Verborgen narcisme, zowel vader als later hulpverleenster(communal narcissism/maatschappelijke narcisme)- ouders heeft misbruikt/bezig was met breken.
Ik ben het zwarte schaap geweest van de familie. Het begon bij mij op jonge leeftijd met ook fysiek geweld door mijn vader die ''verborgen narcisme" heeft. Hij heeft woede-uitbarstingen/agressie gehad wanneer ik bijvoorbeeld zijn trucjes van rekenen niet had opgepakt, dit zo rondom 6/7 jarige leeftijd waar hij met zijn vuist geslagen heeft op mijn arm. Later heeft hij mij op rondom 8 jaar een keelgreep gedaan bij visite in een kamertje apart vanwege dat ik met mijn buurjongen niet snel genoeg een game afsloot op computer, de buurjongen was al weg op dat moment en de deur was dicht, ik ben toen al huilend en vernederend door de visite gelopen en vanaf dat punt brokkelde mijn zelfvertrouwen af. Mijn vader/ouders hebben toen een projectie op mij gedaan door mij naar sociale vaardighedencursus te sturen en het probleem bij mij te leggen. Mijn vader is dominant en heb op jonge leeftijd ook angst gezien bij moeders vanwege een stuiterbal die ik in de woonkamer mocht stuiteren en toen kwam mijn vader al geheel dominant thuis van werk en was gelijk kwaad waardoor mijn moeder zich inslikte en zei 'ik heb dat niet gezegd dat het mocht' waardoor ik gestraft werd, ik heb mijn moeder toen in elkaar zien duiken. Doorgaans is het psychische/emotionele mishandeling doorgegaan, er werd niet gekeken naar wie ik ben, het was vanuit hun ik en het slaan van mijn vader ging door. Ik had eens heimwee op 14jarige leeftijd en had een weekenduitje en werd er gezegd op terugweg in auto 'het zou jouw wel weer niet wezen' en had hij agressie met slaan achteruit bij mij naar de achterbank waar ik zat. Mijn vader doet niet altijd agressie met fysiek geweld overigens, het gaat soms heel subtiel met gezichtuitdrukkingen of woorden die verborgen naar mij worden getoond zoals glad gezicht trekken om mij te laten weten dat ik straf moet hebben, hij heeft vaak alleen gebalde vuisten en ontblote tanden en kan mij dagen negeren. Ook legt hij het zorgen bij mijn moeder neer dat het haar kant is. Ik heb op mijn 16jarige leeftijd mijn vader buiten de cirkel gezet en niemand die dit heeft opgepakt maar wel gestuurd naar een instelling. Dit heeft hij later tegen mij misbruikt toen ik jongvolwassen was, hij weet er dus van en stuurt dit op een gemene manier terug waarvan ik blokkeerde. Ook ben ik kort daarvoor weggelopen als tiener(16) voor een dreigende vader die mij dreigde te sturen naar een internaat om angst in te boezemen, dit gebeurde tevens weer met onblote tanden en gebalde vuisten en door agressie liep ik de kledingkast in, daarna ben ik gevlucht naar toentertijd een internetvriend om weg te wezen.
Ook heb ik terugkerend nachtmerries gehad over de keelgreep waardoor ik een keer mijn ex heb geslagen in mijn slaap uit zelfverdediging naar vader in droom en hij mij wakker maakte. Later nog op jongvolwassen leeftijd mijn nachtkastje heb geslagen waar ik wakker van werd.
Verder ben ik geschetst bij familie dat ik een labiele dochter ben, hebben ze mij gezet als iemand met een laag-IQ waar ik nu problemen mee heb (anderzijds zeggen ze 1 op 1 dat ik mavo-niveau wel aankan en heb ik ook een diploma van niveau 3/4) - ook naar de buitenwereld idem dito, dit is gekomen omdat ik een nierziekte (werkten 3%) heb gehad op 12jarige leeftijd wat zij misbruikt hebben op latere leeftijd. Ook mijn moeder heeft nu narcistische gedragingen en ik denk weleens dat ze stockholm syndroom had en een verlengstuk is geworden en nu kwetsbare narcisme heeft ontwikkeld. Mijn ouders hebben ook 'achter de rug om' mijn vriendjes verteld dat ik kinderachtig ben waardoor ik oncomfortabele vriendjes aan mijn zijde heb gehad die niet wisten wat te doen. Mijn ouders bellen 'achter de rug om' instanties zonder mijn weten om. Mijn moeder experimenteerde aan medicatie en toen ik op jonge leeftijd nieuwe medicatie nodig had kreeg ik op mijn kop 'dat dit wel benzine kost' en daardoor kon ik moeilijk zeggen dat ik iets niet kon verdragen/of hielp, mijn moeder negeerde dat, luistert dan niet naar mijn lichaam. Het moeilijke is dat mijn moeder ook liefde gaf en later weer kon afbreken (ook soms zijdelings vanuit vader) en dit heeft mij vaak heen en weer geslingerd in gevoel, verward gemaakt, verbouwereerd achtergelaten en ook smijt ze met vernederende dingen zoels 'misschien heb je wel borderline' en bekritiseerd mijn uiterlijk zonder na te denken over hoe het voelt en zegt daar geen 'sorry'op. Ook mijn broer en zus staan vast aan mijn ouders kant en veroordelen mij met vooral mijn zus die ook weer dominant is en bijvoorbeeld op mijn depressie zegt 'dat ik negatief mens ben en dat ze dat niet wil doorgeven aan haar kinderen' geen steun of interesse. Ook mocht ik met mijn oma niet een geschreven tekst neerzetten, het is 'haar weg of anders niet' ik heb toen mijn eigen bloemen moeten kopen.
Ik heb mij altijd al van jonge leeftijd aangepast aan ouders en heb daardoor codependentie als overlevingsmechanisme ontwikkeld, daardoor zocht ik ook altijd bevestiging bij ouders en sprak wat hun wilden horen. Daarnaast ben ik zowel empatisch als HSP'er en ben stil/kalm/teruggetrokken ook als persoonlijkheid. Inmiddels heb ik gebroken met ouders omdat ik veel geprobeerd heb. Ik heb bij de psycholoog brieven getoond met mijn hele verhaal tegen mijn vader en moeders een aparte brief dat ik me door haar in de steek gelaten voel en dat het pijn doet en er werd geen sorry of gesprek daarna aangeknoopt, het werd opzij gezet, sterker nog, mijn vader zei binnen 2 maand ineens 'dat hij zijn handen allang van mij afgetrokken heeft' daarna heb ik nog eens geprobeerd om 'meer open te zijn'omdat ze mij hiervoor beschuldigde maar geen enkel vooruitgang. Ook wilden ze geen familietherapie aangaan die ik voorstelde want vanuit mijn moeder kreeg ik ineens 'nee, jij moet het alleen doen, wij kunnen niets betekenen' Het is later heel erg misgegaan, ze belden nog steeds achter mijn rug om en ik mocht niet mijn eigen volwassen keuzes maken om bij 'oud en nieuw' bijvoorbeeld niet bij hen te willen zijn omdat ik moe was van te weinig energie ze stonden ineens aan de deur en "ik had toen ook een narcistische hulpverleenster waar ik een depressie van had' en dringden mij op om een opname of wel bij hun te komen terwijl crisisdienst al had gezegd 'opname niet goed voor mij zal zijn' ik kreeg de vraag 10x voorgelegd en treiteringen zoals 'wij hebben wel de vloer voor je gelegd{totaal uit context} en ook 'hoe kom je er dan' toen ik moest zwichtten en zei, dat ik liever dan voor opname ging, dit deed mijn moeder dan op gemene toon. Ik ben toen overstuur uit huis gerend in mijn pyama en mijn moeder had de politie gebeld (mij al gauw aan de schandpaal willen leggen' en mijn vader kwam als een dominant autoritair persoon achter mij aan lopen waardoor ik flipte en mijn hand om zijn keel legde, hoe voelt dit? niet fijn hé van je eigen dochter (ik kneep niet maar ik wou dat hij het voelde) ik kreeg daarvoor het antwoord 'dat ik hem maar eens moest vergeven'. Mijn moeder kreeg geen politie maar moest crisisdienst bellen en hun moesten vertrekken uit mijn huis en ik moest kalmeringsmedicatie hebben. Ik schrok hier enorm van, ben ook jarenlang bang geweest zoals mijn vader te worden en dus was dat het moment dat ik brak met ouders. Maar toen ...
