Mishandeld door mijn vader

Hoi allemaal,

Ik ben een meisje van 17 jaar oud. Ik leef in een gezin van vier mensen. Mijn vader, mijn moeder en een jonger zusje van 14.

Het ging niet lekker in mijn gezin. Zover ik me kan herinneren is er altijd wel gedoe geweest thuis. Mijn ouders zaten niet goed in hun vel, ik zat ook niet lekker in mijn vel en er was steeds ruzie. Ik had geen goeie band met mijn vader. Ik had de nodige fouten wel gemaakt met social media en mijn ouders waren heel bezorgd en er was geen vertrouwen thuis. 

Omdat mijn vader zich niet goed voelde en toch veel werkte, kwam hij in de avond altijd moe en geprikkeld thuis na het werk. Mijn moeder zat destijds thuis met een burn-out. Ik had heel snel ruzie met mijn moeder en vaak eindigde het met een huilende moeder en ik zat huilend op mijn kamer boven.

Elke keer was het hetzelfde verhaal... Het was avond, en rond een uur of 7 kwam mijn vader thuis. moe, overprikkeld en het eerste wat hij dan zag was mijn moeder die huilde. Ik weet niet hoe de 'thuiskomgesprekken' verliepen tussen hun, maar ik weet wel dat elke keer een woeste vader mijn kamer kwam binnenstormen. Hij schreeuwde tegen mij en hij sloeg me vaak, of hij drukte me tegen mijn bed aan bij mijn schouders en schudde me door elkaar. Dingen die hij vaak zei waren: ''Ik hoop dat ik je wakker schud hiermee en dat je je gedrag tegen je moeder aanpast'' en ''Je drijft ons tot wanhoop''.

In het begin kon ik het voor mijn gevoel redelijk handelen. Ik voelde me natuurlijk niet fijn, maar ik deed gewoon mijn dagelijkse bezigheden. Het ging alleen steeds slechter op school. 

Maar elke keer dat ik weer een incident met mijn vader had, werd ik banger voor hem. Na een tijdje was het zo erg dat als ik zag dat het 7 uur was werd ik bang, en ik werd nog banger als ik de deur hoorde en mijn vaders stem beneden hoorde. Ik voelde me niet veilig en de band tussen ons verslechterde met de dag.

Ik weet nog de laatste keer dat het gebeurde. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden. Het was zondagmiddag en ik moest een werkstuk maken voor Natuur-Scheikunde. Mijn vader heeft lang lesgegeven in Natuur-Scheikunde en hij wilde me helpen omdat hij wist dat het niet echt mijn vak was. Ik was 15, en ik was natuurlijk behoorlijk aan het puberen. Ik moest het werkstuk de dag erna inleveren en ik had bedacht dat ik in de middag mijn haar ging stijlen voor de dag erna, en dan zou ik het werkstuk maken in de avond. 

Mijn vader was het daar duidelijk niet mee eens, maar uiteindelijk zei hij: "weet je wat, je doet toch wel waar je zelf zin in hebt". Ik dacht dat hij het daarbij liet en ik ging dus naar boven met mijn boeken van Natuur-Scheikunde. Eenmaal boven ging ik aan de slag met mijn haar. Na een halfuurtje kwam mijn vader naar boven omdat we moesten gaan eten, en hij trof me aan terwijl ik bijna klaar was met mijn haar.

Hij werd woest en hij begon tegen me te schreeuwen dat ik dom bezig was en hij pakte mijn stijltang af. Hij ging ermee naar beneden en deed de stijltang achter slot en grendel. Hij kwam daarna weer naar boven gestormd en begon weer tegen me te schreeuwen. Ik zou mijn leven verkloten volgens hem en ik begon terug te schreeuwen dat hij moest ophouden met mij zo behandelen. Hij drukte me weer op bed en hij schudde me weer door elkaar. Hij deed het zo ruw dat het veel pijn deed. Ik schreeuwde dat hij me los moest laten en weg moest gaan, maar hij stopte niet. Hij pakte mijn rechter knie beet. Ik was een week daarvoor aangereden door een auto tegen mijn knie, en dat wist hij. Hij duwde mijn knie hard naar rechts en het deed zoveel zeer dat ik begon te huilen. Ik smeekte hem om te stoppen. Hij stopte eerst niet en bleef tegen me schreeuwen. Ik voelde me zo machteloos... Na een tijdje stopte hij en hij liep mijn kamer uit. Terwijl hij naar beneden liep schreeuwde hij nog naar me dat ik als de donder naar beneden moest komen om te eten.

Hij liet me achter op mijn bed met pijn en angst.

Dat is de laatste avond dat ik thuis was... De dag erna op school heb ik het verhaal verteld aan mijn mentor, en ik zei dat ik niet meer naar huis wilde. Ik vertelde dat ik mishandeld werd, en dat ik me niet veilig voelde thuis. 

School zocht contact met Veilig Thuis, en ik moest na school in gesprek bij hulpverlening Karakter. Mijn ouders werden ook opgeroepen om te komen, en mijn vader moest eerder weg van zijn werk voor dat gesprek. Mijn moeder en ik zaten alvast in gesprek terwijl we wachtten op mijn vader. Mijn moeder probeerde me helemaal te aaien en te troosten, maar ik moest er niks van hebben.

Toen kwam mijn vader binnen. Hij was des duivels, en hij keek me aan terwijl zijn ogen vuur spuwden. De manier waarop hij binnenkwam zorgde ervoor dat ik naar een ander kamertje toe moest, waar een andere therapeut mij opving. Na een tijdje kwam mijn vaste therapeut naar binnen gelopen, en die vertelde me dat ik uit huis geplaatst ging worden. Ik was opgelucht, en toch bang voor wat er zou gebeuren.

Ik woon nu nog steeds op dezelfde open groep/instelling als waar ik toen geplaatst ben. Ik word heel goed geholpen, en ik ben positief veranderd. Ik ben trots op mezelf in dat opzicht. Na heel wat gedoe en gezeik met mijn ouders is eindelijk alles gezakt.

Ik ga nu bijna wekelijks naar huis in het weekend. De band met mijn ouders is beter dan ooit, en ik heb vaak gesprekken met mijn vader en een vaste psychologe erbij. Alles is nu beter in huis, en daar ben ik heel blij mee. Mijn ouders hebben me niet meer fysiek pijn gedaan en ook mijn ouders zijn positief veranderd.

Nu zit ik er dus mee dat ik de situatie niet kan verwerken/vergeten. Ik zit er nog steeds vaak mee en ik heb het idee dat het verleden best veel impact op me heeft gehad, en dat de gevolgen van huiselijk geweld duidelijk niet weggaan.

Ik weet niet wat ik moet doen... Ik ga al in gesprek en iedereen probeert me te helpen. Ik weet niet wat de beste manier is om dit alles te verwerken, zelfs na 2 jaar niet.

Hebben jullie ideeën wat ik nog zou kunnen proberen?

Alvast bedankt voor de reacties,

D