om niet misbruikt te zijn! Dus het lijkt mij een mooie kans voor jou Doraa om te beleven hoe het is om te zijn zoals je partner dat voordoet. Volgens mij kun je niks verliezen, maar wel misschien iets nieuws beleven. warme groet, Vilija

Hoi Doraa, voor mensen die geen ervaring hebben met seksueel geweld, is het ook niet te snappen. Heb je het zelf geprobeerd uit te leggen? Evt kun je hem nog wijzen op de site van Slachtofferhulp. Maar echt begrijpen, dat is anders. Hij heeft jou nodig om te leren wat jouw paniek voor jou betekent en wat jij van hem nodig hebt. Veel sterkte en hou vol!

Doraa, Natuurlijk ben je niet gek als je paniekaanvallen hebt. Is het niet fijn om voor jezelf te gaan kijken en opschrijven/analyseren hoe het kan dat je telkens een paniekaanval krijgt? Waar ben je bang voor? Komt het door iets uit je verleden? Komt het nadat je iets verkeerds hebt gegeten of gedronken? In welke situatie bevind je je op het moment dat het gebeurt? Dat zou ik zelf dan gaan doen als ik in jouw schoenen stond. En laat die vriend dan maar kletsen. Als jij jezelf beter inzicht kunt geven door dingen op te schrijven, doe je dat toch? Is toch niet verboden? Heb je medicijnen voor die paniekaanvallen? Zo ja, wat zijn daarvan de bijwerkingen? Misschien verstandig om anders eens met een huisarts naar de medicatie te gaan kijken (als je die hebt) of dat aangepast moet worden? En drugs daar kun je ook paniekaanvallen van krijgen. Maar van traumatische ervaringen ook. Ik hoop dat je hier iets mee kunt en ik je een beetje op weg heb geholpen.