Geweld, mishandeling of aanstellerij?
Ik weet het even niet meer.
Om te beginnen zal ik even een korte samenvatting geven van mijn leven. Ik ben 40 jaar oud en al 23 jaar samen met mijn man, waarvan bijna 17 jaar getrouwd. We hebben samen 2 kinderen. Een tiener van 14 met ASS, ADHD en genderdysforie die zichzelf momenteel als non binair ziet. En een pre puber van 10 met ASS en ADHD, pas net gediagnosticeerd.
Mijn man heeft een alcohol en nicotine verslaving en waarschijnlijk PTSS, dit moet nog officieel gediagnosticeerd worden. Kort gezegd spelen de ( relatie ) problemen tussen mij en m’n man al ruim 15 jaar, iedere keer met ups en downs. Af en toe behoorlijk agressieve uitspattingen waarbij mijn man smeet met alles wat er binnen handbereik lag of flink aan het schelden was.
Afgelopen zomer hadden we een enorme down. Mijn man schold me voor het eerst uit waar de hele familie bij was. Een paar dagen later kwam hij erachter dat ik chatte met een andere man en heeft geprobeerd om een ongeluk met onze auto te veroorzaken waar we op dat moment met z’n allen inzaten. De man met wie ik chatte bleek een oplichter te zijn. Het vertrouwen in mij was voor mijn man volledig weg maar het zorgde er wel voor dat hij eindelijk hulp ging accepteren.
Nu is mijn man onder behandeling bij de Jellinek om van z’n verslaving af te komen zodat ze kunnen gaan diagnostiseren op PTSS. Het lijkt allemaal heel positief en het lukt hem vrij makkelijk om de alcohol en de sigaretten te laten staan. Mijn man drinkt alleen bier en drinkt nu wel nog steeds bier maar wel 0.0. Helaas had hij anderhalve week geleden een terugval maar daarna pakte hij het niet drinken en niet roken weer redelijk makkelijk op. Tenminste…. Hij maakt gebruik van een e-sigaret naast de nicotine pleisters. Vorig weekend op m’n moeders verjaardag heeft hij een aantal biertjes gedronken ( veel minder als dat hij normaal gedronken zou hebben). Toen we thuis kwamen en we naar bed gingen was hij kortaf en enorm achterdochtig.
Afgelopen pasen waren we met de hele familie bij mijn zusje en wilde mijn man een biertje. Ik heb nog aan hem gevraagd om te wachten met drinken tot aan het eten maar dat wilde hij niet. Uiteindelijk is het niet bij een biertje gebleven en toen we naar bed gingen ( we bleven daar logeren) was hij totaal de weg kwijt. Iedereen ging naar bed en hij ging nog even naar buiten. Vervolgens kreeg ik een appje van hem met slaap lekker , alles is al donker ik ga wel naast m’n motor liggen. Ik antwoordde dat hij beter naast mij kon komen liggen. Het duurde nog een half uur voordat ik hem boven hoorde komen, daar was alles donker alleen de lamp op de kamer waar wij sliepen was nog aan. Hij heeft een hele tijd om de overloop lopen ijsberen en toen het leek alsof hij viel ( hij bleek te zijn gaan zitten) vroeg ik hem of alles goed ging. Zijn antwoord was een kort gvd en laat me. Ik heb hem maar genegeerd want ik wilde niet dat iedereen wakker werd door hem.
Nu zijn we een paar dagen verder en sinds de Pasen is m’n man extreem moe en hebben we elkaar nauwelijks gezien vanwege conflicterende werktijden. Hij komt vanavond thuis en treft mij aan in een stress situatie want de oudste heeft morgen een stage dag maar nog geen stage plek. Ik was druk met de mentor aan het mailen hierover. Mijn man maakt een opmerking dat ik kortaf doe en vraagt hoe het met me gaat.
Ik besluit eerlijk tegen hem te zijn en zeg dat het niet goed gaat. Ik heb 2 kinderen die vast lopen op school, de oudste heeft al ongeveer de helft van de lessen gemist en de jongste wacht nog op hulp na de diagnose. En ik heb een man die gewoon drinkt terwijl hij had afgesproken te stoppen.
