Voorstellen Ambassadeur: Romy
Dag lieve allemaal,
Mijn naam is Ro. Enige tijd geleden kwam ik op de website van slachtofferhulp terecht. Wat een openbaring. Ik stel mijzelf bij deze voor als ambassadeur!
Ik heb en rugzak vol aan ervaringen. Inmiddels mag ik het wel een rolkoffer noemen denk ik (haha). Helaas zit deze rolkoffer ook gevuld met traumatische ervaringen. Ik heb niet altijd ervaren wat liefde krijgen is. Liefde geven wel. Ik ben opgegroeid in een huishouden van 5. Mijn ouders, een oudere broer en een oudere zus. Mijn zus en moeder hebben beide een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Wat maakte dat zij altijd in het middelpunt van de aandacht stonden. Maar ook hadden zij hele sterke denkwijzen over hoe iemand hen moest behandelen. Ik, als jongste van het gezin en enigst overgebleven vrouw in huis, was ik vanaf mijn geboorte al doelwit van die 2. Iemand met narcisme is heel goed in manipuleren. Wanneer dit vanaf je geboorte al start, sta je 1-0 achter en je begint gelijk met een oneerlijke kijk op de wereld. Een wereld waarin ik niets mag en andere alles mogen.
Dit is de basis geweest voor mijn traumatische jaren. Ik weet hoe het is om niet geliefd te zijn, om de schuld van alles te krijgen. Ik weet hoe het is om depressief te zijn, ongelukkig, eenzaam en verdrietig. Ik weet hoe het voelt wanneer niemand je gelooft. Ik weet hoe het is om geen huis te hebben. Ik weet hoe een burnout voelt. Ik weet wat seksueel, fysiek en mentaal misbruikt is. Omdat mij dit allemaal is overkomen. Ik heb hier complex ptss, body dismorphia en mannenangst aan overgehouden. Mijn depressies heb ik al overwonnen. Stoer he?!
Ik heb jarenlang mijn traumatische ervaringen goed gepraat voor de ander. Zoals bijvoorbeeld het seksueel misbruik van mijn toenmalige vriend. Ik verkracht? Dat kan niet. Want het was een relatie dus gaf ik indirect toestemming toch? Ik heb niet elke keer tegen gestribbeld, dus is het geen verkrachting. Toch? Allemaal fout. Het was ongewenst. En dat is nooit goed te praten. Ik besefte mij dit pas heel kort geleden. Toen ik van andere vrouwen soortgelijke verhalen hoorde en ook zij zeiden ‘het is geen verkrachting, dat is erger’. En toen hoorde ik mijzelf denken: Ach lieverd. Dat was het wel. Kom, ik geef je een hele dike knuffel.’
Op dat moment dacht ik; maar waarom zeg ik dit niet tegen mijzelf? Waarom zou het in mijn geval anders zijn? Omdat dat mij geleerd is door mijn narcistische familie. Voor mij gelden andere regels. Nou, niet meer! Ik lees graag ervaringen van anderen. Het helpt mij enorm! En als ik kan helpen vind ik dat alleen maar nog geweldiger.
En dat is precies wat we hier doen op dit platform voor mijn gevoel. Jullie zijn echt helpers. Door te praten of te luisteren. Beide is zo helpend geweest en nog steeds. En ik doe graag hetzelfde voor jullie allemaal!
Dank jullie wel! Ik stuur jullie allemaal een dikke virtuele knuffel toe en voel je niet bezwaard mij, of andere, om hulp te vragen.
Liefs, Ro
6 Reacties
Groet,
Henk
Ja ik zou jou tips graag willen ontvangen. En graag willwn praten over het patroon van narsisme.
Ik heb toen fotos gemaakt van de verwondingen maar mijn mobiel is toen gevallen in het water en ik had geen back up in een cloud, alle gegevens weg......
Mijn dochter had wel fotos van het gebroken glas, hij sloeg een raam in omdat ze te druk zouden spelen.
Het aller ergst vind ik hoe VT met mijn verhaal is omgegaan toen ik een melding deed. En hoe mijn ex hen heeft bespeeld en mijn moeder deed ook weer mee. Na 8 jaar durfde ik erover te praten..En deed ik een melding. In plaats van dat ik.geholpen werd hij eerst bezocht en ik daarna letterlijk 2 uur ondervraagt over zijn meest belachelijke beweringen welke ik allemaal aan het verdedigen was / moest. Allemaal tactieken om mij de mond te snoeren vanuit hem.
