Overslaan en naar de inhoud gaan
Terug naar Voor slachtoffers van geweld

Waterdicht

Standaard profielafbeelding
Joe

Bijna 7 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Ik was op slag verliefd, iets wat ik nooit eerder had gevoeld. Na een half jaar hadden we onze eerste ruzie, daarbij vloog al mijn accessoires door het huis. Op dat moment gingen alle alarmbellen af. Maar mijn liefde was te groot. En hij beloofde mij dat het nooit meer zou gebeuren. Vergeven, wat ik altijd deed. Vele keren volgde. We woonde in mijn huis en hij beloofde dat als we in zijn/ons gezamenlijke huis zouden wonen het niet meer zou gebeuren. Ik had hoop... verkeerde hoop bleek achteraf. Van spullen werd het lichamelijk. Geen klap maar wel bij mijn haren pakken en mij dan naar beneden drukte, zodat ik hem niet kon aankijken. Ik raakte zwanger, het zou niet meer gebeuren... ik kreeg een enorme angststoornis. Ik miste zijn hulp maar bedacht mij alleen maar dat hij die empathie gewoon niet had. Ik raakte opnieuw zwanger. Ruzie, de eerste keer dat hij mij bij mijn keel greep. Waar onze dochter van ruim een jaar bij was. Ik vergeet nooit meer haar gezichtje. Gevlucht in een enorme sneeuwstorm. Gesprekken met veilig thuis en blijf groep. Hij beloofde beterschap. Een traject bij blijfgroep waar hij meer niet dan wel was. Volhouden, ik kon niet zonder hem. Het ging even "goed". Ik vond meerdere medicatie in huis en het alcohol gebruik was intens. Na  een jaar vol met "gedoe" brak het weer los. Voor het eerst politie, voor de 2de x dat mijn dochter erbij was. Weer weken uit huis. Hij zag in dat hij een probleem had met alcohol. Ging naar de psycholoog en naar de breider om zichzelf te helpen. Een jaar volgde. Een jaar met ups en downs maar geen "huiselijk geweld". Intieme tereur noemen ze het wel, achteraf gezien zie ik dat dat wel gebeurden.  Na weken weer terug naar ons gezin. Het ging goed. Hij vertelde mij elke dag hoeveel hij van mij hield en hoe mooi hij mij vond. Maar mijn liefde was veranderd. Ik hield van hem, maar verliefd was ik niet meer. Hij was nog steeds mijn eerste liefde. Ik hield intens van hem. Maar vertrouwen en intiem zijn had ik niet meer. Na een jaar van "oke". Kwam ik er achter dat hij foto's van mij had die te intiem en vooral privé waren had. Een confrontatie, uit de hand gelopen. Een vechtpartij en natuurlijk mij opsluiten in de woonkamer want dat was standaard. Die avond, die verdomde avond. Dacht ik dat ik dood zou gaan op ons bed, op het bed waar wij jaren samen sliepen. Hij kneep mijn keel dicht. Ik wist op een of andere manier te vluchten een 112 te bellen. Toen was het klaar. Dacht ik. Van het ene advocaten ding in het andere. Maar vooral van de ene manipulatie in de andere. Maar nu, nu mis ik hem. Nu huil ik omdat ik bij hem wil zijn. Nu wil ik mijn gezin compleet. Nu wil ik juist hem om mij heen. Waarom? Ik kan niet begrijpen waarom ik juist bij hem wil zijn. Als ik hem zie wil ik hem aanraken. Verlang ik naar zijn armen om mij heen. Wanneer houdt dit op? Wanneer is mijn liefde voor hem over. Waarom kan ik alles vergeven wat hij mij heeft aangedaan maar onze liefde niet vergeten? Ik heb vaak het gevoel dat ik nooit meer iemand vind zoals hem. Hij was mijn perfecte plaatje ondanks alles. Ik zou hem zo graag terug willen. Ik zit er doorheen. Ik kan niet meer en de enige naar wie ik verlang is hij... hoelang gaat dit gevoel duren?  Ik neem het mezelf kwalijk dat ik zoveel verdriet om hem heb, dat ik hem mis en dat als ik kon terug ging in de tijd om alles te veranderen. 
Het enige wat ik steeds zeg is:

"Ooh maak je maar niet druk om mij" 

Vervolgens zei een vriendin: "je hoeft niet alijd waterdicht te zijn, dan maar niet de sterkste"

 

Bezig met laden...

4 Reacties

14 oktober 2024
Hallo Joe, wat een enorm heftige en verdrietige situatie.
Het "missen" herken ik, en ondanks dan rationeel te weten dat dit echt een verschrikkelijke relatie is dan in de knoop mtet je gevoel.
Een deel zal zijn omdat je de hoop op dat perfecte plaatje niet wil opgeven, een deel omdat het eenzaam is waar je je nu bevind in je proces ( met hem zat je iig samen in de shit) en voor mij, dat ik achteraf heel erg herkende is de vooselbaatheid van het geweld, ondertusse weet je wat je kan verwachten en ook ais dat geweld, dat je weet hoe het gaat geeft rust. Het onbekende "hoe gaat dit verder?" geeft onrust en onzekerheid.
Ik hoop dat het je lukt om door te zetten met stoppen van deze relatie, ook voor je kids..
Heel veel kracht, moed wijsheid gewenst
29 maart 2024
Dag Joe,

Heel herkenbaar dat je denkt het zal wel aan mij liggen. Wat mij heel erg geholpen hefet si het bedenken... wat voor voorbeeld wil ik mijn kinderen geven? Is het oke om jezelf zo te laten "behandelen"? Wat zou je tegen je kinderen zeggen als ze in zo'n relatie zouden zitten? Geef het goede voorbeeld ik ben nu ruim drie jaar uut zo'n toxic relatie maar leef die nog elke dag. Omdat ik het "gewend" ben on zo behandeld te worden. Maar weet nu wel dat het echt niet normaal en zeker niet gewenst is. Sterkte met kiezen voor jezelf. De moeilijkste, maar ook beste keuze die je kunt maken.
Liefs
Standaard profielafbeelding
B
29 maart 2024
Herkenbaar verhaal. En ik snap zo goed de frustratie en het onbegrip van uit jezelf .
Inmiddels ben ik al heel wat jaartjes “afgekickt “ van mijn ex. Het enige wat ik jou mee kan geven is … volhouden ! Laat je kinderen zien dat dit niet is hoe hun vader /moeder (en hun dus later ook ) behandeld zouden moeten worden . Focus op jezelf en niet het fantasie plaatje wat gecreëerd is . Hoe moeilijk het ook te geloven is , wat jij mist is een deel van een persoon . Helaas hebben “psychisch zieke” mensen meerdere kanten en kun je niet alleen de leuke kant kiezen .
Ik wens je veel sterkte toe . Maar denk echt dat je hier doorheen moet . (En daarna er sterker uit komen )
29 maart 2024
Wat een mooi advies! Bij mij resoneert vooral het deel: laat je kinderen zien hoe jij behandelt zou moeten worden. Mijn moeder is wel gebleven en heeft altijd mijn mishandeling ontkend.. dat voelt zwaarder dan de jaren durende mishandeling van mijn vader zelf. Laat je kinderen zien hoe je voor jezelf zorgt. Wat een kado geef je hen dan!

Heel veel sterkte hoor, want ik begrijp echt wel dat het geen makkelijke weg is. Ik hoop dat ik door deze kant te belichten je kan steunen in jouw weg