Niet los kunnen komen

Hallo,

Na lang wikken en wegen toch de stap durven zetten om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 26 jaar oud en sinds 3 maanden heeft mijn ex-vriend onze relatie van 7 jaar verbroken. 

Wij zijn samen opgegroeid en hadden in het begin van onze relatie een hele fijne tijd samen. Logisch, want je was net samen en we waren jong. In mijn jeugd heb ik verschillende trauma's gehad waar ik tot op heden nog therapie voor krijg om op persoonlijk vlak te helen. Ik vind dat ik hier een hele grote groei in heb gemaakt. Gedurende onze relatie heb ik vanwege mijn trauma's eigenlijk altijd last gehad van angst. Deze angst was vrij makkelijk te herleiden aan de vroegere gebeurtenissen en had niets te maken met mijn relatie. Mijn angst zat hem voornamelijk in een negatief oordeel krijgen van anderen waardoor ik sociale situaties liever uit de weg ging in plaats van ze aan te gaan. Naarmate de jaren voorbij gingen sloop deze angst over in de angst om mijn vriend te verliezen. Ik betrapte mezelf erop jaloezie en angst te voelen wanneer hij naar een feestje wilde, bang dat daar andere meiden rondliepen. Heel lang heb ik mijn angsten met hem gedeeld. Ik ben overal heel transparant in geweest, misschien té waardoor hij er nu genoeg van heeft gehad. Vaak heeft hij de keuze gemaakt om voor mij te kiezen in plaats van toch naar dat feestje toe te gaan.

Een aantal jaar geleden heeft zijn vader suïcide gepleegd en zijn we als relatie erg op de proef gesteld. Eigenlijk ging toen alles vanzelf en werd onze liefde alleen maar sterker. In die tijd hebben we wel heel veel aan elkaar gehad. Maar mijn angsten bleven. Hiervoor was ik al jaren in therapie, op en af. Jarenlang doorgebikkeld, studie na studie, mezelf nooit een adempauze gegund. 

Ik heb destijds een halfjaar op mezelf gewoond. Hij woonde nog thuis en heeft nooit alleen gewoond. Een jaar na zijn vader overleed wilde ik graag samenwonen. Hij stemde in en huurden we een appartement. Het appartement waar we nu nog steeds zitten. We woonden 3 jaar samen. 

Op een dag gaf hij aan dat hij twijfels had over onze relatie. In die periode heb ik hem zoveel mogelijk ruimte gegeven om na te denken. 

In die periode ging hij vaak uit en kreeg hij nieuwe collega's. Ik hoorde vaak meisjesnamen. Mijn hoofd ging van paniek naar relativeren - paniek - relativeren. Tot ik het op een ochtend niet meer uithield en zijn telefoon checkte. Hier vond ik een gedempt gesprek met een van die meiden. De onderwerpen waar ze over spraken bevatten weinig context waardoor ik niet goed wist wat ik er van moest vinden. Het feit dat het gesprek gedempt was, dus dat er geen meldingen op zijn scherm tevoorschijn zouden komen, deed me meer pijn en verdriet. Ik koos er op dat moment voor om mij stil te houden, want als ik iets zou zeggen zou hij sowieso boos worden. 

Uiteindelijk heeft hij het toch uit me weten te trekken en waar ik bang voor was gebeurde. In plaats van uitleg te geven, werd hij boos dat ik dit gedaan had en liep boos weg en verbrak per whatsapp onze relatie. Hij had genoeg gehad. Hij voelt zich een slachtoffer. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik dit gedaan heb, want ik geloof er wel in dat dit puur vriendschappelijk was. 

Ik ben er kapot van dat hij ervoor kiest om niet meer met mij samen te zijn. Ik geloof er zo in dat ik hartstikke puur ben en een lichtpuntje kan zijn voor hem. Maar hij ervaarde dat niet zo. Het lijkt alsof hij zich helemaal tegen mij heeft gekeerd en hij het slachtoffer is van jarenlange manipulatie en niks mogen van mij. 

