Een jaar verder

Een jaar verder.

Inmiddels ben ik een jaar verder. Een jaar na de avond dat ik besloot dat het hier en nu zou moeten stoppen. Ik kon het niet meer mijn hele lijf alles in mij zei dit wordt je dood (mentaal en fysiek) godzijdank heb ik doorgezet. Want ik zou er aan onderdoor zijn gegaan.

Na een half jaar tot een jaar tot over mijn oren verliefd te zijn op iemand die zich voor deed als geïnteresseerd, lief, zorgzaam, al wat je in een partner verlangt, hoopt, wenst etc. Veranderde mijn droom in een nachtmerrie.

Nu een jaar later ben ik alle emoties doorgegaan die ik mij maar kan bedenken. Ik zag mezelf altijd als een sterke onafhankelijk vrouw, hoe kan ik dan zo mezelf zijn kwijtgeraakt .. iemand die afhankelijk is, iemand die haar eigen persoonlijkheid volledig uit het oog is verloren. Iemand die zichzelf liet vernederen; van uitschelden, manipuleren tot aan fysiek geweld. Iemand die haar familie en vrienden aan de kant zette omwille van een narcist. 

Jij:
Waarom heb jij mij zoveel pijn kunnen doen waarom kan ik niet gelukkig zijn met mezelf waarom voel ik me altijd minderwaardig, een emotioneel wrak, instabiel, labiel.

Dit zijn allemaal  dingen die jij mij hebt aangepraat waar ik nu een jaar later nog steeds last van heb en waarvan ik me afvraag of ik er ooit vanaf kom.

Ik was zelfverzekerd, trots, blij met mezelf als persoon. Een aantal jaar met jou hebben ervoor gezorgd dat ik geen idee meer heb wie ik ben. Een tering hoopje ellende…

Het was mijn schuld dat ik een herschudding had toen je mij door de kamer heen smeet want ik ging te ver, het was mijn schuld dat je me meerdere blauwe plekken sloeg want ik moest tot bedaren komen. Het was mijn schuld toen je mijn familie achter mijn rug om benaderde en vertelde dat het psychisch niet goed met mij ging en ik daar boos om werd, want jij had alleen maar het beste met mij voor.. het was mijn schuld dat jij met zelfmoord dreigde wanneer ik eens wat voor mezelf wilde doen, want ik dacht alleen maar aan mijzelf.. en zo zijn er helaas nog zoveel meer voorbeelden..

We zijn nu een jaar verder een jaar waarin ik geen aandacht heb gegeven aan het feit dat ik PTSS heb opgelopen hiervan, een jaar verder waarin ik vooral mezelf de schuld heb gegeven, waarin ik mijn frustraties op alles heb uitgeleefd behalve jij..  Een jaar verder waarin in eindelijk boos ben, verdrietig ben en erken dat dit niet oké is en dat ik een lange weg te gaan heb, maar dat ik mezelf beetje bij beetje terug aan het vinden ben. 

Ik schrijf dit omdat ik hoop dat wanneer je als vrouw/man niet de kracht heb om weg te gaan, toch weg gaat. Het wordt een pijnlijke weg maar wel eentje die nodig is om jezelf terug te vinden. Om zelfcompassie te ontwikkelen. Om te zien hoe het daadwerkelijk zit/zat. Wees sterk, zet door. Jij kan dit.

Al zie je het misschien niet nu, je verdiend zoveel mee

Tot slot vind ik het belangrijk verhalen te delen, want we voelen ons allen hierin zo verdomd alleen. 

Dikke knuffel,
Van mij.