Daarnaast ging mijn narcistische hulpverleenster nog door, achter de rug om' nog mijn ouders bellen waardoor de 'psychische mishandeling is teruggevorderd'. ik heb dus twee gekruiste dingen door elkaar waar ik van de hulpverleenster extra PTSS heb ontwikkeld bovenop complex-trauma en zij maar bleef doorgaan en geen wederzijds gesprek willen/monddood via mail/bellen-eenzijdig..- Begon met liefdesbombarderingen (binnen 3 maanden 'ik voel zo'n vriendschapsgevoel met je' zeggen), medelijden wekken, grensoverschrijdend gedrag (worstelen op grond), al gauw in het begin ook vriendschappelijk zijn bij ouders maar bij mij soms neerhalend was over ouders(ik heb daar toen niets op uitgedaan) cadeaus en waardoor ik al snel traumaband had (gevoel verliefdheid), kus op het raam/ik heb wel 300 euro voor je over/ neem je mee naar Ameland, toen ik zei het te persoonlijk te vinden/tevens net na mijn openbaring verliefd te voelen, gaf ze stiltebehandelingen, daarna vernederingen, kleineren bij weggaan en draaide ze het om 'dat ik teveel kritiek gaf vanuit dat 'te persoonlijk te zijn' opmerking'. Werd tevens daarnaast ook nog afhankelijk gemaakt, ze had geen grens in werk & privé (in de avond bellen en op vakantie wat ze ook weer een jaar later misbruikt heeft tegen mij). Ook andere clienten misbruiken om gelijk te halen maar vertelde ze ook over privacy-dingen die persoonlijk waren en geheel over familie gingen (gemeld over privacyschending jeugdzorg, werd niets mee gedaan want wij geven lessen en wil je meer weten over dit, mail maar) Ook mij voor detective neerzetten om een client in de gaten te houden die toevallig mijn overbuurman was, dit geschaadt heeft in omgevingsgevoel, ook dit aangekaart bij haar persoonlijk en kreeg ik een krengerige 'dan doe je het toch niet', pauzes daarna met mij opzij schuiven, triangulatie (hulpverlening/ouders), devaluatie (na ineens een adempauze te willen een maand lang, ondanks ze heletijd al pauzes had gedaan, daarnaast mij monddood maken (bellen had geblokkeerd en mail negeerde wat ik tevens daarna ook deed want pikte niet dat het eenzijdig ging, dit ging maandenlang door en ben ik ook een keer boos op geworden) en ook 'verder 'achter de rug om' in vorm van lastercampagne met valse beschuldigingen en ik heb toen door PTSS mij zelfverdedigd maar openbaar omdat ik ook niet meer doorkwam en ben ik bestraft op smaadschrift omdat mevrouw dat heeft aangegeven ondanks ik inmiddels alles verwijderd had (ook via politie wat ik netjes heb verwijderd dezelfde dag) en daardoor heb ik angst voor de brievenbus gekregen omdat ik dit alleen hoorde via al de rechtbank brief, hier mij niet op is gewezen. Tevens was die brievenbusangst er al ondanks ze mij cadeautjes stuurde (ook in de stiltebehandelingstijd) zoals chocolade en fuet maar waar niets bij was, dus geen naam. Niemand gelooft mij, instantie ernaast niet en werd 'flying monkey' en werd de tweede mishandelaar daarna en is niet wezen getuigen, later ook over mijn grenzen heen ging en stiltebehandelingen kreeg ondanks deze hulpverlener de hulpverleenster ernaast mij 'psychologisch verward maakte en keuzes moest maken om te stoppen/keuze te maken, mocht ze 'achter de rug om'wel doorgaan en was zelfs opgefokt na 4 maanden stilte tegen haar. ook belde ze zelf naar mij 'of ik kopje koffie wou drinken'en kwam niet opdagen (kruimels) Daardoor ook wantrouwen gehad naar andere hulpverlening wat ook niet altijd goed ging met traumaresponses wat niet begrepen werd. Dit dus ook door narcistische slachtoffer syndroom/PTSS.
Denk ook dat het wraak is want heb melding gedaan bij instantie (nog geeneens neerhalend) en waar ze op het matje is geroepen bij de baas, daarna belde ze weer 'achter de rug om' naar ouders om te melden wat ik wel niet doe en heb ik hier opnieuw de instantie van op hoogte gebracht en zou het wel kunnen wezen dat ze vermoedelijk is ontslagen, niets van gehoord maar ze werkte er niet meer toen ik mij dit afvroeg of het opgepakt is. Ik had geen contact meer met ouders, die wisten dus van niets, ik kreeg smsje van moeders.
Zowel mijn vader als hulpverleenster (communal narcissism) is 'verborgen narcisme ' dus geweest en de buitenwereld zien dus van beiden niets omdat ze daar hun vredelievend- neppe-zelf voortzetten.
De rest van de familie heb ik ook op laagdrempelig manier ingelicht dat er echt iets gebeurd is, niemand van de familie vraagt mijn kant en negeert mij helemaal.
Ik ben nu helemaal alleen met PTSS, ik heb schrikachtigheid en krijg van omgeving secundaire traumatiseringen en victimisatie, willen mij niet helpen omdat ik te complex zou zijn zonder mij gezien te hebben of gesproken (moest van zorg in de buurt maar ineens naar forensisch zorg gaan), huisarts had al via reclassering gehoord geen crimineel te zijn, hier heb ik wat over geschreven op ander draadje/PTSS door politie.. Krijg ook stiltebehandelingen van GGZ/{huis}artsen, krijg letterlijk streepjes toegestuurd en klachtenfunctionaris GGZ wil dat niet oppakken en sta als 'iemand wil geen hulp' niemand lijkt mij te geloven of wil het echt aanpakken, komt niet verder als 'goh wat een heftige situatie' en nemen onvoldoende tijd voor herstel en mijn emoties. waardoor ik nu in het nauw ben gedreven, helemaal alleen, gevoel dat hen juist mij weer drijven tot de armen van mishandeling want ik ben ook weer een possje teruggeweest om hetzelfde weer tegen te komen en weer brak. Onveilig voelen in omgeving, ook vanwege secundaire victimisatie politie die 'psychische mishandeling'niet heeft opgepakt. Hyperalert voor situaties/mensen. Ook trouwens bij de arts wil de klachtenfunctionaris de stiltebehandeling niet oppakken, ik word dus weggeworpen. Niemand durft dus te zeggen/bekritiseren dat stiltebehandeling kwalijk is, dit opnieuw voor angst/verdriet/depressie kan geven en zelfs boosheid. Overlapping dan ook is van narcistische mishandeling. Ik ervaar veel verdriet bij het opstaan en heb vlagen van boosheid dat naarboven komt en ben uitgeput en ook heb ik eerder al burn-out gehad.. Ook werd al eerder PMT gestopt na 4x ondanks advies ziekenhuis en kreeg ik geen traumatherapie (ondanks 4 a4tjes over mijn vader geschreven wat ze ook nog hebben complimenteerd) en kon ik niet akkoord gaan met sociale fobie en werd gauw gezet naar bemoeizorg (wil geen hulp) ook had die de doelen niet uitgevoerd en werden er dingen gedaan die niet als doel waren gezet (dat was de hulpverlener die flying monkey werd) ik heb met een reden 'sociale fobie'afgewezen omdat ik genoeg sociale vaardighedencursussen heb gehad, er werd helemaal niet gecommuniceerd en zoals je leest heb ik reden genoeg om voor traumatherapie te willen gaan. Ook door spanningen jeugd heb ik PMDD ontwikkeld (wat niet te bewijzen is want daarvoor wordt niets gevonden maar wel MRI gehad(niets) darmen(niets) gynaecoloog(niets).
- Ik voel mij inmiddels buiten de maatschappij maar dan echt werkelijk en ben geisoleerd geraakt en heb niemand/geen vrienden.
22 Reacties
Wat je zegt over hoogbegaafdheid heb ik eigenlijk nooit over nagedacht maar inderdaad veel overeenkomsten.
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet echt een concrete schrijver ben, ben dus meer de visueel -ruimtelijk.
