Stel ik me aan? Is dit normaal?
Ik vind het mega spannend om hier mijn verhaal te delen.
Ik heb sinds 1.5jaar een relatie. In deze 1.5 jaar zijn verschillende escalties voorgekomen. Dit begon eigenlijk al toen we net een maand samen waren. Meestal werd zijn gedrag heftiger door een enorme hoeveelheid drank. Deze escalaties bleven maandelijks voorkomen. Hij beloofde telkens dat het niet meer voor zou komen en vond dat ik de enige was die er last van had. Hij zelf ondervond hier geen enkele hinder van.
Deze escalaties houden in dat wanneer ik bijvoorbeeld naar huis wilde op een feestje en hij hier niet mee eens was. Ging hij mee zonder iets te zeggen, totdat we in de auto zaten. Dan schold hij me uit voor kkwijf, wie dacht ik wel dat ik was om hem te vertellen wat hij moest doen, zijn ex beter was, schreeuwend voor me staat dat ik op moet kk uit zijn leven, mij soms op de grond duwt etc. De dag erna probeer ik het gesprek aan te gaan, maar blijft hij boos en eist dat ik mijn excuus maak. Dit doe ik dan eigenlijk ook altijd terwijl ik ergens weet dat dit niet klopt.
Als ik minder zin heb ik intimiteit doordat er de dag vooraf een escalatie is geweest, wordt hij boos. Hij schreeuwt dan dat hij snapt dat mijn ex is vreemdgegaan, dat hij zelf ook voortaan "um" wel ergens anders in steekt, ik blij moest zijn dat ik nooit in zijn telefoon keek want dan zou ik wel schrikken wat ik daar zou vinden, dat hij blij is dat hij me niet meer hoeft te n**ken etc etc.
Tijdens een weekendje weg voor zijn verjaardag blijkbaar kwaad was omdat we om 23.45 uur terug waren in ons hotel (ik wilde hem graag feliciteren en hem mijn cadeautjes geven). Uit het niks schreeuwt hij dat ik hem met rust moet laten, ik op moet kk, dat hij mijn kk cadeaus niet hoeft en ik nooit meer wat voor hem hoef te regelen.
Als hij geen zin heeft om te telefoneren kan ik hem bellen tot ik een ons weeg. Soms neemt hij op, maar als we een discussie hebben gehad kan hij uren expres niet opnemen of reageren. Ook komt het voor dat hij me dagen blokkeerd.
De afgelopen keer hadden we film gekeken. Na de film draait hij zich om, sluit zijn ogen en zegt niks meer. Waarop ik vraag of hij moe is of dat er iets aan de hand is om het feit dat hij zonder iets te zeggen zich omdraait en zijn ogen sluit. Hierop krijg ik het antwoord dat hij kk moe wordt van mijn vragen en gooit zijn telefoon tegen de muur. Ik vraag of hij aub normaal kan doen en vraag hem nogmaals of ik iets verkeerds gedaan heb. Hierop staat hij op, vraagt of ik op wil kk uit zijn leven, dat hij een hekel aan mij heeft, ik hem niet moet aanraken, dat ik een kkhoer ben, slaat met zijn rechter vuist in zijn linker handpalm en schreeuwt nogmaals dat ik op moet kk uit zijn leven. Deze keer heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik uit angst, al trillend snachts in mijn auto gestapt en naar mijn ouders gereden. Toch mis ik hem enorm en vraag ik me af of iemand echt kan veranderen. Hij smeekt me of ik hem nog een kans wil geven. Hij is echter begonnen met therapie. Hieruit is gebleken dat hij een gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis heeft met veelal trekken van een antisociale stoornis.
Ben ik naïef?
8 Reacties
Bedankt voor je mooie woorden. Doet me goed om zulke reacties te kogen ontvangen.
Ik vraag me inderdaad continu af of ik degene ben die hem kan helpen. Kan ik hem laten inzien dat het ook anders kan. Dat is een enorme frustratie voor me. Ook het feit dat hij in therapie (voornamelijk voor ander gedrag aanleren en foute patronen doorbreken) is, geeft me ergens hoop op verandering. Dit maakt de keuze enorm lastig en vraag ik mezelf continu af of ik niet te naief ben.
Ik probeer inderdaad wat vaker leuke dingen te doen of überhaupt iets voor mezelf zonder me hierbij schuldig of egoïstisch te voelen.
Nogmaals bedankt!"
Jij bedankt voor je verhaal.
Het is niet niks om zulke dingen mee te maken.
Zoals ik al zei, het kan egoïstisch overkomen, maar kies voorlopig lekker voor jezelf.
Je (ex)partner heeft terecht hulp gezocht en dat is positief, en snap waarom je daardoor twijfelt om met hem door te gaan.
Alleen denk ik tot de tijd dat hij de behandeling voltooid heeft en de juiste hulp gekregen heeft, jullie beter uit elkaar kunnen blijven.
Als je deze persoon nu zou ontmoeten is dat alleen maar een recept voor meer drama.
Ik wens je veel sterkte lieve Elien en veel geluk.
Je bent alles behalve naïef.
Je bent juist ontzettend moedig! Voor het delen van je verhaal maar ook met wat en hoe je het hebt moeten doorstaan.
Het is erg begrijpelijk, wanneer je van iemand houdt, die je zo mishandelt, je naïef kan voelen.
Je vertelde dat je je partner mist, ook heel begrijpelijk, want het kan niet allemaal alleen maar slecht zijn geweest.
