Mishandeld door (ex) partner
Dit is een eerste keer dat ik hulp zoek en contact met lotgenoten over deze situatie. Mijn ex, waarmee ik een aantal jaren samen was, heeft mij fysiek en geestelijk vreselijk mishandeld. En tegelijkertijd heb ik op momenten nooit eerder in een relatie zo veel gelachen, me zo intens geliefd gevoeld en het zo ontzettend gezellig gehad. Het was werkelijk de liefde van mijn leven min zijn verwoestingen, onredelijkheid en vreselijke jaloezie. Ik hoopte zo, dat hij hier wat mee kon... Hij achter in de vijftig , ik bijna vijftig. Hoe fijn zou het zijn geweest, je toch de liefde op de 'valreep' had gevonden. We deelden veel en pasten perfect op alle vlakken. Bezigheden, passie, humor..... Door deze vreselijk dubbele gevoelens, ben ik al meerdere keren gezwicht en heb hem nieuwe kansen gegeven.. Ik zag soms groei bij hem, maar dan gebeurde toch weer iets verschrikkelijks. Hij zou hulp zoeken, maar had het ineens toch te druk....etc.
Terwijl ik worstel met ook gemis, worstel ik zelfs ook met misschien wel de belachelijke vraag of ik eigenlijk niet gewoon aangifte moet doen... Omdat wat is gebeurd, eigenlijk gewoonweg niet ongestraft zou mogen blijven, denk ik.... Het is te erg... Hij zal er echter achter komen en dan, dat boezemt me ook angst in... En daarnaast lees ik maar al te vaak, dat de pleger niet gestraft wordt door ontbrekend bewijs....
Van alles door elkaar... Maar zo'n chaos is het momenteel in mijn hoofd....Ik hoop op jullie verhalen.... Misschien in dezelfde fase van zo'n proces of juist al veel verder... Wat me misschien een beetje kan helpen.
Lieve groet
10 Reacties *
Ik herken me zoooo in jouw verhaal..ik ben 3 jaar met mijn ex-vriend samen geweest..hij was de liefde van mijn leven…maar heeft me ook zoveel pijn gedaan. Hij was enorm jaloers waardoor hij dingen zag die er niet waren…hij wist zeker dat ik met heel veel mannen aan het afspreken was waardoor hij me nog meer ging controleren (meer ging eigenlijk niet meer).
Het ging van kwaad naar erger en telkens als hij me weer wat had aangedaan had hij spijt..ook hij zou hulp zoeken wat niet gebeurde…
Aangifte doen…nee dat doe ik ook niet…ik denk dat ik dat niet overleef…
Begin augustus was de druppel….ik heb hem uit huis geschopt…tegen iedereen die ik nog heb in mijn geïsoleerde leven verteld wat er gebeurd was, ook mijn kinderen zodat ik daar steun kon zoeken op tijden dat het echt zwaar is…
Boosheid en verdriet en gemis volgen elkaar in een rap tempo op, waardoor de valkuil groter en groter wordt. Maar deze keer hou ik vol want de volgende keer zou wel eens mijn dood kunnen betekenen
En dat moet ik voor me houden….
Dus vlinder-76…..volhouden volhouden en volhouden ….hoe moeilijk ook.
We komen er wel. Dat weet ik zeker
Liefs loes
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 63cffee189094d…
Dank je, Loes voor jouw verhaal. Het is ongelooflijk te lezen dat zoveel mensen in bijna een volledig zelfde situatie zitten.
De afwisseling van verdriet, boosheid en gemis herken ik ook heel goed... Ja volhouden, voor ogen houden dat dit niet stopt en niet idealiseren.... Goed dat je het aan iedereen in je omgeving hebt verteld, die stap heb ik nog niet durven maken...
Liefs en sterkte
Hallo Vlinder,
Het is naar te lezen dat er (zoveel) meer mensen in ditzelfde schuitje zitten. Ik heb herkenning in jouw verhaal. De leuke momenten die er ook zijn geweest, alle gegeven kansen en de continue hoop op beterschap. Mijn ex had ten tijde van onze relatie PTSS, opgelopen bij defensie. Ik heb me iedere keer redenen voorgehouden om het nog een kans te geven en me ergens aan vast te klampen. Als hij in de burgermaatschappij werkt, wordt het wel beter.. Ook werd ons nieuwe huis nog gebouwd. De (ver)oudere woning waarin wij woonden was gehorig. Ik hield mezelf voor dat het wel beter zou worden als we in de nieuwe woning zouden wonen enz... Alleen werd het nooit beter en hij legde de schuld bij alles en iedereen, maar zocht het niet bij zichzelf. Zijn frustratie werd geuit in de vorm van geweld richting mij en ging hij steeds meer drinken. Toen we uiteindelijk definitief uit elkaar gingen was ik in de veronderstelling dat ik mijn leven terug had, maar toen kwam de klap pas echt. Op mijn werk liep de spanning op en ik kwam vorig jaar in de ziektewet te zitten. Alles viel gaandeweg voor mezelf op zijn plek en ik accepteerde dat ik hulp nodig had. Het meest confronterende was toen ik zelf de diagnose PTSS kreeg. Nu ik een paar maanden mijn behandeling volg komt bij mij hetzelfde vraagstuk op als waar jij mee zit. Moet ik aangifte doen? Wederom herkenning in hetgeen waar jij mee zit, de angst en de onrust wat een aangifte teweeg kan brengen. Zelf denk ik dat ik het meest sterk uit deze ellende kom, door het wel te doen. Door boven mijn angst te gaan staan, hem niet langer de hand boven het hoofd te houden en voor mezelf op te komen. Wordt hij nav de aangifte boos en wil hij mij wat aandoen, dan ligt het al bij de politie en snijdt hij alleen zichzelf in de vingers... Toch vind ik de stap om het te doen spannend en hoop ik op dit platform steun te vinden aan degenen die dit al hebben gedaan of het ook overwegen. Het is toch triest dat deze groep zo groot is?
