En dan ga je bijna sympathie voelen voor zo'n oplichter...

Ik heb lang geaarzeld of ik mijn verhaal wel zou vertellen, want de geringe schade die ik geleden heb (250 euro) valt in het niet bij de enorme bedragen die sommige mensen in deze groep zijn kwijtgeraakt door beleggingsfraude. 
Dat voelt net alsof je met een zere vinger binnenstapt in een wachtkamer vol doodzieke mensen: dan ga je toch niet zeuren over een zere vinger? 

Ook ik had een advertentie gezien van een bekende Nederlander die in een TV-programma zogenaamd 'per ongeluk' de naam had laten vallen van een beleggings-platform waarmee je grote winsten kon behalen.
Ik was nogal skeptisch want ik kon het niet echt geloven, maar uit nieuwsgierigheid besloot ik me te registreren en die 250 euro over te maken. 
Prompt kreeg ik een mail van Cardgifters uit Londen: mijn giftcard was bezorgd aan ene Manuel Neumeyer. Met dank! 
Huh? Had ik iemand een cadeaubon gestuurd? Was dat meteen al het eind van mijn beleggingsavontuur?

Maar nee, per mail werd me een link toegestuurd waarmee ik toegang kreeg tot mijn account. 
En daar verscheen het scherm met dansende beurskoersen die mijn beginsaldo van 250 euro eerst lieten dalen en vervolgens geleidelijk lieten stijgen. Het leek nét echt.
De koersstijging was duizelingwekkend. Binnen een paar dagen was mijn saldo gestegen naar 485 euro. 
Nu begon ik er wél in te geloven en kreeg bijna spijt dat ik niet meteen 1000 euro had overgemaakt. Dan was de winst nog hoger geweest...
Maar daarna stopten de koerswisselingen en bleef het bedrag vastgepind op 485 euro.

En toen kwam het eerste telefoontje uit Londen van een zekere Jonathan die zich voorstelde als mijn 'personal account-manager'. 
Zeker een uur lang bleef hij mij allerlei mooie winsten voorschilderen die ik in korte tijd zou kunnen behalen. 
Hij zou mij leren hoe ik moest investeren. Daarvoor moest ik om te beginnen een rekening openen bij een cryptobank.
Nou, daar peinsde ik niet over. Ik verweet hem dat ze dit op hun website niet hadden vermeld. 
Maar volgens hem was het algemeen bekend en wist iedereen dat. Met andere woorden: ik was een dummy ("you don't know a lot of things"). 
Ja, ja.
Maar, geen nood. Hij ging mij helpen met het aanmaken van een beleggingsaccount. Ik moest het programma AnyDesk op mijn PC  installeren.
Oké. Ik kreeg een getallenreeks te zien die ik hem doorgaf, maar daarna verscheen er een waarschuwing op mijn scherm dat ik met dit programma andere mensen toegang gaf tot mijn PC.
Nou, dat ging ik dus niet doen. Ik mag dan 'a lot of things' niet weten, maar zo'n dummy was ik nou ook weer niet.

Hij probeerde van alles om mij ervan te overtuigen dat ik geen enkel gevaar liep, ook al kon hij in mijn PC meekijken, dat was alleen om mij te helpen met het openen van een cryptorekening. Hij kon echt niet bij mijn privé-documenten en al helemaal niet bij mijn bankgegevens. 
("I am not a magician, I don't have superpowers.")
Maar ik hield voet bij stuk, zei dat ik erover na wilde denken. 
"Okay, take all the time you need." Hij zou me nog wel eens terugbellen.

Daarna mailde ik de Fraudehelpdesk met de vraag of zij bekend waren met dit soort praktijken, waarop ik van hen zeer uitgebreide informatie ontving. Ik had nog nooit van boilerroom-fraude gehoord, maar dankzij die informatie en alles wat ik er daarna op Google over ging lezen was ik een heel stuk wijzer geworden.
Toen Jonathan een paar dagen later weer belde wist ik dus dat ik een oplichter aan de lijn had.

En toch verbrak ik toen niet meteen het contact, zoals de Fraudehelpdesk me geadviseerd had. En ik zei hem ook niet ronduit dat ik wist dat hij een scammer was.
Ik zei wel dat ik op mijn standpunt bleef staan, geen AnyDesk ging installeren en geen crypto-rekening ging openen. 
Hij bleef aardig en geduldig. Kwam met andere oplossingen aan waarbij ik wel in euro's kon beleggen, maar dat wees ik van de hand. 
Tja, nu werd het wel een probleem.
Als ik dan niet wilde gaan beleggen en geen crypto-rekening wilde openen, hoe zouden zij dan mijn investering terug kunnen storten? Dat kon alleen maar in crypto's.
Sterker nog: "It will be a problem for us!" 
Want zolang het saldo erop bleef staan konden ze mijn account ook niet opheffen en dat zou hen geld gaan kosten, want "the maintenance of the account will cost us more than there is already on the balance."
Hier moest ik echt heel hard om lachen. "Sorry hoor, Jonathan, dat ik jullie met een probleem heb opgezadeld. In plaats dat IK geld verlies, verliezen JULLIE nu geld aan dat account van mij. Is dat niet de wereld op zijn kop?"
Ik zei dat-ie het geld dan maar in eigen zak moest steken.
Dat kon helemaal niet! Hij mocht niet aan mijn geld komen... (ja, ja).
Ik vroeg of hij kinderen had. Ja, hij had two kids.
"Two kids? Then you can give the money to the kids," zei ik. 
Vanaf dat moment veranderde zijn stem. Als hij eerst zakelijk had geklonken, als iemand die uit het hoofd geleerde lesjes op zei, werd zijn stem ineens warmer, zachter.  
Nee, hij kon het geld ook niet aan zijn kinderen geven, maar hij vond het zo'n aardige geste van me dat hij mij ook wel iets terug had willen geven. Maar ja, dat kon niet. 
Hij zei dat hij het spijtig vond. "I really feel bad." 
In elk geval zou hij proberen een manier te vinden om mij het geld terug te betalen.  (Dat is uiteraard nooit gebeurd.)

Je zou bijna sympathie gaan voelen voor zo'n man die toch niet anders is dan een gemene oplichter. En het scheelde niet veel of hij had mijn vertrouwen gewonnen. Dan had ik AnyDesk geïnstalleerd en was ik misschien wel met hem in zee gegaan met een eerste belegging. Wie weet met wat voor gevolgen.
Hij zou me nog een keer terugbellen. 
Dit is nu twee maanden geleden, maar hij heeft niets meer van zich laten horen.