Nadeel is dus dat ik alleen ben en geen auto heb. Huisarts luistert niet naar mij (ja jij haakt af gelijk wat overigens een overlapping is van moeder). Het is 'het niet doorkomen' wat vooral zorgen baart en waar ik niet uitkom. Nu heb ik dus absoluut geen contact meer met ouders maar heb ik moeite met de uitvaartverzekerings want mijn vader vult het gewoon niet in. Ik wil verhuizen maar wel wetende dat mijn ouders niet mijn nieuwe adres krijgen te zien. Dit was ook al met de financiele map zo, kreeg ik maar niet mee ondanks opmerkingen 'dat ik dat absoluut wel kan' verwarring scheppen, ik heb toen 10x gevraagd en kreeg niets, ben toen naar de hulpverlener geweest die ik had en gevraagd dat zij het eens moest vragen want ik wou die map 'nou... raad eens... in 1x kreeg ik de map aan de deur.. ohja de buitenwereld :)
- Wil ook verhuizen omdat ik een chronisch zieke ben en dichtbij een ziekenhuis wil wonen. Nu loopt daar de hulpverleenster dus rond en dat maakt me dus angstig omdat ze daar veel mensen kent en dus 'achter de rug om' praat over mensen/mij in dit geval.Maar ik moet daar dus wel heen want kan niet in een grote stad wonen wegens drukte en overprikkeling en daar is de enigste zowat met specialisme op nieren. Waar ik ook mee struikel is dat ik me heel oncomfortabel voel binnenin mijn lijf nu, de trauma herbelevingen, de boosheid van beelden maakt me enigzins bang om mijzelf te verliezen, dat ik echt weer die PTSS vererging krijg, ik heb toen namelijk in een vlaag tuinstoelen over het balkon gegooid, ik schaamde mij rot. Het zit me nog heel diep over hulpverleenster, ook omdat ik hier dus over droom en flashbacks heb waardoor ik ook soms boos wordt. Wat dus ook over mijn ouders gebeurt want mocht nooit boos zijn, mijn lichaam staat dus steeds op 'aan' dat slinkt ook veel energie.
Ja mijn moeder schuift dingen opzij. Toen ik vertelde over HSP/hooggevoelig reageerde ze alleen maar met 'iedereen heeft wel een mate van gevoeligheid' ze schoof het opzij. Net als PMDD waar ze ook geen interesse in toont. Ondertussen wel dus met prednison willen sleutelen. Ze lezen het niet eens en proberen het niet eens, kaatsen terug of spelen 'de domme'
Denk trouwens dat mijn moeder dit niet gedaan heeft, mijn vader is diegene die narcistisch iets geindoctrineerd heeft en helaas mijn moeder is meer de verlengstuk. Het maakt niet meer uit wat ze gezegd heeft (dus Mavo) dit is een patroon waar ik helaas vaak mee te maken heb gehad wat heen en weer slingert. Denk dat ze stockholm syndroom had en nu narcistisch is geworden (kwetsbare narcist) Gaat in slachtoffersrol (waar ze trouwens mij voor beschuldigd zonder context dus ook, nooit vraagt waarom ik zoiets voel) wanneer ik aangaf dat ik het niet fijn vond dat ze 'achter mijn rug om' de arts belde of bijvoorbeeld mijn begeleider destijds 'of ik niet kon terugkomen' zonder mijn weten om, kreeg ik alleen maar een zielige stem dat ZIJ het niet leuk vond. Ik heb echt toen gezegd 'mam, ik doe hier niet meer aan mee, ik hang op' was de laatste keren. Kreeg/krijg nu ook de stiltebehandeling/helemaal geen smsjes of gemist telefoontje want "ik moet waarschijnijk op komen dagen, ik ben fout' lijkt na die slag dus ook gelijk of ik niet besta. Maar heb haar daarvoor al gewezen op dat onze relatie 'aan een zijden draadje hangt' kreeg stiltebehandeling, toen dacht ik al... dan ben je je dochter een keer kwijt (nu dus)
De Stigmatisering is erg hevig. Vaak ook dan dat er al naar de ander wordt gepraat i.p.v jou. Door trauma blokkeer ik ook. Maar wel van plan 'alleen naar gesprek te willen gaan' want 'met' gaat niet, ik duik dan enigzins ook in stilte. Maar soms wil je ondersteuning, vooral als je ziek bent.
Momenteel veel concentratiegebrek/geheugenverlies/vergeetachtigheid, kan ook niet lezen, ik neem het gewoon niet op.neem het gewoon niet op.
Twee: toen ik een gesprek had over de hulpverleenster die mij mishandeld heeft en wij met zijn tweeen in een restaurant zaten, antwoordde ze ook heel gekrenkt, en was ze absoluut tegen en defensief tegen de hulpverleenster haar gedrag. Toen belde ik die avond op om het door te nemen, was het antwoord ineens "ja pa & ik hebben het erover gehad, ze doet ook goede dingen" ze keerde 180graden om omdat mijn vader waarschijnlijk die opmerking heeft gemaakt.
Drie: met mijn verjaardag had ze beloofd om af te wassen en voor mij te zorgen, zo van, jij bent jarig je hoeft die dag niets te doen. Toen eenmaal die dag er was en hun bij mij kwamen om taart te eten. Wou ze beginnen maar werd ze tegengehouden door mijn vader. Die zei " er mankeert haar niets aan de handen' dat kan ze zelf wel doen" mijn moeder dook in en zei snel" dat is ook zo" (ik voel en zie haar houding ineenkrimpen). Toen ging mijn vader de auto halen en ik zei tegen mijn moeder 'je hebt het mij beloofd mam', ging mijn moeder gehaast afwassen en wanneer mijn vader weer binnenkwam zei hij gelijk "ah, kun je het weer niet laten' mijn moeder had hier geen antwoord op, dit is een patroon, ze houdt zich stijl.
precies ook met de stuiterbal toen ik jong was, al vroeg signaleerde dat mijn moeder bang lijkt.
Daarnaast voel ik dus soms vanwege dat medeleven met haar en ben ik daarom ook steeds teruggekomen voor haar (emotioneel zorg ben gaan dragen), maar kan ik niet begrijpen dat ze niet opkwam voor mij dat vader mij sloeg en zij erbij stond/of zat, ik zou dat niet kunnen toestaan, dat maakt dan ook weer mijn boosheid en onbegrip. Ze heeft het wel een keer gehad over uitmaken, ze hadden toen ruzie over financien. Ik kon niet anders meer denken dan 'had dat maar gedaan' dat had mij mishandeling gespaard' Nog niet zo lang geleden gezegd, ze zegt het ook tussen 'neus en lippen' door, het voelt alsof we niet mogen praten over dat soort dingen. Ergens voelt het dus dat ze diep van binnen het wel voelt.
Even nog wat anders: ik blijk een halfzus te hebben die ze onder tafel en stoelen hebben geveegd. Halfzus heeft zelf contact gezocht, opmerking 'we moeten nu wel' geheel gesprek over 'we hebben het jullie nooit gezegd' maar we hebben een brief' het gebrek ervan aan mijn kant wat ik hoorde was dat ik nergens hoorde over 'gemis' en mijn dochter altijd wel hebben willen vinden/horen, wel over het eventueel met geld willen steunen, het is natuurlijk een tijd vroeger dat je toen moest trouwen. (ergens vind ik het stoer van mijn vader om "nee' te zeggen tegen het trouwen, maar merkwaardig dat hij geld als oplossing zag, het was immers ook zijn kant, it takes two to tango) Hij werd voor de rest ook tegengehouden door de moeder, dus ik denk dat hier ook een trauma van is gekomen bij hem, vrienden namen namelijk afscheid, wilden niets met hem te maken hebben, dat gecombineert met familie die dominantie toont, ja ook zijn vader is dominant en was opgefokt. Kreeg mee van de huishoudster dat hij met moleculen gooide naar leerlingen. Dat was voor mij niet zo leuk, ik dook daar ineen omdat je de achterkant weet/kent. - Ze dachten trouwens dat ik er moeite mee zou hebben met een halfzus, waarom weet ik niet, ze zagen mij als labiel/kwetsbaar dus waarschijnlijk daarom, ik kon alleen maar opmerken 'nou mam, heb jij ook nog wat spannends in petto' Het was juist mijn zus die hier moeite mee had, begrijpelijk wel 'ze was voor haar gevoel niet meer de oudste van pa'
- All by all, toen begon mijn vader wat overheersend te worden en had mijn halfzus daar moeite mee'daar kwamen ook weer neerbuigende antwoorden op' 'ze is net haar moeder' werd wel gecorrigeerd door mijn moeder, ja wat langzamer tempo, je wil te snel' dan denk ik 'hier kun je het wel' waarom niet bij je eigen dochter. De moeder wou hem absoluut niet meer zien en ook daar denk ik 'is dit alleen om het niet willen trouwen of is hier ook meer aan de hand, heeft ze ook dingen gevoeld' of is het gewoon vroeger en 'de schande'in die tijd wat niet los kan gezien worden, ze nog de angst voelt van 'schande' Ze wou namelijk niet op een verjaardag zijn als mijn vader er ook was, denk dat daar de trauma ook diep zit maar veel weet ik niet van de moeder dus baseer ik op gevoel, mijn eigen belevingsgevoel...
Dit is ook waar ik erg verdriet van had toen ik ze familietherapie had aanbevolen samen met mij te doen, maar zweeg en naar mijn kant stuurden. Pap, je kunt een betere band met je dochter opbouwen? en misschien wel eigen trauma's verwerken? Heeft mij lang achtervolgd waarom een vader niet naar een betere band wil met dochter, waarom een vader niet naar 'groei' wil en het stoicijns zo afwijst en zijn dochter liever voor 'mankeert iets' bestempeld. En een moeder die misschien wel uit haar bubbel kon worden getrokken, maar geen van de twee.