Ik erken dat ik op bepaalde punten hem meer vrijheid had moeten gunnen en geven. Alleen ik kan mijn mening delen, maar hij is degene die vervolgens de beslissing neemt. In deze opzichten ben ik de afgelopen maanden enorm gegroeid en wil ik ook echt niet meer terug in de patronen die er toen waren. Ik wil ook een gezonde liefdevolle en fijne relatie. Ik geloof er ook in dat dit inzicht er nu is doordat we wat losser van elkaar kwamen. 

Ik heb al die tijd nog geprobeerd om uitleg en comfort te krijgen door te willen praten. Het liefst wil ik iedere gedachte en uitspraak analyseren in mijn hoofd. Een avond is dit hartstikke uit de hand gelopen. Mijn verlatingsangst kwam om de hoek kijken toen hij uit het niets aangaf bij zijn moeder te willen gaan slapen. Waarom? Ik had niets gedaan. Ik probeerde hem rustig te laten worden. Ik wilde niet dat hij uit boosheid de deur uit ging. Wat mijn fout is geweest, is dat ik mij op dat moment enorm afhankelijk opstelde en alle deuren probeerde tegen te houden, om hem maar niet te laten gaan. Dit escaleerde in fysiek geweld middels mij de hand op mond en neus te drukken omdat 'ik te hard schreeuwde voor de onderburen' en mij een knietje in mijn maag te geven zodat hij langs mij kon om de deur uit te gaan. 

Op dat moment kreeg ik een paniekaanval en heb ik mijn vader opgebeld. Pijn voelde ik niet, alleen adrenaline en schaamte. Mijn vader woont verder weg en moest 2 uur rijden om mij op te halen. Samen met hem heb ik mijn koffer ingepakt en ben ik naar hem vertrokken. Uiteindelijk heb ik daar een week gezeten, geen contact gehad, bewust niet. Hij kreeg wel spijt. 

Mijn ex vriend is altijd al temperamentvol geweest. Veelal schelden en boos worden als iets niet lukt, bij hemzelf. Als iets valt. In al die jaren dat we samen waren maakte hij vaak spullen kapot. Onze salontafel zit vol gaten van zijn vuist, mijn laptop oplader is verbogen. 

Het begon met spullen, maar later werd dat mentale mishandeling en fysiek: een duwtje geven. Tot het dieptepunt van een maand of 2 terug. Een paar weken geleden nog mentale kleineringen en een klap op mijn wang, of mijn schoenen naar mij toe gooien. Al die tijd heb ik hem gegund dat hij in ons appartement kan blijven en heb ik al die maanden uit mijn koffer geleefd. Als het weer niet goed ging, vertrok ik weer naar mijn moeder of mijn vader. 

De huur is nog steeds niet opgezegd. En terwijl hij de beslissing heeft gemaakt geen relatie meer met mij, onderneemt hij vrijwel niets. Ik heb vanmiddag mijn derde bezichtiging. Echt er naar uitkijken doe ik niet. Het maakt mij alleen heel verdrietig en angstig.

Ook heb ik nog steeds valse hoop af en toe. Doordat hij steeds wisselende signalen gaf, denk ik soms nog steeds dat hij wel zal bijdraaien, of dat hij straks zoveel spijt heeft, dat we toch volwassen en open over deze situatie kunnen praten, goede afspraken kunnen maken. Ik weet ook dat ik dit misschien zelf in stand houd, doordat ik iedere keer maar weer met hem samen in het appartement ben en niet assertief genoeg ben om mijn spullen definitief te pakken weg te wezen. Het lukt me gewoon (nog) niet en daar schaam ik me enorm voor. 

Sinds januari dit jaar zit ik ook met burn-out klachten thuis en sinds juni is mijn contract niet verlengd waardoor ik nu tijdelijk een Ziekte Wet uitkering ontvang. Hier schaam ik me ook heel erg voor, maar accepteer de situatie steeds meer hoe deze is om te kunnen werken aan volledig herstel. Als de relatiebreuk niet had plaatsgevonden, was ik zeker dat ik nu weer lekker aan het werk zou zijn en was dit allemaal niet gebeurd.. 

Ik hoop dat mijn verhaal een beetje duidelijk te volgen is. De voornaamste reden om dit te plaatsen is om erkenning en steun te ontvangen van mensen die misschien iets vergelijkbaars hebben meegemaakt of meemaken. En om dit van me af te kunnen schrijven. 

Liefs.