Narcistische partner
Hallo allemaal,
Ik ben een vader (44jr) van 2 kinderen, woon samen met mijn partner en haar 2 kinderen. Een samengesteld gezin. Al enige tijd gaat het niet goed thuis want mijn partner blijkt alle trekken te hebben van een verborgen narcist. Ik zal niet alle voorbeelden opnoemen maar duidelijk is dat ze zichzelf boven alles verheven voelt en expres dingen doet om mij te irriteren. met als gevolg dat ik eigenlijk constant over mijn grenzen ga en bij mij is de koek op. Mijn partner heeft werkelijk overal lak aan. Ze doet amper wat in huis. Het is een koophuis die alleen op mijn naam staat gelukkig. Maar qua huishouden, boodschappen, verzorging van de kinderen komt alles op mij aan terwijl mevrouw op de bank ligt. Mijn gevoel voor haar is ver onder het vriespunt. Inmiddels heb ik mijn verhaal gedeeld bij de huisarts. Ik neem zoveel mogelijk op en verzamel bewijsmateriaal.
Alleen blijf ik in cirkels vanwege mijn kinderen. Ik wil ze niet in de steek laten. Nu we nog samen wonen heb ik in ieder geval toezicht en ben ik er voor ze. Maar dit gaat niet langer meer zo. Ik zit al jaren in de grayrock modus en ga er aan onderdoor. Gezien de woningmarkt is het onmogelijk om een ander huis te regelen voor haar. Koop is onmogelijk en huren ook vanwege de wachtlijsten etc. kortom...ze blijft nu lekker gratis wonen in mijn huis. doet het minimale, meeste wordt voor haar gedaan. Als ik met de vuist op tafel sla ontstaat er een nare situatie voor de kleintjes want dat boeit haar niet. is meerdere keren bewezen. kortom...ik kan wel zeggen dat ik de relatie verbreek, maar dan wonen we nog steeds onder 1 dak en zal de situatie niet beter gaan worden. ze heeft geen vrienden / ouders waar ze heen kan uiteraard want ze heeft ruzie met alles en iedereen.
ik volg al jaren lang youtube filmpjes over narcisme en overal hoor ik dat je de confrontatie niet moet aangaan met een narcist. Grenzen aangeven is ook kansloos want daar gaat ze toch overheen. hoe moet ik hier mee omgaan? hoe moet ik me opstellen? ik toon naar haar geen emoties, vertel haar het minimale. alleen kort en zakelijk. maar dit gaat echt niet meer en moet veranderen, maar hoe? mijn zelfvertrouwen is compleet verdwenen, ik hou me staande voor de kleintjes en doe zoveel mogelijk leuke dingen met ze en dat gaat heel erg goed. maar deze situatie is uitzichtloos. en ja..ik ben bang voor de verandering, voel me schuldig naar mijn kinderen. en zo hou ik alles weer in stand, dat besef ik heel goed. wie weet hoe ik me moet opstellen naar zo'n iemand zodat ze niet meer over me heen loopt?
11 Reacties
ca 3 week geleden was er weer een voorval. mevrouw was uiteraard boos en weg met de auto. opgemaakt enal. terwijl ik de kindjes in bed aan het doen was. midden in de nacht pas terug. ze was gewoon even gaan rijden om hoofd leeg te maken. jaa jaa.
zaterdag ging ik met mn kindjes naar een dierentuin, mevrouw bleef uiteraard in bed maar zo was onze dag tenminste leuk. bij thuiskomt weer leuk nieuws. ze was dus vreemdgegaan. ik boos, zij naar de buurvrouw om wat te drinken. rond 1:00 zag ik dat de auto weg was. 3:00 kwam ze terug. dan weet je het ook wel.
wat puinzooi
Lastige situatie
Zeker omdat er ook kinderen bij betrokken zijn
Hulp en begeleiding zou wenselijk zijn maar dat moeten wel beide willen
Zo veranderd er niets en wordt de situatie niet beter
Ik spreek uit eigen ervaring
Mijn partner en ik zijn nu meer dan een jaar uit elkaar en moest politie erbij komen om hem uit mijn huis te krijgen
Steeds geprobeerd om de relatie te verbeteren maar mezelf helemaal verloren en kwijtgeraakt in zijn web en narcistische trekken
Nu ben ik mezelf weer en heb ik geen spijt van mijn beslissing om geen contact meer te hebben met mijn ex wat noodzakelijk is omdat hij anders hoop heeft
Er zijn grenzen en zo als ik het lees is die bereikt
Heel veel sterkte en kracht
Wat ontzettend vervelend de situatie waar u en uw kinderen inzitten.