Traumatisch later nadat ik familietherapie had aangevraagd: mijn moeder ging wel naar maatschappelijk werk en vertelde wel over mij daar. Kwam ineens bij mij in huis, hoe moeilijk kind ik wel niet was en dat vertelt had tegen de maatschappelijk werk hier in mijn stad, niet ergens anders ofzo.
Ik ben zo kwaad geweest en nog steeds soms en verdrietig! En geeft mij op de kop voor haar Burn-out. Die ikzelf idem dito ook heb maar ook niet zo expliciet hoeft te zeggen, nou ligt dat wel bij hun maar het vooruitstreeft niet om daar op te botvieren wat zij dus wel doet. - Ga lekker dieper kijken naar je man en jezelf denk ik dan... wordt er echt pissed-off van en daar zegt niemand dan wat van? wel vertelt maar niemand durft dan wat te zeggen, ironisch als de "piepzooi' mag dan ineens je wel 'over een ander' beginnen maar in GGZ zeggen ze je 'laat je zelf dat niet toe, waarom laat je je zo over je grens' en dan????? gaat het over een kind die uberhaupt al jongvolwassen is, waar is dan ineens die opmerking . ik voel me bedonderd, erg bedonderd door omgeving. Daarom, stockholm syndroom wat zich ontwikkeld heeft tot kwetsbare narcistisch gedrag.
Het is ontzettend ernstig allemaal. Heb online wat rond zitten kijken waar jouw verhaal onder zou vallen. Of iemand dit ook of eerder heeft meegemaakt. Welke stappen dan te nemen om niet meer afhankelijk te hoeven zijn van familie en instanties.
Zou het niet het beste zijn dat iemand (weet nog niet welke instantie) een volledig nieuwe diagnose bij jou zou kunnen vaststellen? Zonder eerst in het huidige dossier te kijken. Misschien niet per se met IQ test, maar wel een intelligentie test.
Jouw inzichten en wat je schrijft over jou als persoon heeft meer overeenkomsten met hoogbegaafdheid i.p.v. laag. Die misdiagnose komt vaker voor, zeker in combi met trauma. HB en HSP hebben zo ie zo veel overeenkomsten.
Poeh, jouw hele levensverhaal, heb er geen woorden voor. Het leest bijna als een triller zeg ?.
Dat je moeder jou in een instelling heeft geplaatst met als excuus dat je laag/zwakbegaafdheid bent. Huiveringwekkend..
Herkenbaar trouwens dat stukje dat je als introvert en HSP snel gezien wordt als iemand waar iets mis mee is. (heb zelf ook AD(h)D) Een stigma waar je de rest van je leven mee rond kan blijven lopen. Gediscrimineerd worden hierop is iets waar zelden over gepraat wordt. Mensen dwingen zichzelf om maar meer te praten, zetten desnoods een masker op te zette. Je verliest langzaam je authenticiteit, maar wel een makkelijke overlevingstactiek.
Ik word bij voorbaat al als zwak/niet zelfredzaam gezien, hoe sterk ik mij iedere dag ook maar houd. Ook ik heb PTSS en een burnout diagnose. Beide ontstaan door altijd maar doorgaan en niet opgeven. Voor de buitenwereld is die diagnose vooral het bewijs dat ik het allemaal maar niet aan kan. Er wordt nooit gevraagd naar de context.
Ook ben ik bekend met de strijd met hulpverleners, of andere in machtsposities. Ik volg hiervoor het advies van juristen, therapeuten en andere specialisten. Mocht dit advies niet goed uitpakken, dan word enkel ik daarop bekritiseerd of gecorrigeerd. Nee het is bij voorbaat nooit goed.. ??
Kan mij voorstellen dat je niets liever wilt dan bevrijd worden van al die ziekmakende mensen die jou in een soort kooi gevangen houden. Lijkt erop dat ze dit enkel puur doen voor het gevoel van macht en zelfverheerlijking..
Ik heb dus online rond gekeken of er niet ergens een meldpunt is voor mensen in jouw situatie.
Nu zijn de linkjes die ik vorige week had opgezocht verdwenen, omdat mijn tekst 2x van dit scherm verdween. ??
Maar misschien heb je al veel meldpunten hierover bericht?
Maar is het dus voor jou misschien mogelijk om bij een andere instelling een uitgebreide diagnose te laten doen? Ik heb dat zelf gedaan en enkel de verwijsbrief van de huisarts aan hun gegeven. Een dossier was niet nodig. Een partij die onbevooroordeeld en onpartijdig is komt misschien wel tot een betere conclusies? Weet niet precies hoe dat werkt hoor.
Zou je misschien jouw verhaal kort en stapsgewijs kunnen noteren: de concrete situatie waar je nu in zit, waar je naar toe wilt en wat de obstakels zijn dat maakt dat je daar niet kan komen.
Dan kan ik of andere wat doelgerichter zoeken. ?
De teksten die je nu schrijft zijn super! Zeker meer door gaan. Geven een heel verhelderend beeld aan van de complexe situatie waar je nu in zit.
Ik ga morgen zelf een klacht indienen bij de instelling waar ik mijn psycholoog heb. Ik heb alle gesprekken die ik met haar had opgenomen. Weet niet of ik dat als bewijs mag gebruiken, dus dat eerst even uitzoeken. Neem zo ie zo altijd alle gesprekken op de met hulpverleners. Daardoor voel ik mij achteraf meer zelfverzekerd dat ik goed mijn verhaal heb gehouden. En heb eerder door dat de hulpverleners er haar eigen verhaal van is gaan maken.
Ik laat wel weten hoe de klacht is opgepakt. Anders maar een volgende stap naar het NIP maken.
Later vandaag ga ik berichtjes lezen en reageren. Had vorige week een rectie geschreven, maar die verdween omdat ik plots uitgelogd was. Ga nu zelf een klacht indienen bij mijn eigen hulpverlener, dan even op adem komen. ;-) en dan kom ik bij je terug. :-)
Take care, en rust lekker uit :)
Het komt voor dat slachtoffers meerdere keren gehoord moet worden vanwege de hoeveelheid aan informatie die zij te vertellen hebben. Tijdens het eerste gehoor vertelt het slachtoffer bijvoorbeeld haar verhaal, waarna in het tweede gehoor structuur in het verhaal wordt aangebracht. In het derde gehoor kunnen er lastige vragen worden gesteld. Daarnaast wordt aangegeven dat meerdere gehoren nodig zijn in het belang van het slachtoffer. Met name omdat het opnemen van een aangifte voor het slachtoffer belastend en vermoeiend is. – niet gebeurd, maar 1 gesprek en 3x gevraagd meer nodig te hebben (genegeerd) !
Er is voor mij geen slachtofferzorg/hulp aangewezen, het ging heel snel.
Er is dus onvoldoende preventie geboden om 'secundaire victimisatie'te voorkomen. En 'secundaire victimisatie' is gebeurd tegen mij.
Aangifte niet opgenomen, is verplicht oftewel goed duidelijk uitleggen 'waarom niet' is niet gedaan.
Na openheid te geven over kindermishandeling/heden lijkt het alleen maar bergafwaarts te zijn geweest, secundaire victimisatie en traumatisering van de mensen die je horen te begeleiden, vragen waar gevoelens vandaan komen, maar nee (beeldvormend) lijkt het dat ze mijn hoofd met de neus op tafel slaan, klap in het gezicht, stiltebehandeling opnieuw! De mensen die van het psyché horen te weten. Waar gaan we naartoe? als die mensen ongezond gedrag beginnen te tonen, die mensen moeten de samenleving gezond houden! Mensen die je terugduwen naar de armen van de mishandelaars, nee nee nee, ik ga die giftige kant niet meer op na zoveel jaren op jaren gevecht te hebben. Dan maar alleen en toch steeds strijdbaar met allerlei gevoelens/denken die je heen en weer slingeren.
