Wat moet ik doen

Ten eerste moet ik zeggen dat ik het echt heel spannend vind om dit te vertellen, omdat ik heb vrijwel nooit tegen iemand heb verteld. Een aantal jaar geleden leerde ik iemand kennen. Een jaar later kregen we een relatie, en ik was dolgelukkig. Na 2 maanden heeft hij mijn telefoon stiekem gepakt, en kwam hij erachter dat een aantal maanden voordat ik met hem een relatie kreeg, contact had gehad met iemand anders. Maar hijzelf was altijd degene die een jaar lang zei (voor onze relatie) dat hij niks van mij wilde, en dat hij zelf ook met zn ex afsprak etc. We waren jong en het zou niks uit moeten maken. Maar sinds hij dat heeft gelezen beschuldigd hij mij van vreemdgaan. Sinds dat moment is alles veranderd. De ruzies die hij maakt zijn zo heftig en in het begin maakte hij steeds spullen van mij kapot. Vervolgens kwamen er dagelijkse pesterijen en vernederingen waarbij ik uit wordt gescholden voor de meest walgelijke dingen. En uiteindelijk kwam er ook fysiek geweld bij kijken. Hij heeft mij in de afgelopen jaren een stuk of 10 x geslagen en blauwe plekken gemaakt. En elke ruzie die hij maakt, gaat om helemaal niks. Dan ben ik te laat thuis gekomen, dan zijn mijn kleren niet goed, dan zeg ik iets verkeerds, dan had ik moeten weten dat ik hem niet had moeten bellen. Ik kan nooit iets goed doen, en om de meest kleine dingen maakt hij dagenlang ruzie wat vaak uitloopt in geweld. Een aantal maanden terug was hij wederom boos om niks, en voor de miljoenste keer vroeg ik hem om te stoppen. Het wekelijkse gescheld en vernederen doet mij zoveel pijn. Die avond heeft hij een gat in mijn hoofd geslagen. Hij had hier vervolgens heel veel spijt van. Nu een aantal weken later ben ik nog steeds boos, maar ik heb zo geen zin in ruzie en voel mij zo alleen dat ik altijd nog de hoop heb dat het ooit goed komt. Maar ondanks dat hij spijt heeft en een aantal dagen zijn excuses heeft aangeboden, gebeurde het deze week weer dat hij agressief werd en dat hij elke x zijn beloftes verbreekt die hij met mij maakt. Hij legt steeds alle schuld bij mij neer, waar ik gewoon niet tegen kan. Ik ben zo boos en voel mij zo slecht dat ik heel de tijd alles probeer uit te leggen aan hem, zodat ik me gerechtvaardigd voel na al die jaren. Maar hij wilt het maar gewoon niet begrijpen en ik draai helemaal door. Ik heb hem nooit uitgescholden, maar de afgelopen dagen komt aan de telefoon al mijn boosheid eruit; omdat hij maar niet stopt en dit al zoveel jaar lang duurt. Ik weet dat ik 4 jaar geleden al weg had moeten gaan, maar op een of andere manier lukt het me niet. Blijkbaar vind ik het fijner om met iemand te zijn die zo tegen me doet, dan de stap te nemen om alleen te zijn en bang te zijn om nooit meer iemand te vinden. Hij roept al 4 jaar dat hij er klaar mee is, en elke keer dreigt hij weer om weg te gaan, en blokkeert hij me overal. Maar op een of andere manier lukt het nooit. Het doet gewoon zoveel pijn, want ik heb 4 jaar lang zooo mijn best gedaan om hem gelukkig te maken, ik heb hem altijd met alles geholpen, maar als ik zo terugkijk heb ik mezelf eigenlijk bijna altijd kut gevoeld. Ondanks dat we superveel leuke momenten hebben, zijn de vernederingen etc zo heftig dat ik al 4 jaar lang probeer te overleven en te hopen dat er ooit een dag komt dat hij begrijpt wat hij heeft gedaan en dat hij veranderd, maar waarschijnlijk zal dat nooit gebeuren. Ik ben het zat om uitgescholden te worden, en in ruzies te moeten zijn met iemand die zo koppig is dat als ik 1000 x vraag om te stoppen, hij alsnog niet stopt. Ik ben klaar met iemand die om de zoveel weken weer zegt dat hij niks met mij te maken wil hebben en nooit een relatie met mij wilt hebben, terwijl ik zo erg mijn best doe. Ik ben er gewoon klaar mee om zo behandeld te worden, maar het lukt mij gewoon niet om eraf te komen. Elke keer als ik denk dat ik er klaar mee ben, blokkeer ik hem voor 5 min en dan raak ik zo in paniek om alleen te zijn dat ik weer ga smeken voor contact. Ik ben zo klaar met mijzelf op deze manier. Ik haat mezelf dat ik zo zwak ben, maar ik probeer het echt. Ik weet niet meer hoe ik hieruit kom, en het enige wat ik wil is een leuke tijd met iemand die mij support en lief voor mij is. Heeft iemand zoiets soortgelijk meegemaakt en hoe heb jij het aangepakt om hieruit te komen?