Gevlucht na huiselijk geweld in prille relatie

Ik weet niet waar ik moet beginnen maar alleen al het lezen van andere verhalen helpt om in te zien dat ik het beste gedaan heb door weg te gaan bij mijn nu ex vriend. Je gaat zo aan jezelf twijfelen: "misschien valt het allemaal wel mee" " Hij gaat aan zichzelf werken en het zal wel beter worden" "we waren zo verliefd!!!""

Door het  lezen van andere verhalen ben ik bij mijn keuze gebleven weg te blijven bij hem. Ik hoop ook dat dit weer een verhaal is welke ooit iemand leest in een soort zelfde situatie en helpt om de keuze te maken weg te gaan uit een relatie waar huiselijk geweld plaats vindt.

En huiselijk geweld is niet alleen fysiek geweld, ook emotioneel geweld zoals manipulatie emotionele chantage! Die laatste 2 zijn moeilijk te zien als je helemaal in een relatie zit.

5 maanden hadden we pas een relatie. Ik was zo verliefd, we waren zo verliefd. Het voelt stom te schrijven omdat ik zo pril nog maar een relatie had. Dan komt de kritische stem ( joh je had pas 5 maanden een relatie je vergeet het zo!) maar wat er gebeurd is vergeet ik niet zo maar. In de eerste maand van onze relatie ging alles goed. Naarmate onze relatie volgde werd hij steeds dwangmatiger in zijn gedrag en ook naar mij. Er kwamen steeds meer regels bij hem in huis: "je moet je sokken andersom aan doen anders krijg ik onrust", "wil je de doucheslag anders hangen?", "geen water druppelen op de vloer" " de hond mag niet op het gras en eigenlijk ook niet binnen" Ik ben psycholoog en mijn valkuil in relaties is om al het gedrag van iemand te verklaren: "ja dat komt daar of daar vandaan! ". Dit deed ik bij hem ook.

Hij kwam op een gegeven moment thuis te zitten van zijn werk ( ziek gemeld) met spanningsklachten. Zijn dwang werd steeds extremer en ook en vooral naar mij. Ik liep extreem op mijn tenen. Ik kon niet aan al zijn regels voldoen. Hij zei elke keer: "dit zijn toch geen regels? dit is gewoon normaal hoor" En ik dacht, ja hij heeft stress dus daar zal het wel aan liggen. Hoe moeilijk is het nu om die dingen te doen?

Ik heb aan het einde van de relatie een aantal keren naar hem aangegeven dat ik het gevoel kreeg dat hij te veel stress had. Ik heb een paar keer voorgesteld dat het me verstandig leek dat we elkaar beter een paar weken niet zouden zien zodat we allebei tot rust konden komen omdat ik op mijn tenen moest lopen. Echter werd hij dan heel paniekerig en gaf dan bijvoorbeeld aan dat hij dood wilde, of dat als ik zou gaan het over zou zijn tussen ons, of dat hij het niet ok vond als ik zou gaan. Dit was achteraf gezien zeer manipulatief gedrag. Ik zat gevangen tussen 2 kwaden: blijven en wetende dat hij meer stress kreeg en ik ook en alles steeds groter werd. Gaan en bang zijn dat hij zichzelf iets aan zou doen.

Uiteindelijk werd hij op een avond heel boos op mijn hond omdat mijn hond zenuwachtig was van hem en zijn bakje eten in de garage omgooide.  Mijn ex werd heel erg boos, gooide mijn hond op zijn rug op de grond, schreeuwde en schopte hem meermaals. Hij gaf aan dat hij het normaal vond om boos te worden want mijn hond zou iets verkeerds hebben gedaan. Ik schrok heel erg maar heb het die avond nog een beetje weggestopt. Ik wilde eigenlijk naar huis gaan maar durfde niet, ik was bang (die blik in zijn ogen, zo agressief en intimiderend). Die nacht begon hij in bed over dingen die ik niet gedaan zou hebben, afspraken die ik niet was nagekomen (dat ik nog had moeten stofzuigen, dat ik nog iets moest schoonmaken ( ik weet niet meer wat). Ik trok het niet meer: ik zei om half 1 ‘s nachts: “Ik ga”, ik liep naar de badkamer, kleedde me aan, pakte mijn spullen in de woonkamer ( die ik al klaar had staan, achteraf niet voor niks), en wilde weg gaan. Hij kwam in paniek achter me aan en zei dat dit echt niet kon. Hij zei iets in de trend van “Als je me dit flikt is het over tussen ons, als je nu gaat kan echt niet, dit is niet ok”. Hij ging op de grond liggen in zijn kamerjas, daarna stond hij even overeind en viel toen kort flauw. Ik heb hem rustig proberen te maken, te sussen en hem naar bed gebracht. Ik ben gebleven. Ik dacht: “morgen stel ik het je rustig voor dat ik beter even kan gaan, als hij rustig is”