Nogmaals: die mensen moeten pas echt "woke" worden en hulp zoeken! en erbij: vlees & bloed zegt niets over dat het als familie voelt, dit voelt niet als familie... dit voelt niet als mijn vader en dit voelt niet als een moeder! mag ik even? mag ik helemaal? - (en toch binnenin voel jij liefde en confronteert de leuke dingen, de dingen die goed gingen of misschien goed leken te gaan, geprobeerd te hebben, nader tot elkaar te komen, hobbies delen) - ik weet het ook niet meer en wil het ook niet meer weten , mag ik even? A.u.b zeg ik in stilte, in mijzelf gekeerd met verdriet, bedachtzaam en terneergeslagen 'mag ik even? met een timide toon' -{in het nauw gedreven}
- Het nadeel is dat je eigenlijk al 1 slag achterloopt, mensen gaan vaak uit van 'tot het tegendeel is bewezen en veroordeeld is' en meestal met 'verborgen narcisme' is dit moeilijk te bewijzen. Daarom vind ik het ook zo belangrijk om naar het menselijk aspect te kijken, PTSS, lichamelijke staat en emotionele/psychische staat, gaslighting/coercive control, rekening houden met hoe vers iets is/net gebeurd is want breken met ouders en narcistische mishandeling hulpverleenster is niet niets. Nadeel is dat zij een diagnose heeft ADHD en ik nog niet, dat geeft voorrang en hooggevoelig/empathische wordt niet echt opgenomen in geschrifte, dus ook daar loop je dan een slag achter, zelfs heb ik kindermishandeling benoemt bij GGZ/huisarts, waar is de waarheidsvinding? En had geheel de luisterlijn verslagen gegeven dat ik het al voor die tijd had over psychische mishandeling, met datum en al, helemaal niets! .... Maar dit ging wel degelijk verder dan ADHD, dit was zeer zeker keuzes die ze maakt, impuls is 1 maar daarna maak je keuze om maandenlang 'achter de rug om' te spreken over mij met doorgaans een patroon die bewust werd ingezet. Ook ik heb last van overprikkeling en kan moeilijk tegen kritiek(de één is daar beter in dan de ander) maar vind dat ieder recht heeft op een kant qua uiting/gevoel/grens, dat is gezond handelen. En ook ik leer grenzen aangeven. Dat betreft zouden we meer moeten kijken op 'gezond handelen' ieder heeft daar namelijk een eigen verantwoordelijkheid in, ieder heeft een donkere schaduw en veel mensen krijgen cognitieve vaardigheden, ook mensen met ADHD die "leren omgaan met" waar is dat?
{oh, even voor de duidelijkheid (want ja ben daar ook op vernederd) het gaat mij dus om het narcistische gedrag en het misbruik maken van haar ADHD}
- want ik ben hard bezig met persoonlijke ontwikkeling en zij komt ermee weg met dat toxisch gedrag.. (wat voor mij wreed voelt)
En toen het helemaal misging later heb ik inderdaad uit boosheid gezegd "jij hoort niet bij de jeugdzorg, je bent nog steeds die pester' - oeps. Ondanks dat ik ook zag dat ze mij wou opstoken tegen een andere client en minderwaardig wou doen,
mij erin mee wou nemen.
Ik vertel dit dus ook wat de gevolgen zijn van 'verborgen narcisme' en wat dat tot laat in de adolescentie teweegbrengt. En ernaast dat je bepaalde relaties aantrekt natuurlijk, zowel in liefde als vriendschap, waar ik nu ook de toxische dingen gezien heb en ik bepaalde mensen heb laten varen vanwege eenzijdige relatie. Ik ben dus nu alleen met een gegronde reden en heb daar ook geen spijt van. - En ik vertel dit dus ook dat andere clienten worden misbruikt en andere instanties waar personen als gereedschap wordt misbruikt en gebruikt en waar instanties/stichtingen mishandeling niet serieus nemen. Zelf de stiltebehandeling inzetten, ook in zorginstellingen en ondersteuningcoachen en dat niemand van bovenaf werkelijk zich afvraagt 'waarom het zo ineens is gestopt, dat ze er zonder pardon mee wegkomen om een client/klant te negeren en weg te zetten waardoor jij maar zelf weg moet gaan vanwege stiltebehandeling/negeren, feedback en eigen mening over gebeuren wat je meemaakt ineens niet tolereert ondanks dat je jarenlange vriendelijke contact hebt gehad, victimisatie, traumatiserend in 1 want je hebt ook ineens geen ondersteuningscoach meer. Schaadt wel degelijk een menswaarde (bestaansrecht wordt genegeerd) en mensenrecht (recht op ondersteuning, met name desondanks overzetten naar ander) Ook kreeg ik hier geen leidinggevende.
En vanwege de hulpverleenster voel ik mij onveilig in omgeving. Ik moet verhuizen vanwege chronisch zieke en ziekenhuis maar daar loopt mijn dader en nu ben ik bang om te verhuizen. Ik hoor meer (ook via iemand die globaal bekend staat en psychologen, therapeuten en huiselijk geweld werkers heeft doen inspireren) dat meerdere mensen moeten verhuizen vanwege een gemanipuleerde omgeving en daar gewoon niet meer veilig kunnen voelen.
Ik heb momenteel ook weer verergering PTSS (lijkt veel op Burn-out symtomen) maar ik denk toch echt dat ik er ook een Burn-out ernaast heb (door secundaire traumatisering/victimisatie), ik wil wel dingen doen maar mijn lichaam is weer geheel uitgeput en plan dutjes in overdag.
Dat uit zich bijvoorbeeld op het gebied van communicatie, zelfredzaamheid, sociale vaardigheden, gezondheid en, op latere leeftijd, relaties. Omdat het denken en leren minder goed gaat noemt men kinderen met een licht verstandelijk beperking ook wel "moeilijk lerende kinderen". - Aangezien ik ziek was en nog maar net van groep 8 naar middelbare school. Ik was gewoon zelfredzaam, zat in een groepje, ging naar verjaardagen en ja was wel wat stiller maar had mijn woord wel, ik hoef alleen niet het hoogste woord te hebben, dat is gewoon niet 'mij' - Wat ik lees, lijkt dit ook wel overeenkomsten te hebben met introversie, ik ben een introvert.
Het zijn dus niet alleen mijn ouders ook andere mensen hebben hier deel aan. Het is dus sowieso al verkeerd gegaan op jonge leeftijd, ik ben er maar op afgestuurd om naar sociale vaardigheden zonder werkelijk een gesprek, klakkeloos in een groep sociale vaardighedencursus te zetten omdat ouders zeggen dat het kind erg bang is en teruggetrokken, ammehoela, ja vaders hallo!(projectie naar mij sturen). Dat heb ik allemaal in werkelijkheid uitgevoerd, maar narcisme is dat het niet opgenomen wordt het wordt in dezelfde vaart weer afgenomen, je komt als kind weer terug in het zieke systeem en grenzen worden net zo min weer genegeerd, overwalst, onbesproken, macht over genomen. Tevens, was ik als kind trouwens altijd spontaan en deed ik ondeugende dingen.
Toch nog even terugkomend op jouw verhaal dat je hiervoor schreef. Je vertelt zoveel dingen die de kern raken. Ik ben benieuwd wie dit allemaal nog meer ervaren, maar zo vaak de mond wordt gesnoerd dat ze hebben opgegeven.
Ik dacht een periode dat ik het 'gevecht' aanging met slechts één individu en één die stilzwijgend toe keek. Alleen iedereen kijkt toe of kijkt weg of het wordt gebagatelliseerd.
Is er soms een onzichtbare kracht die er alles aan doet de hiërarchie te behouden? Ik voel een diepe angst in ieder, over dat dat wat altijd stabiel en veilig werd ervaren, dit alles behalve is. Toch aan het eind van de dag, blijven we liever in die illusie leven. Al is het enkel voor een goede nachtrust. ''Niet ons probleem voor nu dus ja....''
Zo makkelijk om degene die dit tegenspreekt voor gek te verklaren. En ja er zijn vele die over hetzelfde prediken en deels hun verstand zijn verloren Dat maakt nog niet dat iedere tegenspraak, direct ook onjuist is.
Mag ik vragen hoe het precies zit met jouw diagnose 'zwakbegaafdheid'? Is dit iets wat jouw moeder heeft verzonden of.. ? Niet om te snel tot conclusies te komen, maar dit klinkt best eng. Door jouw dit label te geven, wordt niet alleen jouw verstand ter discussie gesteld. Maar ook jouw vrijheid om hier vanaf te komen. Hulpverleners nemen nu eenmaal bijna klakkeloos het label van de vorige hulpverlener over. Je zit gevangen tussen een stapel papierwerk en volgens mij is dat wat erin staat volledig ongegrond.
Ik weet niet veel over; wanneer iemand zwakbegaafd is. Maar weet wel dat zij niet de inzichten en geestkracht hebben die jij nu hebt.
Ik hoop dat slachtofferhulp, naast al het goede werk dat ze al doen, nog net dat beetje kritischer durven gaan kijken naar de samenleving. Of doen dit al, maar nog niet publiekelijk.
Victim blaming komt niet enkel voort vanuit familie en vrienden richting slachtoffers van oplichting. De schuld wordt bijna altijd neergelegd bij de gevoelige, de kwetsbare, de kritische, degene die het lef hebben te leven zonder masker en 'het theater stukje'.
Wat je schrijft zal een hele mooie eerste stap zal zijn: praten over de daden van de mishandelaars. Dit is zeker zeer herstellend en verwerkend. Het creëert een gevoel van veiligheid. Het is zo moedig om te durven benoemen dat de mishandelaar ziek is en het slachtoffer gezond.
