Narcist geestelijke mishandeling

Hallo, 

Ik wil hier graag een stuk delen uit mijn dagboek. Nog nooit heb ik dit openlijk met iemand gedeeld. Ik draag dit "geheim" al 17 jaar bij me en dit is mijn eerste stap om het te delen. Ook al is het met onbekende. Ik kan het niet meer alleen. 

Toch had ik weer hoop deze dag. Dat hij mij ziet, mijn verdriet, mijn pijn, een arm om mij heen. Een sorrie voor wat ik allemaal tegen je gezegd heb, ik was boos, ik meende het niet zo. Elke keer heb ik weer die hoop. Dat er eens tegen mij gezegd word dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik het goed doe, dat ik mijn best doe. Als ik mijn gevoel wil uiten word dat teniet gedaan, er word tegen me geschreeuwd dat ik weg moet gaan, hem met rust moet laten en als hij dan weer rustig is en beneden kom er niet meer over mag beginnen. Dat ik moet stoppen met zielig doen, want ik doe altijd zielig en ik moet altijd alle aandacht hebben. Als hij iets heeft lichamelijk of geestelijk dan geef ik daar niks om en dan trek ik de aandacht naar mezelf toe volgens hem. En in elke ruzie moet ik horen dat hij al 17 jaar naar mijn gezeik moet luisteren en dat hij al 17 jaar ongelukkig is en dat dat allemaal aan mij ligt. Er word tegen mij geschreeuwd, maar ik mag niks terug zeggen, dan word er tegen mij gezegd dat het mijn schuld is dat hij gaat schreeuwen omdat ik niet weg ga of iets terug zeg. Ik mag niks zeggen en moet altijd maar mijn mond houden. Ik mag niet huilen want dan doe ik zielig. De uren dat ik alleen gehuild heb kan ik niet meer tellen, terwijl hij mij ziet..... Dan word ik genegeerd. Op dit moment word ik weer genegeerd en moet maar wachten tot hij weer komt. En dan gaat die gezellig doen. Koffie? Of wil je wat anders drinken? Zullen we dit of dat gaan doen? Als ik dan over mijn gevoel begin dan word er weer geschreeuwd. Op het ene moment word ik mee uit lunchen genomen en doen we gezellige dingen en is hij oke met dat ik vrijwilligerswerk doe en dat hij hoopt dat ik nu bij Merie de juiste hulp kan krijgen en daarna staat hij te schreeuwen dat ik al 5 jaar thuis zit en op zijn zak teer. Dat ik maar moet gaan werken ondanks mijn psychische en lichamelijke klachten. Dat ik dus een aansteller ben. Ik weet al heel lang dat ik in een narcistische relatie zit. 17 jaar. En laat het mij allemaal maar overkomen. We zijn niet getrouwd, geen samenlevingscontract, ja zo dom ben ik geweest. Ik heb helemaal niets als ik weg ga en dat is denk ik wat mij tegen houd. Ook mijn 2 honden zijn mijn alles en wil ik niet kwijt. Er is ook niemand waar ik terecht kan met 2 honden en ik heb geen geld. Als het dan zogenaamd weer even goed gaat hier thuis probeer ik al het bovenstaande hier te vergeten, weg te stoppen en weer door te gaan. En dan heb ik weer hoop......