De dag erna ben ik rustig naar hem toe gelopen en vertelde ik hem rustig dat ik naar huis wilde. Hij werd heel erg boos. Hij keek me aan met een hele boze intimiderende blik en zei/schreeuwde: “Dit vind ik niet ok, dit hebben we niet afgesproken,je zou tot morgen blijven, je moet nog de mat in de garage stofzuigen, je laat me achter met al deze troep!”. Ik gaf aan dat dit me toch echt het beste leek. Toen gooide hij een emmer water over mijn hond heen ( die hij net gebruikt had met auto wassen). Hij schopte mijn hond en mij en blokkeerde mijn doorgang want ik wilde wegrennen. Hij gooide heel hard de garage deur dicht voor mij en mijn honds gezicht. Ik was heel bang dat we tussen de deur kwamen. Mijn hond was heel nat en ik wilde vluchten maar mijn hond niet bij hem achterlaten. Ik moest samen met mijn hond het begin van zijn appartement in om mijn spullen te pakken ( die daar al klaar stonden).  Toen werd hij heel woest ( omdat ik met natte hond binnen was) en achtervolgde mij om de houten tafel buiten waarna hij mij bij mijn keel pakte. Ik heb “Help” geschreeuwd. Toen ben ik door het appartement heen naar de voordeur gevlucht naar mijn auto. Helemaal shaken, trillen, mijn hond trilde ook helemaal. Ik ben naar huis gereden. Toen kreeg ik een apje van hem: “ sorry”, daarna: “je hebt me kwaad gemaakt en dan mij de schuld geven”. “eerst met een natte hond door het appartement heen gaan en dan het gek vinden dat ik kwaad word”. Dit was het begin van een reeks aan apjes ": die apjes hebben bijna 1 week geduurd. Ik werk alle kanten opgeslingerd. Dat is nu manipulatief!!!!!! En tegen zijn vrienden zei hij het een ("dat hij zo een spijt had etc), tegen mij kwam een hele andere kant naar boven ( je hebt me kwaad gemaakt, je hebt mijn signalen voor rust genegeerd, je kan me geen rust geven, je hebt me tot het uiterste gedreven). In de eerste dagen na het incident ben ik volledig in de hulp modus gaan zitten. Bang was ik dat hij zichzelf iets aan zou doen. Ouders en vrienden heb ik ingeschakeld om hulp te regelen. Achteraf gezien had ik mezelf volledig aan de kant geschoven. Uiteindelijk heb ik met een professional en de politie gesproken. Ze hebben me enorm geholpen. Ook mijn vrienden en familie hebben mij wakker kunnen schudden.

Ik ben zo intens blij en dankbaar met alle steun, hulp en luisterende oren van familie, vrienden en politie.

Want weet je wat het meeste pijn doet van dit alles? De mensen( vrienden, familie) aan zijn kant hebben geen 1 keer gevraagd wat er precies gebeurd is. Hij manipuleert iedereen aan zijn kant naar zijn hand. "Hij is gewoon heel gevoelig" Er werd helemaal totaal vergeten wat er mij was aangedaan. Alsof je niet gezien en geloofd wordt. Dan komt daar nog eens bij dat je van hem mega manipulatieve apjes krijgt. Een aantal dagen geleden heb ik een kort apje naar hem gestuurd dat het over is, dat ik geen contact meer wil. Op advies van de politie. toen kwamen er bergen aan lieve apjes. Excuses, spijt. Zo moeilijk! Maar ik heb hem vandaag geblokkeerd!!!!!!! Ik ben stiekem trots op mezelf en ik denk ook echt dat ik dit ga mee nemen in mijn werk als psycholoog in de toekomst. Ik zou graag andere slachtoffers willen gaan helpen. Maar nu eerst zelf rustig de tijd nemen om alles te verwerken. Op dit moment voel ik nog vrij weinig en zit ik nog in de overlevingsmodus. Het gevoel zal nog wel gaan landen. Ik ga alle tijd nemen om te verwerken. Ik hoop echt dat hij me met rust gaat laten want ik ben nog wel bang dat hij dadelijk bij me op de stoep staat.

Blijf bij jezelf! geloof jezelf! Jouw gevoel is waarheid!

Liefs xxxx