Ik kan me voorstellen dat u helemaal klaar bent met de situatie zoals u die beschrijft.
Ik ben zeker geen therapeut maar zou er (ook) iets anders aan de hand kunnen zijn dan alleen narcisme? Bijvoorbeeld dat uw vrouw een depressie heeft. Staat ze evt. open voor iets van therapie, valt dat te bespreken?
Dat iemand last heeft van depressie praat dan nog niet het gedrag goed en zal het nog steeds een vervelende situatie zijn en blijf vooral kijken naar wat u en uw kids nodig hebben.
Heel veel sterkte gewenst
Depressie speelt ook een rol inderdaad.
Depressie en narcisme komt in haar kant van de familie vaak voor.
Plus therapie is lastig. het ligt immers voornamelijk aan anderen. nooit aan haar. en dat maakt die discussie ook moeilijk.
het escaleert vooral als het niet gaat zoals zij dat wil. of als ik mijn mening geef. daarnaast het gehele gedrag....100% narcisme.
kort voorbeeld... ik wil geen hond, zondag komt er weer een hond. die blijft dan een paar maanden tot ze er zat van is. dat is nu al 12x gebeurt. ik boos omdat ze lak heeft aan mij. ze laat de hond in de tuin kakken terwijl ik dat niet wil. ik wil ook geen honden in bed. jahoor. wie stond er gister met de hond boven. dat soort dingen gebeuren hele dagen door. en ik werd narcist genoemd omdat ik haar aansprak op dat ik geen kak in MIJN tuin wil, waar de kinderen ook spelen. hoe bedenk je het he
Een hele vervelende en akelige situatie waar je in zit en heel herkenbaar.
De reactie van Gina68 is een hele goede en kan ik mij alleen maar bij aansluiten.
Je bent iemand met het hart op de goede plek en je probeert een zinkend schip te redden.
Dat je een goed hart hebt betekent niet altijd dat je geliefd wordt door een narcistische partner, maar dat je gebruikt wordt. Het is een uitputtingsslag. In feite ben je al goed bezig daar je je hebt verdiept in de materie en binnenshuis probeert je aan te passen en de zaken te regelen zover dat gaat. En dat siert je.
Erg is dat je in een relatie met een narcist ook een verborgen rol op je gaat nemen om de boel ook maar een klein beetje normaal te laten lopen.
Je gaat jezelf verliezen en daar heb jij niets aan, noch de kinderen.
De kinderen lijden ook hieronder maar zijn vaak heel loyaal, zeker naar de narcistische moeder.
Ik denk dat je al heel ver bent met het uitkristalliseren van de toestand.
Probeer de energie die je nog rest te stoppen in een soort scheidingsplan.
Denk daarbij aan de praktische zaken zoals gescheiden houden/maken/ veranderen van inloggegevens zoals DigiD, bank, zorgverzekering etc.
De bewijslast in Excel zetten en dan bewaren op een usb of andere externe drager.
Zorg dat spulletjes en documenten waar je een (enorme emotionele) waarde aan hecht, met en met, verdwijnen. Breng ze naar een bankkluis je of een zeer betrouwbaar persoon.
Zorg dat je geen argwaan wekt.
Voor toekomstige post kun je een postadres aanvragen zodat ze geen inzage verschaft.
Eventueel vraag je een nieuw paspoort aan zodat zij niets met jouw gegevens kan uithalen.
Ik weet niet hoe ernstig de situatie is qua geweld en intimidatie; een oude smartphone als opname apparaat bij je dragen.
Dit klinkt heel paranoïde wat ik schrijf, maar beter op voorhand dit soort dingetjes regelen. Verborgen narcisten kunnen bij een breuk gaan uithalen op een manier die bijna onmogelijk is om voor te stellen.