Iedere verandering start met bewustwording. En nog een stapje die hieraan vooraf gaat: waarom waren we dit eerder nog niet bewust? Waarom wordt op vanalles gereageerd behalve op dit verhaal.
Ik weet het niet..
Ik ga nu slapen. Maar denk dat het goed is om mensen en hun verhalen efficiënter samen te brengen en zo sterker te staan in onze kwetsbaarheid.
Veel liefs Athena
Ik heb het helemaal verteld over zwakbegaafdheid en verleden, ze willen het niet weten, dit voelt ook als vast blijven zitten in mishandeling. Nou... er werd helemaal niet op gereageerd ook. Ze doen hun ding qua zoeken en er staat ook allemaal wel netjes WLZ, de indicatie staat alleen fout met 'verstandelijk beperking'/zwakbegaafd. Dat is dan een ondersteuningscoach van gemeente. Allemaal mooie woorden, maar wie let op dat het werkelijk gebeurt? - Wat ik ook merk is de haastige wereld, maar 1 gesprek en daar moet je het mee doen en nu staat het ook nog eens allemaal in teken van 'te weinig tijd en te weinig personeel'
Dankjewel Athena voor je woorden :)
Begrijp uit je berichtje dat je vooral ook vanuit Slachtofferhulp verwacht dat ze reageren. Klopt dat?
Heb mij niet helemaal verdiept in hun rol en in wat voor soort vorm ze mensen proberen te helpen.
Mijn persoonlijke ervaring is dat wanneer iemand alleen al luistert of laat weten het gelezen te hebben, je ervaart te bestaan en gezien te worden. ? Verdrietig dat er nu ook weer geen reactie op je komt. Kan mij voorstellen dat je echt door een hel gaat. ?
Misschien moeten we het ook niet per se steun zoeken bij de hulpverleners. Hoe krom dat ook klinkt . Beter de mensen om je heen te verzamelen die hetzelfde hebben gemaakt. Complexe en extreme zaken zijn er niet voor de gene met de hapklare oplossing. Uiteindelijk wacht je op een held/heldin die het lef heeft wat tijd en energie op te offeren, en de wereld een een klein stapje te veranderen. ☺️
Sorry ik wil de hele week al op je reageren, maar wil er echt even voor gaan zitten en de tijd ervoor nemen. En wat je schrijft doet ook iets met mij en de inzichten die daarbij komen. Het klinkt misschien raar, maar jouw verhaal zit in m'n hoofd. ? Ik zal morgen op je reageren. ?
Liefs Athene
Ook, gaat dit vanuit ouders veel verder. Die hebben mijn ziekte misbruikt, vanwege toen destijds IQ plaatje op zwakbegaafdheid/licht verstandelijk gehandicapt belandde vanwege 3% werking nieren maar ik was ook een kind dat net op de lijn van groep 8 naar middelbare school ging. Ik probeer met man & macht dat nu eraf te halen omdat dat veel voor onderschatting heeft gezorgd en nog steeds want verstandelijke beperking wordt ook nog verkeerd gezien, dus op laag niveau en daardoor wordt ik soms bazig behandeld ondanks ik mondig genoeg ben en dit enorm schadelijk is geweest ondanks ik hoger niveau heb ook als diploma (niemand die let op hoelang geleden dat IQ plaatje ook was en ook dus niet let op dat ik vaders buiten de cirkel had gezet, als je codependentie hebt als overlevingsmechanisme is dat een eerste stap van zelfverdediging, net zoals ik eind tienerleeftijd pas wat mijn grenzen aangaf maar 'ouderschap wordt gebruikt als macht' Maar waarom kunnen wij daar niet flexibel in wezen? ik krijg het voor geen mogelijkheid eraf en dat voelt alsof ik vast blijf zitten in mishandeling ouders. Ik wil breken, echt breken! Het is zo giftig! Ook mijn moeder misbruikt mijn ziekte op het laatst om hun mishandeling te ontkennen. Nu heb ik ineens volgens haar een stoornis in gedrag vanwege nierziekte ' ja hé, daar heb je veel geleden' terwijl ik al daarvoor mishandeld ben zoals je leest, mijn nierziekte is pas ondekt op mijn 12 jarige leeftijd. Ontkenning mishandeling die ze daarvoor ook wist want heb dat opengegooid.
Ik ben trouwens ook altijd teruggekomen voor moeder, ik ben emotioneel zorgend geweest en heb die rol genomen. Nu pas merk ik/of heb ik helder voor mij dat mijn moeder idem dito dingen gezien heeft qua slaan van vaders en mond dichtgehouden heeft en wat ze zelf gedaan heeft. Niet alleen maar psychisch/emotioneel geweld(strafte mij met kortaf 'hmm') maar ook moeders gaf mij lelijke gemene kneepjes als straf. Dat leeft nu nog steeds op, vlagen van boosheid over mijn moeder, waar ben jij geweest als moeder, wat heb je mij ook gedaan, verlengstuk. Er werd nooit of amper gecommuniceerd maar meer afwijzend gereageerd, neerhalend zoals 'ja maar jij doet ook dat" ja jij haakt af' er is amper gekeken naar waarom ik dingen deed of wat mijn gevoelens waren, er werd niet gestimuleerd of toen ik depressief werd gelet op mij, toen ik vertelde dat ik dood wou, verder ze meer boos, ze gingen geen gesprek aan, het was gelijk woede. Ik heb door datgene aan zelfmutilatie gedaan (en nee niet een schreeuw om aandacht) een schreeuw om hulp! Toen pas werd ik naar psychiater gestuurd ondanks vele signalen, zoals vaak op mijn kamer, harde muziek draaien, meer dan verdrietig zijn (vlak) en ze hoorden maar niet, het was voor mij moeilijk onder woorden te brengen en in feite logische met ouders en narcisme.
Nare, later na de rechtspraak, kwam buurtzorg met een opmerking 'ja ze is te complex, wij gaan haar niet helpen en stuur haar maar naar forensische zorg' Ik wordt daarmee helemaal niet geholpen en bovendien is dit voor mensen met een psychische aandoening en hoog risico op herhalend gedrag, je wordt dus opnieuw geslachtofferd voor de zoveelste keer. Reclassering had trouwens gezegd dat ik nu echt traumatherapie moest, nou daar komt niets van terecht (terwijl er toch echt trauma aan huis wordt gegeven door diezelfde instelling, dat soort stomzinnige zogenaamde zorg mag wat mij betreft de laan uit en stoppen met dit zieke gedrag (krijgt boosheid in lijf ?). Daarnaast zeiden ze ook duidelijk dat ik geen crimineel ben en hadden hun ook 'gaslighting'' in hun systeem maar niets van het alles wordt waargemaakt, dus uiteindelijk heb je er nog steeds geen klap aan. Waarom zou ik dan nog naar reclassering gaan?, ik heb vanalles gestuurd van luisterlijn (waar ik het al eerder had over psychische mishandeling met datum en nog voor de PTSS reacties die ik ook nog eens verwijderd heb uit mijzelf en korter is dan ik zwartgemaakt ben en nog steeds problemen van ondervindt) niets wordt uiteindelijk opgenomen. Nee, ik wordt bestraft en gezet als zwartmaken, ironisch zeg ik 'lastercampagne is ook zwartmaken, hoe zit het met dat? al die jarenlange monddood maken wat ik allemaal heb opgeschreven en al helemaal van een hulpverlener die gewoon kan stoppen en is gevraagd(2x) om een keuze te maken door professionals, allemaal opgeschreven. Daarom zei ik ook "gebruiken ze wel die weegschaal van justitia?'
Het stomme is ook nog dit over smaad staat: zonder dat wordt gehandeld uit noodzakelijke verdediging. Duidelijk had neergezet zelfverdediging, PTSS en dat ik coercive control/monddood werd gemaakt en 'achter mijn rug om' werd gesproken zonder dat ik kon stoppen want ik kwam niet meer door en 'traumaresponse van '' stop nou" kreeg. Ik voel me zo enorm slecht behandeld vanuit rechtssysteem.
Rechtbank zie ik ook niet als "rechtvaardigheid" en wantrouwen voor politie heb gekregen in omgeving..
Ten tweede vind ik de opmerking van politie 'sommige mensen zijn zo' totaal niet neutraal en aan de kant van de dader staan, je zegt daarmee namelijk dat de ander eenmaal zo is en wekt naar mij als slachtoffer 'dat ik het zo maar moet nemen' Politie moet neutraliteit & gezag uitstralen. Dit moeten we dus niet onderschatten. Je kunt dus ook nagaan dat ik na die uitspraak een black-out kreeg zowel brok in mijn keel, klapte dicht en daarna dus verergering PTSS.
