Voorval met geweld door vriendin.

Voorval met geweld

Op een gegeven moment liep zij naar de keuken. Ik voelde niet direct dat er iets mis was. Ze bewoog snel en doelgericht. Ze trok de keukenla open en pakte er een voorwerp uit. Ik wist toen nog niet wat ze van plan was, maar ik voelde wel onrust in mijn hele lijf.

Toen ze op me af kwam, voelde ik een golf van paniek. Voor ik goed kon reageren, begon ze me meerdere keren te steken. Het gebeurde zo snel. Mijn lichaam verkrampte, mijn ademhaling stokte, ik raakte in paniek maar ik wist dat ik niet mocht schreeuwen of bewegen. Alles in mij schreeuwde om hulp, maar ik zat vast letterlijk én mentaal.

Ze stopte op een gegeven moment met steken en bleef toen gewoon naast me zitten. Dat moment voelde heel onwerkelijk. Ik voelde het bloed, ik voelde pijn, maar ik voelde me vooral bevroren. Alsof ik los stond van mezelf. Ze deed alsof er niets aan de hand was. Dat maakte het nog enger.

Daarna begon ze naar mijn telefoon te zoeken. Ze herhaalde steeds dwingend: “Leg je telefoon op tafel.” Haar toon was ijzig en controlegericht. Ik voelde me steeds kleiner worden. Ik zei dat ik hem niet kon vinden, en ik stelde voor om samen te zoeken, een poging om tijd te winnen, om haar te kalmeren, om te overleven. Ik probeerde haar af te leiden, ik probeerde in mijn hoofd alles te bedenken wat haar tot rust kon brengen.

Ik smeekte haar op een gegeven moment: “Doe alsjeblieft normaal, we kennen elkaar al zo lang…” Maar het voelde alsof mijn woorden geen enkel effect hadden. Ze was in haar eigen wereld, waarin controle en dreiging alles bepaalden.

Toen voelde ik ineens mijn telefoon, links achter me. Mijn hart sloeg over. Ik liet niks merken, maar wist: dit is mijn kans. Ik vroeg of ik naar de wc mocht, in de hoop dat ik kon ontsnappen. Haar antwoord was ijskoud: “Je blijft hier. Je gaat nergens heen. Je plast maar waar je zit, voor mijn part hier in de woonkamer.” Die woorden voel ik nog steeds na. Het vernederende, het angstaanjagende. Ze had totale macht over mij.

Ze bleef maar vragen om mijn telefoon. En ik bleef zeggen dat ik hem niet kon vinden. Ondertussen probeerde ik, heel voorzichtig, stiekem te bellen. Mijn hart bonkte in mijn borst. Toen ik mijn vriendin aan de lijn kreeg, voelde ik een sprankje hoop. Tegelijkertijd bleef zij (de dader) tegen me fluisteren dat ik moest ophangen. Maar ik deed het niet.

Terwijl ik met mijn vriendin sprak, typte ik snel: “Ze heeft me gestoken.” Ik was zó bang dat ze het zou zien. Maar ze had het niet door. Mijn vriendin bleef kalm aan de lijn, en zei op een gegeven moment: “Pak je spullen vast, ik ben onderweg.” Die woorden gaven me kracht.

Toen zij (de dader) even niet oplette, greep ik mijn tas die naast me lag. Met een enorm gevoel van angst liep ik naar de voordeur. Ik voelde paniek, mijn hele lijf trilde. Ik draaide het slot om en in een reflex probeerde ik ook een raam open te slaan, ik was zó bang dat ze me zou tegenhouden. Gelukkig ging de deur open.

Ik rende, zonder schoenen, naar de buren. Ik klopte aan, maar niemand deed open. Op dat moment zag ik mijn vriendin aankomen rijden. Ik had haar nog steeds aan de lijn. Ik rende naar haar auto en stapte in. Pas toen voelde ik een beetje veiligheid. Maar de spanning in mijn lijf bleef.

Sindsdien voel ik nog steeds die spanning. Ik merk dat ik hyperalert ben, snel schrik, moeite heb om te slapen en vaak het moment opnieuw beleef in mijn hoofd. Ik voel me soms schuldig omdat ik niet eerder weg ben gegaan. Maar ik weet ook dat ik toen gewoon heb overleefd.