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b990ba57c90549…
Ach jeetje, Jo.... Nee, niet te geloven... Helemaal als ik ook jouw verhaal lees... Misschien kunnen we eens contact hebben? Ook mijn ex werkte bij defensie als commando marinier en vermoedelijk PTSS...
Zo verdrietig allemaal....
Als antwoord op (Geen onderwerp) door f0ca77a83c444f…
Dat meen je.. dan herken je hoogstwaarschijnlijk het gevoel van medelijden hebben met hem. Hem willen helpen en jezelf daarin verliezen. Hij had de eerste keer dat er fysiek geweld optrad moeten zien als een noodbel, een signaal dat hij te ver gegaan was, nog problemen had en hiervoor professionele hulp nodig had. In plaats daarvan bleef hij zijn problemen ontkennen, gaf hij mij de schuld van uitlokking en praatte hij het voor zichzelf goed. Dat ik geen rekening met hem hield en dat 'de bedrijfsarts wel begreep waarom hij handelde zoals hij handelde', maar ik denk dat hij hierover nooit eerlijk is geweest tijdens zijn therapie. Het lag aan defensie, aan het bedrijf in de burgermaatschappij, aan ons nieuwe huis en aan mij, maar het lag vooral niet aan zichzelf. Doormiddel van aangifte wil hem alsnog laten voelen wat het met mij gedaan heeft. En ook aan zijn familie toe, die tot op de dag van vandaag nooit iets naar mij toe heeft laten horen. De stap daadwerkelijk nemen is een tweede, spannend...
Als antwoord op (Geen onderwerp) door b990ba57c90549…
Ja, ook dat herken ik. Ergens wel schuld bekennen, maar tegelijkertijd vooral vinden dat als ik dit of dat anders zou doen, gedaan zou hebben, hij niet zo ver was gegaan... Heel verdrietig en inderdaad de schuld altijd buiten zichzelf....
Ook de bescherming vanuit familie herken ik helaas....
Zo jammer, dat er daardoor geen kritische noot naar hem daardoor gegeven wordt, want dat gaat hem alles behalve helpen...
Maar goed, hij zal zelf ook nooit het eerlijke en hele verhaal vertellen, en verdraaien en manipuleren..... daar is hij helaas ontzettend goed in.
Over aangifte ben ik nog niet uit. Enerzijds kan en mag hij hier niet mee wegkomen... Maar bewijs ontbreekt behalve wat mijn zoon zelf heeft gezien.... Ik weet dat hij een en ander in wanhoop heeft losgelaten aan een collega en vriend, die ik ook ken, als ook zijn ouders en dochter, maar of die zouden willen getuigen... Geen idee....
Ik zie bij aangifte ook vreselijk op tegen alles opnieuw moeten herbeleven en dan (nog) niet kunnen afsluiten....
Erg moeilijk...