Het zwarte schaap benoemt de dingen waar het gezin en de maatschappij nog niet klaar voor is. Je krijgt alle agressie over je heen, omdat je met deze waarheid mensen (onbedoeld) uit hun luchtkasteel trekt. Ze worden plots geconfronteerd met hun eigen levensverhaal en hebben dan niet jouw moed om te blijven kijken.
Je vecht niet tegen enkel een individu, familie of een groep, maar tegen een heel systeem. Dit systeem heeft niet voor niets zo veel jaren stand kunnen houden.
En hoe verdrietig het ook is, je kan dit niet in je eentje veranderen.
Er wel hoop nu de termen als institutioneel verraad en de tegenhanger institutioneel moed meer bekendheid krijgt. Toch hebben we nog een lange weg te gaan. Er zijn geen duidelijke wetten tegen psychische mishandeling en een rechter zal daarom niet snel een straf hieraan koppelen. Daaruit volgt dat politie niet veel kan doen, huisartsen het slachtoffer mede-schuldig maken en veel therapeuten zien ( bij ptss ) niet het verschil tussen een psychisch letsel en een psychische ziekte.
Mijn leven is uiteraard niet precies gelijk aan die van jou, maar ik ken het gevoel van het zwarte schaap zijn. Met het inzicht in mijn familie rol heb ik mij een weg proberen te wanen uit een web, die daardoor juist steeds groter en groter werd.
Je staat er uiteindelijk geheel alleen voor. En dan is er nog het in innerlijke gevecht van zelf stigma, willen weten wat je fout hebt gedaan, je lichaam die niet meer meewerkt en de hoop die steeds minder hoop geeft.
Ik zou niet weten wat ik anders had kunnen doen, buiten verraad plegen aan mijzelf. Ik weet daarom ook niet zo snel hoe ik jou nu verder kan steunen in jouw proces.
Mijn beste vriend is tegenwoordig de natuur. Aarden met dat wat echt is en puur en mij ziet voor wie ik werkelijk ben.
Een andere en iets concretere stap is voor mij brainspotting therapie geweest. Ik heb meer overzicht in mijn hoofd. Zie sneller wat goed en slecht is, vertrouw meer op mijn intuïtie. Hoef boven alles soms even niet meer te vechten, kan me even laten gaan. Rouwen. En heel nederig blij zijn met mezelf. :)
Wees trots op jezelf, want dat kan je zeker zijn! Liefs Athena
Ja, helaas is psychische mishandeling in de wet niet duidelijk en heeft weinig zin gehad. Had alles uitgelegd met art 300 en 284(dwang) en 285(bedreiging) - de politierechter heeft dit niet opgepakt.
Het is ook niet alleen maar dat, arts die met streepje gooit wordt verder ook ineens passief-agressief, gaat mij ineens doodleuk vertellen wanneer ik overga naar ander ziekenhuis dat ik daar wel moet komen opdagen op controles (ze heeft een bazige toon hiermee en dus overlapt dat ook weer met narcistische mishandeling/de dominantie). Ik bloedprik momenteel thuis wegens uitgeput zijn en heb duidelijk vermeld dat ik met kindermishandeling, het breken/ervaar en te maken mee heb gehad en narcistische mishandeling ervaar ernaast hulpverleenster waardoor ik dus klachten heb. Zij is ook diegene die dus niet mijn lichamelijke staat wou opschrijven (ze zei ineens 'ik snap niet wat je daarmee wil' terwijl ik daar gewoon recht op heb als patient, ik uitlegde maar later klapte ik totaal dicht toen ze een streepje gooide op mijn uitleg). Ook zet ze vooroordelen in dossier zoals mevrouw komt niet opdagen op afspraak 'en wil denk ik ook niet' terwijl ik dat al had uitgelegd. Er zijn dus meerdere dingen gaande waar GGD medewerker meedeed met mishandeling maar arts "en huisarts gooide bovendien ook met een streepje" ook niet rekening houdt met situatie ondanks ik dit al heb uitgesproken en beiden passief-agressief blijven doen. Dat mensen "dat doen" is iets wat ik ook dader-achtig/secundaire victimisatie vind, tenminste ik snap dat ook niet. Dit is dus in het heden ook nog steeds gaande, dit maakt ook dat je het gevoel hebt nog steeds in de mishandeling te zitten ondanks de dader al weg is.
P:S, Dit is ook waarom ik tegen de uitspraak "geweld tegen hulpverleners" ben, andersom gebeurt het ook degelijk maar dan meer psychisch/emotioneel geweld. Ik ben tegen eenzijdige uitspraken omdat je daarmee de andere kant van het verhaal weer verliest. Dit gebeurd namelijk ook bij andere instanties, het wordt commercieel op 'nieuwsverhalen 'gezet waardoor je onderhuids bij medewerkers een terughoudende houding krijgt/kweekt en ik dus genegeerd wordt wanneer in deze zin het dus andersom gebeurd is. Heel eerlijk, vroeger heb ik dit namelijk ook meegemaakt, dat een hulpverlener machtsvertoning is gaan vertonen door afspraak niet door te laten gaan zonder overleg te plegen waardoor jij moet wachten. Ik ben daar toen opgekomen voor mijzelf maar echt een 'sorry' is er nooit gekomen ondanks dat andere collega's toen zeiden tegen mij dat ik gelijk had. Later heeft dat degelijk effect gehad want woont dichtbij en kwam de hulpverlener weer in beeld maar ze heeft mij verzwegen.
De laatste hulpverleenster was narcistische mishandeling, dat was nog erger omdat het verborgen was, ik ben na zoveel maanden kwaad geworden, nadeel is dat jij geen spel speelt in hoe communicatie verloopt en dit dus op een gewone manier doet. Nu kan zij het bewijzen en wat zij deed was allemaal verborgen 1 op 1 of ze gooide brievenbus cadeautjes(zoals chocolade & fuet) zonder naam maar wel met cadeaupapier terwijl ze mij de stiltebehandeling gaf, deze kruimels gaven mij een gevoel besmettelijk te zijn en een gevoel van onwaarde, psychische klappen die een gevoel van verdriet en vlagen van boosheid geven. Wanneer ik zei dit niet te waarderen via mail gaf ze gewoon verder weer de stiltebehandeling. Ook toen ze grensoverschrijdend gedrag deed door op de grond te worstelenen al aardig in het begin(binnen een halfjaar) Maar op dat moment wist ik niet geheel waar ik inzat vanwege traumaband, was later ook steeds bezig met steeds wederzijds gesprek te willen, uitleggen, bezig met dat ze moest stoppen(waar ik dus niet meer doorkwam) dat ik deze mails ook niet bewaard heb maar aan de andere kant is stilebehandeling ook niet te bewijzen, het was soms eenzijdig waar 'ik' niet meer op mocht antwoorden(zij blokkeerde mij). Later gezegd haar geblokkeerd te hebben want ik wil het niet eenzijdig doen en zij heeft dit misbruikt in zeggen 'ja jij laat het niet toe , jij blokkeert. Verborgen narcisme is zo venijnig en subtiel en projecterend en verdraaiend, schuldgevoel geven- Daarom is het van groot belang dat hulpverleners meer van "verborgen narcisme' weten en dus 'achter de rug om praten' van een andere hulpverlener absoluut niet moeten accepteren als je gewoon mondig genoeg bent en idem dito geen afspraak was. Ze heeft echt een lastercampagne daardoor kunnen voeren en mij monddood gemaakt waardoor die andere een 'flying monkey' werd en dus meedeed. Laat staan dat de narcistissche hulpverleenster dus ook in die tijd ongevraagd over emoties van mij sprak waar ik geen feedback op kon geven en dus valse beschuldigingen, dit is ook onderdeel van coercive control. Ze heeft ook zoveel kansen gehad om het goed te doen, niet alleen maar in het begin omdat ik dat haar meerdere keren vroeg maar later ook, nadeel dat ik dat niet kan bewijzen, qua woord of dat het (vanwege monddood) via-via ging, of mail die gewoon niet beantwoord werd (stiltebehandeling)
- Het lijkt me overigens een prima plan om bij 'ambulante begeleiding' (ook PGB) vaker te vragen hoe de omgang in traject met hulpverlener bevalt. Ook van PGB die ik abrupt stopte maar ook na zolang stilte werd niet opgelet of nagekeken. Dit had mij zeker kunnen helpen om aan te geven dat mevrouw maar niet een keuze maakte terwijl dat door professionals werd gevraagd en maar niet stopt. Dat dit loos inhoud is waar ik tegen de muur kwam te staan omdat ik voor de rest ook niets meer met PGB deed, dit een gevoel gaf van fraude plegen, ik dus daarom ook PGB moest stoppen. Vangnet is te weinig. Dat omgangsregels zijn overtreden, zoals cadeaus(omkoping) en regel: onnodige aanraking in omgang (grensoverschrijdend gedrag). Ik denk dat wij meer transparant in dat soort regels moeten zijn.