Je (hoofd)vraag klinkt eerder alsof je nog met hem door moet gaan of niet? en niet of je naïef bent.
Het klinkt alsof je je al (ex)partner enorm veel kansen hebt gegeven gehad.
Het is lastig, je moet uiteindelijk zelf bepalen wat je met je leven doet en welke pad je op gaat.
Ik ben niet echt iemand die in staat is om juist advies te geven is, want mijn eigen leven heb ik niet op de rit.
Maar als ik het toch mag doen.
Mijn advies is, luister naar je onderbuik gevoel wat goed voor jouzelf is, hoe egoïstisch dat ook klinkt.
Kies voor jezelf.
En mocht je toch besluiten met deze persoon door te gaan.
Wacht dan op zijn minst even af tot hij zijn behandeling heeft doorstaan, deze persoon moet duidelijk aan zijn problemen werken en dat is niet jouw taak om dat op te lossen.
Hoop overigens ook dat hij behandeling krijgt/zoekt voor zijn alcoholisme, want die drank levert zoveel ellende op.
Edit: En nog een andere tip.
Verwen jezelf!
Ga lekker op stap, kleding kopen, nieuwe schoenen, wellness centre, of wat je ook gelukkig maakt!
Je verdient het om gelukkig te zijn.
met vriendelijke groet,
Sjoerd
Bedankt voor je mooie woorden. Doet me goed om zulke reacties te kogen ontvangen.
Ik vraag me inderdaad continu af of ik degene ben die hem kan helpen. Kan ik hem laten inzien dat het ook anders kan. Dat is een enorme frustratie voor me. Ook het feit dat hij in therapie (voornamelijk voor ander gedrag aanleren en foute patronen doorbreken) is, geeft me ergens hoop op verandering. Dit maakt de keuze enorm lastig en vraag ik mezelf continu af of ik niet te naief ben.
Ik probeer inderdaad wat vaker leuke dingen te doen of überhaupt iets voor mezelf zonder me hierbij schuldig of egoïstisch te voelen.
Nogmaals bedankt!
Dapper om dit heftige verhaal te vertellen.
Liefde laat zich niet zomaar wegduwen. Zelfs niet in een langdurige heftige relatie.
Een diagnose gespecificeerde persoonlijkheidsstoornis is geen lichte diagnose. Patronen bestaan al lang. Kenmerken van narcisme, afhankelijkheid, gevoelens worden groots uitgemeten, kleineren en treiteren is vrijwel een tweede natuur et ccetera. Anderen zijn minder dan de persoon zelf.
Weet dat hij niet zomaar klaar is met therapie. Weet dat er een zeer lange weg te gaan is.
Of je naïef bent? Nee dat denk ik niet. Liefde, genegenheid en een bepaalde mate van aanhankelijkheid is meer wat er bij jou speelt.
Zoals Katinka al aangaf kan niemand voor jou de knoop doorhakken.
Jij zult zelf moeten bepalen of jij in deze relatie wil blijven. Liefde is mooi maar dan wel op gelijkwaardige basis. De relatie waar je nu inzit is niet gelijkwaardig en is dat, afgaande op je verhaal, ook nooit geweest.
Hij heeft therapie. Hij wordt geholpen zolang hij dat toelaat.
Nu wordt het tijd dat jij je grenzen stelt en deze bewaakt. Of je nu besluit met hem verder te gaan of besluit om de relatie te verbreken.
Persoonlijk lijkt het mij niet geheel onverstandig als ook jij gaat praten met een psycholoog. Het is niet niks wat je in krap twee jaar tijd te verwerken hebt gekregen.
En als je liever eerst hier verder je verhaal wil doen, je verhaal wordt minstens gelezen.
Voor nu wens ik je veel sterkte en kracht toe.
Warme groet,
Arnold
Het klopt wat je zegt. Het lastige hierin is dat ik me ergens wel besef dat het niet oke is hoe de relatie is verlopen en het inderdaad niet gelijkwaardig was.
Ik hoop dat ik sterk kan blijven om bij hem weg te blijven en steeds wat meer stukjes van mezelf terug vind.
Het is heel fijn om reacties te lezen, geeft me een gevoel dat ik mijn schuldgevoel beetje bij beetje kan los laten en niet de schuld volledig bij mezelf moet zoeken.
Ik krijg binnen enkele weken een traject bij een pyscholoog om wat meer gezonde grenzen te leren krijgen en sterker in mijn schoenen komen te staan.
Nogmaals dank!
ik zou willen dat ik je kon helpen. Maar helaas kan ik voor jou niet de keus maken wat je moet doen.
Het enige wat ik je mee kan geven is het advies dat als het nu al zo loopt in de relatie dat het heel lastig is om dat te veranderen. Als ik het zo lees dan roept alles in mij , ga bij hem weg nu het nog kan. Dit klopt niet.
Maar ik weet ook dat het verbreken van een relatie heel moeilijk is zeker als je van die persoon houd.
Maar denk alsjeblieft aan jezelf en bewaak je grenzen.
Mijn ervaring leert dat het vaak alleen maar erger wordt na verloop van tijd.
Ik wens je heel veel sterkte met het maken van de beslissing.
En als je meer kwijt wilt dan zijn we hier om te luisteren..
Ik denk er sterk aan om de relatie te beëindigen. Al kost me dit enorm veel moeite en vastberadenheid. Meestal geloof ik toch weer het geen wat me wordt beloofd. Ik probeer nu om voor mezelf te kiezen, hopelijk lukt me dat ook.
Nogmaals dank voor je reactie!!