Voor het emotionele stuk kun je ook eens kijken bij de stichting Het verdwenen zelf. Deze hebben een uitgebreid netwerk van gespecialiseerde psychologen, (werk)boeken, bijeenkomsten.
Weet je het is zo wrang. Jij moet op je tenen lopen en proberen er niet aan onderdoor te gaan. Ondertussen alle meesters dienen en alle ballen in de lucht proberen te houden. En je zal nooit genoeg zijn voor een narcistische partner, nooit. Jouw leven wordt compleet uitgezogen.
Dus als je he mentaal kunt voorbereiden op een breuk met de bijbehorende sh*t, focus je daar op.
Ik weet niet hoe oud de kinderen zijn en voor hen is de situatie ook heel triest.
Waar is de biologische vader van de kindjes in dit verhaal? Is hij aanspreekbaar, voor rede vatbaar?
Misschien dat je hem erbij kunt betrekken in het allerlaatste stuk van het proces.
Breken met een narcist of ermee leven; het eist een hele hoge tol.
Maar breken levert meer op al zal dat een poos duren. Je zult weer vleugels krijgen. Blijf je, bijvoorbeeld totdat de kinderen meerderjarig zijn, dan maak je daar ook een mentaal plan voor.
Blijf je jouw hele leven, dan zul je de hel aarde hebben. Een narcist is een emotionele vampier en drijven op jouw goedheid die ze constant op de proef stellen. Hoe je het ook doet, het is nooit nooit goed.
Je hebt al heel veel stappen in de goede richting gezet. Met kleine stapjes ga je ook vooruit en soms is het één stap vooruit en twee achteruit.
Zorg goed voor jezelf. Met voeding, wandelen of sport, met vrienden buiten de deur afspreken.
Misschien is er een vertrouwenspersoon op de school van de kinderen waar je je zorgen kunt uiten. Probeer daarin feitelijk te blijven.
Je zult een donkere periode tegemoet gaan, zover je daar al niet inzit. Maar echt, er is licht aan het einde van de tunnel. En ik ben nu heel eerlijk, het heeft geen zin om een narcist te redden. Je zult waarschijnlijk al duizenden gesprekken hebben gehad met haar. Het heeft geen zin. Ze kiezen zelf constant voor de foute afslag. Die keuze maken zijzelf. Verwijt jezelf niets.
Heel veel sterkte en kracht gewenst. En bedenk dat je heel sterk bent als je kunt overleven in zo een terreur situatie.
het klopt inderdaad helemaal. ik wordt compleet leeggezogen thuis.
alleen kom ik moeilijk uit die cirkel. en ja..ik ben te goed van vertrouwen, te soft, introvert, zachtaardig. Op sommige momenten voel ik me zelfs schuldig naar haar toe terwijl ik nul terugkrijg. hoe bizar dat je je ook nog schuldig voelt om deze gedachten.
Op mijn werk praat ik mezelf hele dagen moed in. zodra ik thuis ben verdwijnt het als sneeuw voor de zon en wordt ik bloednerveus.
qua geweld is het de laatste tijd rustig gelukkig maar dat was weleens anders. dat is echt een aanslag op je zelfcontrole. maar het is iedere dag emotioneel overleven.
hoe doorbreek je die cirkel he. ik doorzie alles wat ze doet. expres ergeren, reacties uitlokken. mij niet uit laten spreken. alle rotzooi voor mij overlaten. ik doorzie alles. en gesprekken daarover?? heeft echt geen zin. zelfs als ik vraag om even stil of rustig te zijn terwijl ik een boekje voorlees in de slaapkamer loopt uit in kleinerende reacties. terwijl ik dat al 100000x heb aangegeven en werkelijk nul mee gedaan. tot gisteravond aan toe.
ik zou graag willen dat ik niet nerveus ben als ze er is, en dat ik er boven sta. dat is zo moeilijk
Wees gvdm niet zo streng naar jezelf, dat is zij al. En heb je niet verdiend!
Knoop dat in je oren alsjeblieft.