Gelukkig deed rvdk onderzoek in de rechtszaak.
Maar we zijn nog bezig met het hoger beroep.
Groetjes Linda
Wat vreselijk om te lezen wat jou is aangedaan. Ik herken het patroon in het gedrag wat je omschrijft. En ik geloof jou direct! Narcisten kunnen heel goed samen spannen om een doel te behalen. Ze kunnen vreselijk manipuleren en je machteloos laten voelen. Maar ontzettend charmant overkomen voor de buitenwereld.
Het breekt mijn hart dat het ook effect heeft op je kinderen. Ik begrijp heel goed dat je alles wat in je macht ligt doet om ze te beschermen. Zoiets vreet je langzaam op. Ik wens je alle kracht toe.
Mag ik vragen of je wel eens foto's hebt gemaakt van verwondingen van jou of de kinderen? Iets wat wellicht kan aantonen wat er achter gesloten deuren gebeurd.
Zijn er mensen in je omgeving die je hierbij steunen? Ik lees dat je inmiddels weer 4 jaar gelukkig getrouwd bent. Wat ontzettend fijn en verdiend!
Het gevoel van een outsider zijn herken ik heel goed. Wat jammer dat therapie niet helemaal prettig voor je is. Het is ook niet makkelijk om alle herinneringen op te halen! Toen was je numb. Zoals je zelf goed omschrijft "een leeg omhulsel". Nu ben je helder en dan opnieuw terug denken aan je trauma's is ontzettend zwaar! En omdat de kinderen erbij betrokken zijn, zal afsluiting vinden nog even lastig zijn.
Als je het fijn vind om eens te praten over het patroon van narcisme. Of tips die mij hierbij geholpen hebben, mag je mij altijd aanschrijven!
Bedankt voor het delen van je verhaal Sue! Ik wens je heel veel sterkte toe in het proces!
Liefs, Ro
Dankjewel voor het delen van jou verhaal! Ik vond het heel fijn om jou verhaal te lezen. En ook dat je schreef over dat narcisme. Niet veel mensen snappen dit. Het verdwenen zelf schrijft erover. Ik loop ook onder begeleiding van een therapeut hiervan.
Het helpt eerlijk gezegd niet veel, de therapie. Het is gewoon vreselijk moeilijk met mijn ex partner om te gaan.
Mijn ex partner en mijn moeder zijn hebben een narsistische persoonlijkheid stoornis. Bij mijn ex partner is dit ook vastgesteld. Ook heeft hij ADHD. Ik heb gebroken met mijn moeder. Maar mijn ex partner heeft haar toegelaten toen wij kinderen kregen 10 jaar geleden. Daar kon ik niets tegen doen. Ze zijn de beste vrienden geworden. Samen spannen ze tegen mij.
Hoewel mijn ex partner mij emotioneel en soms fysiek heeft mishandeld , staat mijn moeder achter hem.
Samen proberen ze over de rug van onze kinderen van alles uit te halen en tegen te werken. Ook bij de allergie van onze dochters.
In mijn netwerk, in het artsen netwerk.
Ik heb heel erg last van mijn ex partner en mijn moeder, samen stuurden ze meerdere sms berichten op 1 dag , over hetzelfde onderwerp wat de kinderen betreft. Tot dat ik toegaf en hun gaf wat hun wilde. Dat deed ik op een geven moment steeds maar om ze maar rustig te houden. En iedere keer als ik een contact op bouw had, sprong mijn moeder en of mijn ex partner er boven op.
Ik heb heele zware bevallingen gehad. Ik had geen steun van mijn ex man. Mijn moeder ook niet. Toch verzinnen ze verhalen dat ik er slecht aan toe was en hoezeer ze mij zouden hebben ondersteund. Als verhaal tegen mij, in een rechtszaak om de omgangsregeling over de kinderen.
Hij is in die periode juist heel agressief geweest voor mij en de kinderen. En sliep bijna de heele dag. Als er visite kwam deed hij net alsof hij energiek was en de vrolijkheid zelve. Achteraf bleek dat hij voor deze relatie ook zware drugs gebruikte voor meerdere jaren.