Mijn man is weggelopen om 5 minuten later terug te keren en naar bed te gaan ( 16:30). Geen reactie toen ik hem riep voor het eten, dus z’n eten staat nu in de koeling. Ik heb gewoon gegeten met de kinderen.
Maar het doet me zo’n zeer dat ik het gevoel heb er alleen voor te staan.
Ik ben moe maar slaap slecht, hulp is er nauwelijks vanwege personeelstekort, wachttijden en niet duidelijk welke hulp er nodig is.
Ik zou toch gewoon met m’n man een gesprek moeten kunnen voeren over hoe ik me voel zonder dat hij weg loopt?
Van alle hulpverleners die ik ondertussen heb gesproken hoor ik dat ik slachtoffer ben, maar waarom is er geen hulp om de situatie te veranderen?
Ben ik daadwerkelijk slachtoffer?
Valt zijn gedrag van onder huiselijk geweld? Of stel ik met gewoon aan?
Soms zou ik willen dat hij niet alleen maar schreeuwt, scheld of met spullen smijt maar dat hij mij daadwerkelijk lichamelijk aan zou vallen, dan kon ik tenminste duidelijk aangeven dat z’n gedrag onacceptabel is. Aan de andere kant ben ik blij dat hij nog niet fysiek agressief is naar ons toe…
Sorry het is een ellenlang verhaal geworden zo, maar bedankt als je het gelezen hebt. Het scheelt wel dat ik iets ervan kan delen….
7 Reacties
Je verhaal schrijven betekend dat jij bewust bezig bent met verwerken. Het schrijven zorgt ervoor dat je een bepaalde mate van spanning even kunt wegschrijven. Ongeacht of het verhaal nu lang of kort is. Verontschuldigt je dus niet voor een lang maar wees trots dat je dit verhaal hebt kunnen schrijven. Onderschat het therapeutisch effect van schrijven dus niet.
Je bent inmiddels niet alleen de spil van het gezin als moeder en echtgenotemaar ook als mantelzorger van twee kinderen en je echtgenoot. Een zeer zware taak die op je schouders rust.
Als je man wegloopt van een gesprek of situatie dan toont hij daarin zijn onmacht om op dat moment ermee om te kunnen gaan. Zie het als een soort kortsluiting die plaatsvind in zijn hersens. Het verwerkingsproces is dan teveel. Weglopen ervan is vluchtgedrag van een voor hem onveilige situatie naar een veilige situatie. Dat is wel een stukje wat naadloos aansluit bij ptss. Maar ook bij andere aandoeningen zou kunnen manifesteren.
Dat je man geen toestemming geeft voor behandeling c.q. begeleiding van je kinderen is spijtig.
Weet echter dat jongeren tussen de 12 jaar en 16 jaar met de ouders een gedeeld recht hebben op het sluiten van een behandelovereenkomst. Vanaf 16 jaar is er geen toestemming meer nodig van de ouders. M.a.w.: Het kind van 14 kan dus zelf besluiten om de behandelovereenkomst aan te gaan waarbij een ouder akkoord dient te gaan maar weegt het recht van het kind wel zwaarder.
Het feit dat je man in een ontwenningstraject zit maar op bepaalde momenten wel alcohol drinkt is natuurlijk bijzonder zorgwekkend. De vraag is of hij echt wel zelf wil of het doet om anderen (jou) te plezieren. Chatten met een andere man is opzich niet erg tenzij het ook intieme gesprekken gaan worden. In mijn optiek een rode vlag dat iemand klaar is met een niet veranderende relatie. Tegelijkertijd geef je aan dat je ogen geopend zijn na het chatten met een andere man en zie je scheiden als geen optie. Tussen alle problematiek door lees ik je liefde voor je kinderen en voor je man. Zonder deze liefde voor je man had je het niet lang volgehouden.
Dat ook jij hulp nodig hebt is duidelijk. Ik hoop oprecht dat je niet alleen snel maar ook echte professionele ondersteuning krijgt. Als je man echt niet wil stoppen met zijn problematisch drinkgedrag (lees volledig stoppen met alcohol), vraag dan jezelf af wat jij wil en hoe jij je toekomst dan ziet. Hoe hard het ook klinkt KatinkaJB; soms is het beter om gelukkig alleen te zijn dan ongelukkig samen.