Ik herken de situatie zo goed en was ook zo naar mijzelf. En dat heeft geleid tot een ernstige situatie die ik gelukkig heb kunnen doorbreken met behulp van huisarts en psycholoog.
Voor je nervositeit zou ik een afspraak maken met de huisarts en wellicht een eenmalig consult met een psychiater. De laatste mag eventueel medicatie voorschrijven die op jouw situatie van toepassing is. Je zit midden in een trauma. En zolang je verbonden bent met haar blijft dat duren. Tijdens die periode kan medicatie je even kortstondig weer helder laten zijn.
Zelf heb ik heel even een bepaald middel gebruikt, onder begeleiding, dat mij weer mijzelf liet zien. Vanwege alle stress maakt je lichaam veel te veel en een constante vloed aan stresshormonen aan. Deze kunnen door medicatie onderdrukt worden. De nervositeit zal dan ook verdwijnen.
Zelf heb ik wel voor ogen gehouden dit maar een bepaalde periode te gebruiken. Alles in overleg. Maar het voelde heel goed om mijzelf weer te kunnen voelen.. Want de situatie waar je inzit is een staat van constante overlevings en vlucht drang. Bepaalde hormonen kunnen dit dan voor een poos "levelen". Dan kun jij in die tijd de zaken op orde stellen.
Ik had zelf nooit gedacht , en ik was wars van medicatie, dat ik ooit medicatie zou gebruiken maar het heeft mij geholpen. De psychiater zei tegen mij: dat er helaas heel veel mensen bij hem komen die onder de terreur van een narcistische partner lijden. En dat de "aanstichters", die feitelijk op zijn sofa moeten liggen wegblijven.
Het is heel druk in de geestelijke gezondheidszorg.
Via mijn huisarts ben ik eerst bij de praktijkondersteuner geweest. Deze had ruggespraak met psychiater en psycholoog. Zo kon ik uiteindelijk terecht bij de ggz. Daar zijn de eerste gesprekken meestal met psychiater en psycholoog. Deze hebben kennis van de materie. niet over één nacht ijs gaan. Maar ook niet bang zijn voor eventuele medicatie. Alles in overleg en korte lijn houden met je huisarts en/of praktijkondersteuner.
Er is geen oplossing hoe om te gaan met narcisten of mensen met andere persoonlijkheidsstoornissen. De stoornissen overlappen elkaar ook vaak, denk aan borderliners.
Ze laten je niet met rust, nooit niet.
Voor mij hielp het soms om te doen alsof ik in een toneelstuk speelde en naar mijzelf keek vanaf een afstand.
Maar dat is uiteindelijk natuurlijk geen normale manier van leven.
Ze halen je het bloed onder de nagels vandaan. Altijd, overal, grenzeloos. En het wordt steeds erger.
Schaam je niet. Dit zijn gezinssituaties waar je niet om hebt gevraagd, waar veel mensen inzitten. Maar je niet aan de grote klok durft te hangen vanwege schaamte, faalangst en loyaliteit.
Hele normale emoties in dit soort extreme situaties voor gezond denkende mensen. Duw dat gevoel niet weg, want het is er. Neem het voor waar aan en zeg binnen in jezelf: ik voel me machteloos/boos/opstandig vanwege deze situatie. Niet omdat ik zo ben.
Innerlijk probeer je er boven te staan. Jouw diepste innerlijk ga je afschermen en mag ze niet aankomen. Uiterlijk zal ze je tot het uiterste tergen. Linksom of rechtsom. Zo zijn zij.
Dat je medicatie zou kunnen gebruiken of hulp van psych. wil niet zeggen dat jij gek bent. Je bent aan het einde van je Latijn en grijp de hulp aan van betrouwbare mensen zoals huisarts.
Dat heb je nodig. Jij hebt je niet in deze situatie gebracht, de narcist heeft dat gedaan. Duivels op aarde. Sorry ik heb er geen andere woorden voor.
Zij zal ook merken dat er dingen tussen jullie veranderen: dan gaan ze nog meer teasen, triggeren, aantrekken en afstoten.
De psychiater raadde mij een boek aan van Jan Storms: Destructieve relaties op de schop. Heel verhelderend.
