Bijna 7 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Ik was op slag verliefd, iets wat ik nooit eerder had gevoeld. Na een half jaar hadden we onze eerste ruzie, daarbij vloog al mijn accessoires door het huis. Op dat moment gingen alle alarmbellen af. Maar mijn liefde was te groot. En hij beloofde mij dat het nooit meer zou gebeuren. Vergeven, wat ik altijd deed. Vele keren volgde. We woonde in mijn huis en hij beloofde dat als we in zijn/ons gezamenlijke huis zouden wonen het niet meer zou gebeuren. Ik had hoop... verkeerde hoop bleek achteraf. Van spullen werd het lichamelijk. Geen klap maar wel bij mijn haren pakken en mij dan naar beneden drukte, zodat ik hem niet kon aankijken. Ik raakte zwanger, het zou niet meer gebeuren... ik kreeg een enorme angststoornis. Ik miste zijn hulp maar bedacht mij alleen maar dat hij die empathie gewoon niet had. Ik raakte opnieuw zwanger. Ruzie, de eerste keer dat hij mij bij mijn keel greep. Waar onze dochter van ruim een jaar bij was. Ik vergeet nooit meer haar gezichtje. Gevlucht in een enorme sneeuwstorm. Gesprekken met veilig thuis en blijf groep. Hij beloofde beterschap. Een traject bij blijfgroep waar hij meer niet dan wel was. Volhouden, ik kon niet zonder hem. Het ging even "goed". Ik vond meerdere medicatie in huis en het alcohol gebruik was intens. Na  een jaar vol met "gedoe" brak het weer los. Voor het eerst politie, voor de 2de x dat mijn dochter erbij was. Weer weken uit huis. Hij zag in dat hij een probleem had met alcohol. Ging naar de psycholoog en naar de breider om zichzelf te helpen. Een jaar volgde. Een jaar met ups en downs maar geen "huiselijk geweld". Intieme tereur noemen ze het wel, achteraf gezien zie ik dat dat wel gebeurden.  Na weken weer terug naar ons gezin. Het ging goed. Hij vertelde mij elke dag hoeveel hij van mij hield en hoe mooi hij mij vond. Maar mijn liefde was veranderd. Ik hield van hem, maar verliefd was ik niet meer. Hij was nog steeds mijn eerste liefde. Ik hield intens van hem. Maar vertrouwen en intiem zijn had ik niet meer. Na een jaar van "oke". Kwam ik er achter dat hij foto's van mij had die te intiem en vooral privé waren had. Een confrontatie, uit de hand gelopen. Een vechtpartij en natuurlijk mij opsluiten in de woonkamer want dat was standaard. Die avond, die verdomde avond. Dacht ik dat ik dood zou gaan op ons bed, op het bed waar wij jaren samen sliepen. Hij kneep mijn keel dicht. Ik wist op een of andere manier te vluchten een 112 te bellen. Toen was het klaar. Dacht ik. Van het ene advocaten ding in het andere. Maar vooral van de ene manipulatie in de andere. Maar nu, nu mis ik hem. Nu huil ik omdat ik bij hem wil zijn. Nu wil ik mijn gezin compleet. Nu wil ik juist hem om mij heen. Waarom? Ik kan niet begrijpen waarom ik juist bij hem wil zijn. Als ik hem zie wil ik hem aanraken. Verlang ik naar zijn armen om mij heen. Wanneer houdt dit op? Wanneer is mijn liefde voor hem over. Waarom kan ik alles vergeven wat hij mij heeft aangedaan maar onze liefde niet vergeten? Ik heb vaak het gevoel dat ik nooit meer iemand vind zoals hem. Hij was mijn perfecte plaatje ondanks alles. Ik zou hem zo graag terug willen. Ik zit er doorheen. Ik kan niet meer en de enige naar wie ik verlang is hij... hoelang gaat dit gevoel duren?  Ik neem het mezelf kwalijk dat ik zoveel verdriet om hem heb, dat ik hem mis en dat als ik kon terug ging in de tijd om alles te veranderen. 
Het enige wat ik steeds zeg is:

"Ooh maak je maar niet druk om mij" 

Vervolgens zei een vriendin: "je hoeft niet alijd waterdicht te zijn, dan maar niet de sterkste"