ik weet het niet meer

Dag iedereen, 

Nooit gedacht dat ik een verhaal zou schrijven op een forum als dit en dan ook nog is mijn verhaal. Dit typen, op de deze manier nadenken, het voelt al zo fout en als iets wat niemand mag weten. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. 
Afgelopen september begon mijn nieuwe schooljaar op mijn opleiding. Hier zat een meisje in de klas die me gelijk aansprak, iets in haar trok me naar haar toe. Ik was benieuwd naar haar, alles voelde nieuw. Ik was toen der tijd nog met een man bezig, we hadden geen relatie maar ik besloot dat dat eerst klaar moest zijn mits ik verder wou kijken. De laatste keer dat we elkaar spraken en ik het 'uit maakte', heb ik nog sex met hem gehad. Achteraf gezien is dit het punt geweest van waar alles anders liep. Het meisje en ik hadden al een paar keer afgesproken en ik wist dat ik al wat voelde voor haar. Ik had die ''afscheidsseks'' nooit moeten doen en ik heb hier erg spijt van. Na deze tijd begonnen de ruzies, een paar weken later sprak zij uit dat zij zelf ook seks met haar ex had gehad omdat ik blijkbaar vond dat dat oke was omdat ik het zelf deed. Ik schrok hiervan maar snapte ergens wat ze bedoelde, ik ben best vrij in mijn denken en we hebben een hele andere kijk op situaties. Vanaf hier weet ik niet meer goed hoe en wat er gebeurt is waardoor ik nu hier in het station, dit verhaal typ. Ik wil niet alle schuld bij haar leggen want ik weet dat ik zelf heel veel fout doe en vaak niet dingen kan doordenken. Ik doe het niet met opzet fout maar elke keer loopt het zo. Ik denk dat dat ook een grote trigger voor haar is en waardoor het steeds zo fout loopt. Ze wordt vaak heel boos op me, ik ben zelf geen boos persoon en vind dit ook een moeilijke emotie. Ze zegt dat ze me een kanker hoer vindt, een slet die haar benen spreid, iemand die niet kan nadenken, niet logisch kan nadenken en alles keer op keer verpest. Ik zie dingen die ze zegt ook in, ik heb in het begin bijvoorbeeld uit spanning weinig seksuele handelingen bij haar uitgevoerd, ik heb dit voor me gehouden en niet gecommuniceerd waardoor zij dit negatief naar zichzelf toetrok. Ik heb ingezien dat ik moet delen en dingen niet meer voor mezelf moet houden. Maar toch, elke keer wanneer ik het doe, explodeert het en ik weet het niet meer, ik kan het niet meer. Al dat soort dingen hebben denk ik geleid tot waar we zijn. Afgelopen week, de avond voor mijn verjaardag, heeft ze in een ruzie voor het eerst me twee keer geduwd. Ik schrok hier zo van, niet perse van de handeling zelf, maar van het fysieke, zij die uit agressie me aanraakte. Ik dacht dat dat het was en ergens was ik blij en opgelucht, maar ze wil door en ik mag hier niet in bepalen van haar door mijn handelingen. Ik moet steeds vaker geld overmaken en betaal eigenlijk alles. Ik doe alles wat ze zegt want ik durf niet anders. Ik weet niet wat ik moet doen, niemand in mijn omgeving weet dit en ik kan hier niet over praten. We zitten de komende jaren nog bij elkaar in de klas en ik weet, ik kan het niet meer. Ik kan niet meer werk voor twee doen, verslagen voor twee, die woorden horen en me zo voelen. Het liefst zou ik weggaan, en echt weggaan, weg uit het leven. Het voelt niet alsof dit voor mij is. 
Ik hoop dat iemand of meer mensen advies hebben voor me of ervaring hierin in hebben. Iedergeval, bedankt voor de moeite van het lezen, dat waardeer ik enorm. 

liefs