Maar eerst jijzelf. Nogmaals naar de huisarts en voel je ajb niet zwak. Je bent geestelijk en lichamelijk in volle stress. Jouw lichaam kan die toestand niet blijven volhouden.
Je schrijft dat er sprake is (geweest) van geweld. Meestal is dit "reactive abuse". Wees je daar bewust van. Houd je in hoe moeilijk ook als je tot het uiterste wordt getergd. Het is precies dát wat de narcist wil, de rollen omdraaien van slachtoffer en dader. Ze halen alle trucs uit hun trucendoos zelfs tot zelfverwonding aan toe. En helaas sta je als man 1-0 achter in onze maatschappij. Dus wees je daar bewust van. De (gewelds)uitbarstingen die zijn gebeurd sta jij vanuit jezelf niet meer toe. En probeer die jezelf te vergeven. Als ze jouw leven fysiek bedreigd is het van belang 112 te kunnen bereiken.
Alles wat je zegt klopt ook helemaal.
De huisarts is bekend met deze situatie en ik kan daar terecht om mijn verhaal te doen. terwijl ik daar zat voelde ik me ook nog een soort verrader, maar heb het wel gedaan iig. Het is zo absurd en onwerkelijk allemaal dat het moeilijk te bevatten is dat het de werkelijkheid is.
Bij GGZ is hier een wachttijd van dik 1,5 jaar dus ben al een tijdje aan de wat natuurlijke kalmeringsmiddelen en pak zodra het kan mindfulness op wat ik jaren geleden lang heb gedaan.
En dat je er boos van wordt snap ik ook helemaal. Ben ik ook regelmatig op mezelf. Gister nog bij het avondeten. ik had alle aandacht aan de kleintjes en zij zat er wat beteuterd bij maar hield zich rustig. op dat moment ga ik me nog soort van schuldig voelen ook. ik vind het rot voor haar dat het zo is. maar ik uit dat niet. maar van binnen...pff die rollercoaster. ik heb hier inderdaad niet om gevraagd. en verdient. de kinderen al helemaal niet.
ik ben de enige die dit kan doorbreken. de vraag is alleen hoe, en wat zijn de juiste stappen. dat het een donkere periode gaat worden weet ik. ook wat ze allemaal kunnen doen en iedereen ook mijn werkgever is op de hoogte van eventuele zwartmaakcampagnes.
je grip op de realiteit verdwijnt gewoon langzaam door zulke lui! hopeloos!
Je bent heel goed op weg, echt waar.
Dat je nog geen uitweg ziet is heel logisch en weerhoudt je er blijkbaar niet van dat je jezelf in beweging zet in dit proces. Dus, je bent goed op weg.
Je doorziet de situatie en haar.
En weet je, het zijn inderdaad ook maar mensen. Ook ik heb medelijden gehad met mijn inmiddels ex. Altijd tussen hoop en vrees. En altijd proberen het goede te zien in mensen. Narcisten zijn ook niet voor de volle 100% slecht; maar ze kiezen bij volle bewustzijn niet voor het goed maar voor het slechte. En het medelijden komt voort uit jouw empathie. Dit soort mensen zijn zo destructief, en wij kunnen de reden niet bevatten. Wij kunnen niet denken en voelen zoals dij. Ze missen iets. Maar dat kunnen wij niet vervolmaken. Innerlijk zijn zij radeloos en hopeloos, leeg. Maar wij zijn niet hun voeding,vast willen ze wel. Dus blijven we geven totdat het niet meer gaat.
Op dat punt sta jij.
Het is een kluwen van draden in je hoofd. Wel het begin, maar je kunt het einde nog niet vinden. Het is er wel.
Je hebt al stappen genomen.
De stappen die je gezet hebt zijn belangrijk. De volgende stap komt ook, en die daarop ook.
Probeer ook eerst de feitelijke, zakelijke dingen te regelen volgens een stappenplan. Dat geeft een beetje rust.
Ik denk dat je eigenlijk wel weet wat je kunt doen om hieruit te komen.