Blijf vooral schrijven. Is het niet hier, dan in een soort (digitaal) dagboek. Het helpt je niet alleen om wat stress van je af te zetten en wellicht weer even helder te denken omdat je zaken op een rij zet, het helpt je ook om gebeurtenissen vast te leggen.
Al met al cijfer jij jezelf weg ten gunste van je kinderen, je man en het gezin als geheel. Jij bent er echter ook. Jij bent belangrijk voor jezelf. Zorg ook voor jezelf, hoe lastig dat ook kan zijn gezien de omstandigheden.
Wens je veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke en zware periode in je leven.
Warme groet,
Arnold
Ik denk dat je daar een heel belangrijk antwoord geeft voor jezelf. Ik had het namelijk niet over professionele hulp voor het gezin maar ik had het over jou als persoon. Jij bent er namelijk ook nog! Als jouw man zijn kinderen er niet bij wilt betrekken dan houdt het op. vind je het fijn om hier middels privébericht even over te sparren?
Liefs
Je hoeft je nooit te verontschuldigen hier voor hoe lang of hoe kort je iets schrijft. Hier zijn we er om naar elkaar te luisteren (lezen) dus de tijd die daar dan in zit is precies wat jou gegund wordt.
Zoals ik het lees en begrijp ; Dat de dingen die jouw man te verwerken heeft er voor zorgen dat hij niet in staat is om te zorgen/luisteren ,omdat hij druk bezig is met zichzelf om te healen? Jij probeert alle touwtjes aan elkaar te knopen en je gezin te ondersteunen met bijbehorende problemen wat maakt dat dit ontzettend veel stress met zich mee brengt. En die stress is zeer terecht!
Tegelijkertijd wat verdrietig om dan te lezen dat je zo hard bent voor jezelf. Ik zou zo graag willen dat je inziet wat een rots van een vrouw je dan bent om dit alles alleen te kunnen dragen voor zo lang. Heb je er aan gedacht om hulp te vragen van de omgeving of heeft dit je tegen gehouden omdat je denkt dat je een aansteller bent? Ik denk dat het van belang is dat je ondanks de lange wachttijden professionele hulp gaat zoeken.
Jij bent een belangrijke schakel in dit gezin waardoor het nog belangrijker is dat ook jij gehoord en gevoelt wordt. Bedankt voor het delen en dat je je zo bloot durft te geven.
Sterkte en ik hoor je !
Liefs, Daniëlle
Ik heb gelukkig mijn ouders die me heel erg proberen te ondersteunen.
Qua professionele hulp ben ik al jaren aan het vragen voor hulp.
Het grootste probleem is dat ze alleen hulp kunnen bieden aan mijn kinderen en het gezin als mijn man het daar ook mee eens is en dat was hij nooit dus ik ving steeds bot. Als er dan eindelijk een hulpverlener door wilde zetten dan wilde die eigenlijk dat ik ging scheiden want dan kon er wel wat geregeld worden. Alleen was ik ervan overtuigd dat scheiden niet de oplossing was en wilde ik m’n man niet in de steek laten.
Sinds het chat contact met de oplichter kwam ik erachter dat mijn relatie zo ook niet verder kan en nu m’n man eindelijk open staat voor hulp is er niets voorhanden. Daarnaast is het alcoholgebruik en het gedrag van mijn man nauwelijks bespreekbaar dus dat maakt het extra lastig.
Ik zou binnenkort wel begeleiding krijgen vanuit Jellinek als partner over hoe het om te gaan met een verslaafde partner, Jellinek wil de kinderen ook graag begeleiding bieden maar daarvoor geeft mijn man geen toestemming.
Je hebt een hoop meegemaakt zeg!
Wat intens!
Hopelijk gaat het ondertussen een stukje beter met je.
Alle vragen die je stelt aan jezelf, lijkt dat je enorm aan jezelf twijfelt.
Maar luisterend naar dit verhaal, ben je een ontzettend sterk mens!
Je stelt je niet aan en je bent een slachtoffer en bepaald gedrag valt wel onder huiselijk geweld.
Als de hulpverlening niet helpt, en het echt uit de hand loopt, dan moet je 112 bellen.
vriendelijke groet en veel sterkte!