Ik zit vast

Hallo allemaal, 

Waar begin ik mijn verhaal.. Ik wil eerst even kaderen dat het een verhaal van psychisch misbruik is. Ik ben nooit fysiek pijn gedaan dooe mijn partner. 

Ik ben 10 jaar samen met mijn partner, we hebben samen een kindje van 4 jaar. 

In het begin van de relatie ging het goed, al waren er vanaf het begin al enkele zaken die eigenlijk niet oké waren als ik er nu op terug kijk.

Sinds een tweetal jaar houd ik een dagboek bij omdat het me begon op te vallen dat mijn vriend heel onvriendelijk was tegen mij. Ik wou kijken in welke frequentie dat voorkomt. De frequentie schommelt: soms weken niks en soms dagelijls discu

Enkele voorbeelden: mijn vriend maakt opmerkingen over mijn kledij ("Doe jij die kleren aan om met mij weg te gaan? Dat is de laatste keer dat ik je zo meeneem"), over mijn make-up die niet te hevig mag zijn als ik zonder hem weg ben want dan denkt hij dat ik iemand anders heb, als er iets kapot gaat is dat steeds mijn fout ookal ben ik er zelfs niet aan gekomen, hij kleineert me ("Ben jij echt zo dom of gedraag je je gewoon zo ?). Dat zijn maar enkele voorbeelden.

Daarnaast is mijn vriend extreem jaloers. Hij heeft het niet graag dat ik zonder hem weg ga,zelfs niet met vriendinnen. Dan zit hij ofwel heel de tijd te smsen, of hij is boos en zegt dat ik op tijd 'aar huis moet. Hij beschuldigt me ook na elk uitje dat ik zonder hem doe van het feit dat ik hem bedrieg (terwijl ik de meest loyale persoon ben). Ik moest vorig kaar een tracking app installeren. Die heb ik er nu, na lang onderhandelen, kunnen laten afhalen maar dat was tegen zijn zin. Ik moet nu wel elke keer hij me belt meteen opnemen, als de telefoon 5x over gaat voor ik opneem is hij boos. Op zijn sms'en moet ik ook meteen antwoorden. Ik moet hem constant laten weten waar ik ben en met wie. Ik heb een job in shiftensysteem en heb vaak overuren, wat ik op voorhand niet kan inschatten. 9 van de 10 keer als ik overuren heb is hij ook kwaad en stuurt hij me boze sms'en waardoor ik me niet meer kan concentreren op mijn werk.

We hebben samen een kindje. Toen zij baby was, was ze een huilbaby. Al snel bleek dat mijn vriend niet tegen dat gehuil kan. Heel af en toe hielp hij me om haar te troosten. Maar er warennook veel momenten dat hij tegen mij riep dat ik maar moest zorgen dat ze zou zwijgen. Toen dat niet meteen lukte ging hij kwaad en met slaande deuren naar beneden op de sofa slapen, en ik bleef in tranen achter, oververmoeid, met een huilende baby. En dat gebeurde helaas meer dan een keer.

Nu ons kind watbgroter is gaat dat beter, maar hij is nog steeds streng. Vaak ligt hij op de bank te slapen. Dan mag onze dochter geen lawaai maken want dan roept hij tegen ons dat we rustig en stil moeten zijn.. Maar het is een kind, zij moet toch kunnen spelen? Dat hij dan boven in bed gaat rusten ipv op de bank.. Opnieuw slechts enkele voorbeelden.

Om even heel intiem te gaan: op seksueel vlak loopt het ook mis. Doordat mijn partner heel vaal slecht gehumeurd is, vernederende opmerkingen maakt, roept, me beschuldigt van allerlei zaken die ik niet heb gedaan, soms weinig begrip heeft voor onze dochter,... Voel ik me mentaal niet goed. Hierdoor heb ik ook al maanden geen zin meer in seks. Het gebeurt nog wel af en toe, maar lang niet zo vaak als in een goede relatie zou moeten. Hij heeft ook een speciale voorkzur waar ik me tegenwoordig steeds minder in kan vinden. Laat seks nu net een van de belangrijskte zaken in een relatie zijn voor hem. Hierdoor verdenkt hij me nog meer van vreemd gaan en hij laat me duidelijk merken dat ik hem tekort doe. Hierdoor komen we in een cirkel: discussie omdat hij te weinig seks krijgt en ik me door mentale gemoedstoestand niet aan de afspraken kan houden die we hierin maken om de relatie te redden, waardoor hij me gaat beledegien en ik me slecht voel, waardoor ik dan weer nog linder zin heb in sels en het niet gebeurt. 

Momenteel gaat het heel slecht tussen ons. We hebben al eenpaar leer "het gesprek" gehad waarin we een beslissing moeten nemen: samen blijven of uit elkaar gaan. Geen van ons beiden kan dan die moeilijke beslissing nemen waardoor we beloven ons best te doen en samen verder gaan.. Dat gaat dan goed voor enkele weken en dan zitten we weer op hetzelfde punt.

Onze dochter merkt de ruzies ook. We doen ons best alleen ruzie te maken als zij het niet hoort, maar dat lukt niet altijd omdat hij soms gewoon ineens ontploft. Als we ruzie hebben waar onze dochter bij is komt zij naast mij staan en klampt zich vast aan mij. Achterzf zegt ze dan soms "mama ik ga goed voor je zorgen zodat papa niet mer boos gaat zijn". Ik wil niet dat mijn dochter deze verantwoordelijkheid draagt.

Ik weet nu echt niet wat ik moet doen.. Ik weet dat wat er gebeurt nier juist is. Maar ik heb er zelf ook mijn aandeel en mijn fouten in. Soms denk ik "waarom moet ik hier toch zo een probleem van maken?". En af en toe hebben we nog mooie momenten, al zijn die tegenwoordig schaars. Maar ik wil ook onze dochter haar gezin niet kapot maken en uit elkaar halen.. 

Momenteel ben ik zo obsessief bezig met onze relatie. Ik voel me slecht doordat het zo slecht gaat tussen ons en we niet uit deze spiraal geraken. Relatietherapie wil hij niet. Ik voel me leeg, suf, moe. Ik heb bijna dagelijks hoofdpijn en voel me geregeld duizelig. De dokter heeft hier geen verklaring voor gevonden, zij weet hier ook niets van af. 

Ik had graag jullie mening gehoord. Wat zouden jullie doen in mijn positie? Of wat hebben jullie gedaan indien julllie in een gelijkaardige situatie zaten?

Is er hoop op beterschap? Overdrijf ik en probeer ik het best los te laten en opnieuw te beginnen met mijn partner?

Of moet ik dit stoppen? Maar gaat het dan beter zijn? Gaat mijn dochter daar gelukkig van worden?

Ik weet echt niet wat ik moet doen en heb het gevoel dat ik vast zit...

(sorry voor het lange verhaal, ik heb geprobeerd het zo kort mogelijk te maken maar ik moet wel de situatie duidelijk kunnen schetsen)