Dankjewel voor je woorden en je steun, dat is al heel fijn! (en ik ben het trouwens eens met het verschil psychisch letsel en psychische ziekte {bij ptss/narcistisch slachtoffer syndroom} dit is ook waar ik veel tegenaan loop want trauma-responses worden daardoor niet begrepen/gehoord.
Laat staan dat ik letterlijk streepjes kreeg vanuit huisarts zowel arts, waardoor ik dus ook geen bewijs kreeg van mijn lichamelijke staat omdat ik al jaren niet naar ziekenhuis kan door uitputting (burn-out) en migraine-aanvallen. Doordat ik ook te maken heb met verwerking kindermishandeling/heden narcistische opvoeding. De migraines liggen bij oorzaak psychische geweld en ik werd echt letterlijk ziek van omgang ouders, ik heb hierdoor jarenlang spanning ontwikkeld binnenslijf en PMDD ontwikkeld en door de hulpverleenster kreeg ik ook migraine-aanvallen en dus depressie, dus dat het niet goed met mij ging had alles te maken met de hulpverleenster want was eerst juist heel sterk om mijzelf te ontwikkelen en grenzen aan te geven, het voelt dus ook als een dubbele trauma ondanks ik ook weer opnieuw psychische/emotioneel geweld kreeg van ouders door de hulpverleenster aansluitend (ze wist van kindermishandeling) Laat staan dat mevrouw ernaast bij de jeugdzorg werkte en begin al opmerkte toen ik kindermishandeling zei 'dat is gebeurd, dat kun je niet veranderen' een begeleider die in jeugdzorg werkt weet best dat kindermishandeling diepe sporen achterlaat. Ik weet wat mij is overkomen want ik weet gehele patroon en niemand lijkt mij te geloven of echt willen horen.
Zou dus echt wel met iemand willen praten maar ook met kennis van 'verborgen narcistisch mishandeling' dat is mij nog niet gelukt, ook niet bij GGZ die ook opnieuw de stiltebehandeling inzet wat erg veel opnieuw doet, angst/verdriet/depressie maar ook boosheid na lang wachten op feedback. Alles wat ik wou was handvatten, ik opende mijn emoties en twijfels die je uit narcistische mishandeling krijgt maar kreeg geen handvatten of feedback waardoor ik niet geholpen werd en ik stopte uiteindelijk, toen werd ik bij huisarts neergezet als 'iemand die geen hulp wil'en kreeg ik weer secundaire traumatisering van huisarts die mijn kant van het verhaal niet hoorde en gelijk zei 'jij haakt af' wat tevens weer een overlapping is qua trauma ouders/moeders.
Ik heb geen enkele keer met grote letters gestrooid, geen scheldwoorden dus het conflict liep dus ook niet hoog op. Ik gaf mijn gevoelens weer en visies en waarom ik vond dat het niet hielp en ik mij overweldigd voelde. Dus er was geen geldig reden om die stiltebehandeling. ik werd genegeerd om mijn "ik-persoon' voor mijn gevoel.
ik heb daardoor problemen gehad omdat de mishandelaar doorging met lastercampagne/triangulatie en doordat ik NSS/PTSS en overal monddood werd gemaakt waardoor ik er niet doorheen kwam/kon zelfverdedigen reviews geplaatst online, meer voor zelfverdediging en 'hoor mij nou wat je doet' zij heeft dit als smaadschrift aangifte gedaan en nu ben ik bestraft (ondanks ik reviews later ook verwijderd had) Ik heb door dit terugkerende zelfmoordgedachten en heb geen netwerk en dus lichamelijke/geestelijke klachten. Dit ging dus ook over 'verborgen narcisme door een hulpverleenster' waar die 'getuige' een ander hulpverlener was die zij constant 'achter mijn rug om' belde en ineens een 'flying monkey werd en later zelfs meedeed (ook mishandeld ben door haar). Maar dat zij ook een tipje terugplaatste (focus teruglegde) en twee politiemensen voor mijn deur stond, erg in shock hierdoor geweest en hierop ook niet kon zelfverdedigen omdat ik de inhoud niet kwam te weten maar alleen 'dat ze zegt dat het niet goed met mij gaat' Het heeft dus veroorzaakt dat de mishandelaarster doorkon en mishandeling erbij kreeg. Nog steeds een onveilig gevoel omdat er niet gewezen op haar is en ik ook brak met ouders, ook vanwege narcistische opvoeding en zij dit ook had misbruikt met triangulatie/lastercampagne, ook bij hun doorging 'achter de rug om'
Reclassering trouwens adviseerde om te 'seponeren' dit mij hoop gaf omdat zij ook 'gaslighting' in het systeem hadden.
Aanpassing 24-7-2022: ik zag op tv vandaag over het niet oppakken van zaken tevens dus ook mishandeling, ik ben daar dus bij maar mij is ook niets uitgelegd hoe & wat. Persoonlijk vind ik dit bij mishandeling totaal niet passen, ik had te maken met 'lichte coercive control' in de zin, de hulpverleenster deed aan monitoren hoe commicatie verliep door mij monddood te maken in vorm van blokkering bellen en neger mail en 'achter de rug om' naar andere hulpverlening lastercampagne/triangulatie en daardoor ging mijn mishandelaar door omdat ze er ook dus niet op werd gewezen, daarbij wordt dan ook niet rekening gehouden met dat het slachtoffer in trauma is (niet bij mij althans) en geen bescherming wordt geboden, hierdoor voel ik mij nu na 3 jaar nog steeds onveilig. Beetje dubbel tekst maar het zit ook heel diep en geeft aan hoelang een slachtoffer zich onveilig voelt, maakt niet uit of het te bewijzen is, er had wel wat kunnen gedaan worden doormiddel van 'wijzen op' en veiligheid bieden 'als de hulpverleenster het weer deed' ...
En heel eerlijk gezegd 'faalt het nederlandse rechtsysteem' er wordt helemaal niet aan waarheidsvinding gedaan anders onderzochten ze wel mijn hulpverleenster met PGB (wat ik letterlijk heb aangekaart bij reclassering en had dus ook geen advocaat), dan konden ze zien dat er veel pauzes in zitten, precies juist een teken van narcistische mishandeling (pauzes/intermittent) de tijden dat ze mij steeds opzij schoof. Onderzochten ze wel GGD waar het doel niet opgeschreven is, waar ze het al hadden over 'hulpverleenster die mij psychologisch verward maakte en de keuzes kreeg dat zij haar verantwoordelijkheid moest nemen' maar vervolgens wel 'achter de rug om' naar diezelfde hulpverlener mocht praten en ik dus monddood werd gemaakt en mevrouw dus helemaal niet luisterde naar professionelen. En ik gewoon een zelfstandige vrouw ben en eigen mond had en waar ze dus gewoon toestemming aan hoort te vragen naar wie ze toe mag en als het over mij gaat dat gewoon met mij moest bespreken. Er wordt ook erg onderschat wat 'verborgen narcisme' doet.
Hoe dan ook... Hoe zit het met mijn zwartmaken? daar hoor je niets over. De lastercampagne, de hulpverlener die vals geschetst beeld van mij kreeg, zonder dat ze mij gesproken had {want monddood maakte}, dat het doorsijpelt naar andere hulpverleners. De wantrouwen die ik heb door de hulpverleenster voor verdere hulpverlening? Dat wordt niet meegerekend, dat gaat wel door want dat staat in dossier.
Dit kan ik niet alleen en moest ik alleen doen. Ik heb alles gemeld, zowel PTSS, uitgeput , migraines.. Er kan wel gemeld worden, ga naar de hoge raad maar dit is te moeilijk voor een slachteroffer met uitgeput zijn en geisoleerd gemaakt. Ik heb aangegeven een andere rechter te willen en dat werd niet opgepakt, heb niet mogen zelfverdedigen en alleen kan ik het niet. Laat staan dat ik door dit alles terugkerende zelfmoordgedachten heb. - Sorry moet mijn verhaal echt even kwijt -
Ps: Ik ben ook heel erg voor een onafhankelijke klachtensysteem bij zorginstellingen/instanties want in het instanties/organisaties/stichting zelf is te wankel. Toch handen boven het hoofd houden, collega's die elkaar niet durven te wijzen, laat staan klachtenfunctionaris van de instelling/instanties. Zowel overheidsinstanties als organisaties hebben hier een deel aan. Dit is best een groot probleem omdat het recht op eigen leven hiermee word geschaad omdat het daar mee te maken heeft, iedereen mag zijn eigen visies/doelen/dromen voor eigen leven bepalen en hier gaan sommige instanties echt de grens over qua bepalen voor de klant/client