En dat brengt onzekerheid met zich mee. En omdat je "op" bent kun je dat eigenlijk niet aan of kun je nog meer stress erbij niet gebruiken.
Nu heb je "stabiel slecht" en dat kan gek genoeg "comfortabel" en vertrouwd aanvoelen. Je kunt daarvoor kiezen of een tijd inblijven (wat je al gedaan hebt).
Het is alsof je je eigen diesellocomotief moet aanduwen, die komt heel langzaam op gang en op een gegeven moment rolt die.
Wat de kinderen betreft; jij hebt vast en zeker een zaadje in hun hartje geplant. Kinderen voelen dat. Je zult een goed voorbeeld voor hun zijn en blijven.
Dat zij de kinderen wellicht mee zal trekken in de misère of als pion gaat inzetten is mogelijk. Maar ook niet zeker.
De stichting Het verdwenen zelf heeft een besloten FB pagina.
Het verdwenen zelf is dan ook een term die inderdaad aangeeft dat je als persoon bijna verdwijnt en jezelf niet meer kunt voelen vanwege de voortdurende gaslighting, manipulatie enz.
Stichting heeft ook veel kennis daar waar kinderen betrokken zijn in dit eenzijdige gevecht.
Wat een vervelende situatie waarin je je momenteel bevindt. Wel heel knap van je dat je al stappen onderneemt/nadenkt over de eventuele gevolgen voor jou en je kinderen. Het is heel erg vervelend dat je partner weinig tot geen zelfinzichten heeft in haar gedrag, dit maakt een oplossing zoeken ook erg lastig. Ik denk ook niet dat er uitzicht is op iets van (relatie)therapie samen? Niet per se om de situatie te verbeteren in die zin dat je de relatie probeert te redden, maar wel dat je misschien zo samen tot de oplossing kunt komen om een punt achter de relatie te zetten? Al weet ik natuurlijk niet of ze daarvoor open staat, maar dan bespreek je dit/doe je dit wel in een voor jou veilige omgeving. Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe de aankomende periode.
Een narcist veranderd nooit,tenzij zij een therapie programma gaan volgen.Waarbij veel ook nog eens voortijdig stoppen,omdat het therapie traject te lang en te zwaar is. Het is een zeer lastige persoonlijkheidsstoornis.Ik heb er heel veel mee te maken gehad.
Ook is het zo dat tegenwoodig 1 op de 9 mensen deze stoornis hebben.En het groeit nog steeds.Juist omdat ze geen hulp halen.Ze zijn er nml van overtuigd dat er niets met hen aan de hand is.Vandaar dus alleen sterke vermenigvuldiging van deze persoonlijkheidsstoornis.
Ik heb heel veel baat gehad bij 'Narc Survivor' een kanaal op youtube.Deze man spreekt uit pure ervaring,en heeft deze kennis uitgediept tot serieuze studie.
Ik heb idioot veel aan deze persoon gehad,veel van hem geleert.Het heeft me enorm gesterkt. Ook kan je bij hem online terecht,hij heeft een eigen website.
Ik stel voor om deze persoon op youtube gaan volgen,en eens te ontdekken of dit voor jou iets is.
Ook zou ik je willen adviseren professionele hulp bij jou situatie te halen.
Zoek de GGZ op ivm jou partner.
Neem contact op met de gemeente,bijv voor een proces regiseur.Dit loopt via WMO.
Zij kunnen veel hulp bieden.De juiste personen erbij betrekken.
Jou leven,het leven van de kinderen zijn net zo belangrijk!!
Ik denk dat het goed is dat zij hulp gaat krijgen.
Wat je al aangeeft....dit gaat zo niet meer.
Ik herken dat enorm.En heb uiteindelijk de keuze gemaakt,doorbraak te gaan maken.
Het is jou huis.Dus lijkt het mij duidelijk waar jou doorbraak gegint.
Ook zij komt heus wel weer op een punt in haar leven samen met haar kinderen,die balance brengt.
Jij moet aan jezef en je kinderen denken.
Ik wens je enorm veel sterkte toe.
Het is een lange weg...maar je zal zo blij zijn wanneer je aan het einde van die lange weg staat.
Ga ervoor!
Groetjes Faith