Als antwoord op (Geen onderwerp) door f0ca77a83c444f…
Ik sta er hetzelfde in wat betreft aangifte doen... Ik neig ernaar om het wel te doen, omdat ik denk dat ik zelf op die manier het sterkst 'uit de strijd' kom. Wat jij ook zegt, het mag eigenlijk niet ongestraft blijven. Ik wil hem niet langer de hand boven het hoofd houden, een stukje gerechtigheid ontvangen, mijn leven niet langer door angst laten leiden en eens écht voor mezelf opkomen. De gedachten aan wat een aangifte mogelijk teweegbrengt maakt me alleen constant opnieuw onrustig. Twijfel.... Ik zie er, net als jij, ook tegenop om alles opnieuw te vertellen bij de politie. Ik heb oa geluidsopnamen waarop hij toegeeft het gedaan te hebben (in de zin van 'jij dreef mij ertoe') en waarop hij me slaat. Jouw bewijs is denk ik ook sterk, maar wat triest dat jouw zoon het heeft moeten zien... Ook voor hem een trauma.. Nog een vraag die we beiden hebben, zou ik het na een aangifte echt kunnen verwerken/loslaten? Het blijft natuurlijk altijd een litteken, waarvan ik denk dat het ook moet slijten en wij het beiden op ons eigen manier een plekje moeten geven. Los van het wel of niet doen van een aangifte... Ergens wil ik me 'gewoon' richten op de toekomst en mijn eigen geluk. Ik heb helemaal geen zin in een langslepende procedure bij de politie. Anderzijds had ik ook geen zin in langdurige therapie, die ik dankzij hem nu moet volgen. Ik had ook helemaal geen zin in de benzinekosten die ik hiervoor maken moet, ik had geen zin in de klachten waar ik nu mee kamp en ik had al helemaal geen zin om straks bijna een jaar in de ziektewet te belanden. Dat is zijn schuld. Heb jij al nagedacht over het doen van een eventuele schadevergoeding/toekenning? Via het schadefonds en/of schadeclaim na het doen van aangifte (als het dan ook een zaak wordt..) Een aangifte vergroot de kans op het krijgen van een toekenning via het schadefonds.... Geld lost natuurlijk de problemen niet op, maar ik wordt straks wel gekort op mijn salaris doordat ik bijna een jaar thuis zit tgv deze ellende.. Het zou me denk ik een rustig(er) gevoel geven als hier enigszins voor gecompenseerd zou worden.
Beste Vlinder, Je verhaal een paar x gelezen. Allereerst, mijn steun en sterkte, Voor de chaos in je hoofd: Maak bv een wandeling, of doe iets wat je ontspant of wat je leuk vindt. 2e: idd aangifte is lastig m.b.t. bewijs. Hoe lang is het geleden? Fysieke verwondingen zijn w.s. geen foto's meer van. Zo nee of ja, aangifte doen is altijd goed. Mss heeft deze heerschap meer slachtoffers gemaakt en staat deze in de database van politie. Voel je niet schuldig, bezwaard of timide. **Je kan idd ook eerst bellen met slachtofferhulp voor advies. (mij is min of meer hetzelfde overkomen als jou), Met dien te verstanden dat ik direct aangifte gedaan heb. Meneer 2 dagen in de cel heeft gezeten, dit mij kwalijk neemt! Me online zwart maakt (victim blaming) met naam en toenaam, bedreigd, want zijn neus bloedt en hij zegt dat ik hem heb aangevallen, alleen hij had geen verwondingen, mijn huis was een puinhoop van onder anderen gesloopte spullen door hem en ik had wel verwondingen, onder andere gekneusde ribben). Bij aangifte en nog wat bewijs van bedreiging kan politie contact- en gebiedsgebod aanvragen bij OM. W.s. heeft hij (jou ex) een persoonlijkheid-/stoornis-/probleem. Daar komt hij zelfstandig niet uit zonder professionele hulp. En ten 3e: Mis hem niet, want iemand die een vrouw ook fysiek mishandeld, al is het maar 1x, mis deze gast ajb niet. Kans op herhaling is bijna 100 %. Nogmaals sterkte Vlinder.
Hoi Vlinder,
Je verhaal is zo herkenbaar. Aan de ene kant de fijne en liefde volle ervaringen en daar aan tegenovergesteld de afschuwelijke feiten. De twijfels over het doen van aangifte.
Het doen van aangifte levert vragen op.
Zulke daden mogen niet ongestraft blijven. Met het doen van aangifte wordt het vastgelegd dat er wat voorgevallen is. Bij een eventueel volgend slachtoffer gaat dat mee tellen.
Het zijn derden die over jouw ervaringen gaan oordelen. Je kunt dat niet sturen. In dat opzicht is het een gedeeltelijke erkenning van wat jou overkomen is.
Het doen van aangifte en het proces daarna is een lange en emotioneel pittige periode waar je vanuit Slachtofferhulp veel steun kunt krijgen.
In mijn situatie was de dader inmiddels overleden en heb ik geen aangifte gedaan. Ik heb me geconcentreerd op het verwerken van de ervaringen / trauma's. Dat was al een hele kluif maar heeft me ook veel opgeleverd.
Wel weet ik dat hoe sneller je de ervaringen kunt verwerken, des te eerder kun je je leven weer oppakken. En in het verwerken past misschien het doen van aangifte maar heelt zeker niet alles. Kies eerst voor jezelf zo ik zeggen.
ik hoop dat dit een beetje orde schept voor jouw chaos in je hoofd. Lieve groet en een hoopvol jaar 2024
Dag Vlinder,
ik heb al eerder in deze community aangegeven dat ik altijd voor angifte zal kiezen. wellicht ook omdat ik die mogelijkheid niet heb. ik snap ook je angst voor deze stap. ik kan alleen maar tegen je zeggen: je bent niet alleen. .. misschien kan je jezelf de vraag stellen; stel dat het je vriendin was die dit was overkomen, wat zou je haar adviseren?
heel veel sterkte, en ik hoop dat je je antwoord gaat vinden
liefs Eclips