Na de scheiding heb ik mijzelf aardig weer gevonden en begonnen mijn lichamelijke klachten opeens te verdwijnen. Het zat hem dus allemaal in de stress van de dreiging en schreeuwbuien etc. die hij dagelijks had. En dat hij me iedere nacht meermaals uit mijn slaap hield voor 8 jaar lang. Ik ging van een goede baan in de makelaardij en een goed slank figuur, met ernaast modellen werk omdat ik dat leuk vond, naar een leeg hulsel die nauwelijks mijn email meer lezen kon. Slapen deed ik een tijdje niet meer, hooguit een aantal uur meestal 2. Ik kreeg steeds paniekaanvallen van zijn woedeaanvallen en de geestelijke mishandeling en enge spelletjes die mijn moeder deed.
Het kon haar niets schelen dat ze zag op mijn armen dat er een heele blauwe hand op stond en dat ze wist dat dit veroorzaakt was door hem. Ook kon het haar niets schelen dat in haar huishouding hij mij in de houdgreep hield en een emmer water over mij heen gooide terwijl ik mij mooi had aangekleed omdat wij 2 dagen naar Duitsland zouden gaan. Sterker nog ze schreeuwde in mijn gezicht terwijl ik er in de badkamer water over deed in de wasbak, dat het mijn schuld was.
Ik ben toen gevlucht naar kennissen van de kerk. Wat aanvoelde als familie. Ze zijn nu ook echt mijn schoonfamilie omdat ik getrouwd ben met hun zoon al een aantal jaar nu.
Hoewel we aardig wat hebben bereikt voor de kinderen. Welke steeds met blauwe plekken op de polsen terug kwamen na de omgang. En is de omgang afgelopen 3 jaar veranderd van ieder weekeind twee nachten logeren plus de woensdag en vrijdag middag, en toen naar de woensdag en vrijdag middag m de week de zondag. En nu alleen nog maar de zaterdag besloten door de rechter. Blijkt uit de vorige rechtszaak dat ze bij een meditatiën instantie dan wel weer willen dat de omgang volledig terug gaat naar hoe die eerst was, dat is een extra regeltje die de rechter er bij had gezet. Iets wat totaal niet past bij de praktijk. De kinderen gaan doordeweeks naar de middelbare school gymnasium tot 16 uur met een uur fietsen terug.
We gaan dus in hoger beroep. Er is dus dreiging dat alles wat ik en mijn man, waar ik nu 4 jaren gelukkig mee ben getrouwd hebben opgebouwd voor de kinderen om hen emotioneel te ondersteunen en te helen etc. word afgenomen en het weer terug gaat.
In de tussentijd ben ik door de strijd en het constant eigen stukken moeten aanleveren voor de advocaten , en de continue aanvallen en leugens per mail en via zijn advocaat over mij, mijzelf wederom behoorlijk verloren.
Ik heb steeds slaap problemen, ik kan alleen maar slapen met de tv aan, even in een andere wereld, alles vergeten. Dan word ik in de nacht wakker, en krijg ik hartkloppingen en zie ik flitsen van alles wat er is gebeurd en vooral van wat hij nu weer probeert te doen op dit moment nog. Ondanks dat maak ik het mogelijk heel goed voor de kinderen te zorgen in elk opzicht.
Maar hierdoor is er geen energie over voor mij zelf. Ik voel me als een leeg hulsel en ik beleef weinig plezier aan dingen. Ik ben er alleen nog maar voor de kinderen, welke ook steeds ziek worden omdat hij dingen geeft waar ze allergisch voor zijn.
Niemand neemt het echt serieus, veilig thuis niet, het lijkt zelfs alsof ze vader helpen........
Raad voor kinderbescherming leek het wel serieus te nemen in hun rapport. Maar ze wisten niet wie ze geloven moesten hem of mij en wilden meer onderzoek.
De rechter besloot toch al wat uit te spreken. En nu gaan we weer in hoger beroep.
Ik heb ook helemaal geen vrienden. Behalve mijn schoonouders. Maar dat is meer familie. Ik weet niet meer hoe het voelt om vrienden te hebben. Ik vertrouw ook niemand meer. Toen het heel goed met me ging , toen had ik er veel, toen het niet goed ging was er niemand. Daarom vind ik het eng om weer vrienden te maken.
Ik voel me heel anders, alsof ik buiten de maatschappij sta door alles wat me is overkomen.
Groetjes Lin