Delen is stap een  

Ik maakte een aanranding mee, maar deed geen aangifte. Er waren te weinig aanknopingspunten voor de politie om er iets mee te kunnen doen. Ook waren er geen getuigen. Dat was een klap voor haar, maar ze merkte dat het delen van haar verhaal al heel belangrijk was voor verwerkingsproces.  

“Ik heb wel een melding gedaan. Dat was voor mij al een manier om het af te sluiten. De zedenrechercheurs namen me heel serieus, ik ben goed te woord gestaan. Ook heb ik met goede vrienden gepraat en later met mijn familie. Ik kon mijn verhaal kwijt. En ik merkte dat het heel belangrijk is als iemand echt naar je luistert. Het gaat niet eens om advies geven, maar iemand die luistert naar je en gerichte vragen stelt. Dan draag je het niet meer alleen. 

Praten met lotgenoten 

Praten met lotgenoten is voor mij ook heel belangrijk. Er is dan herkenning en meteen begrip. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, schrikken niet zo snel. Dan is er een soort afstand tot wat er gebeurd is en daardoor kan je er anders naar gaan kijken. Het persoonlijke kun je er een beetje uithalen en dat helpt bij de verwerking. 

Iets positiefs 

De reden dat ik ambassadeur van Slachtofferhulp Nederland ben geworden is vooral omdat ik iets positiefs wil maken van wat mij is overkomen. Ik ben dankbaar dat ik anderen kan helpen in hun verwerking en meer bewustzijn kan creëren over wat het met je doet als slachtoffer wordt van een misdrijf. 

Het delen van je verhaal is stap een. Of dat nou met iemand is die dichtbij je staat of iemand met iets meer afstand, is een persoonlijke keuze en maakt niet zoveel uit. Als je je verhaal deelt, komt hulp in vele vormen.  

www.slachtofferhulp.nl/geef-ruimte/

Lieve groet,

Henriek