Voor mijn lotgenoten

Lieve mensen,

 Ik heb een tijdje weinig van mij laten horen. Ik was (weer) begonnen aan het boek over mijn datingfraude-ervaring. Dit keer was ik vastbesloten het af te maken. Zoals gezegd ben ik al eerder bezig geweest met schrijven. En elke keer stopte ik er weer mee. Aanvankelijk dacht ik dat het met discipline te maken had. Dat ik te weinig doorzettingsvermogen had getoond. Dus nu ging ik er echt tegenaan. Zeker nadat ik in de uitzending bij Op1 in januari over mijn boek had gesproken. Ik voelde de drang toen heel sterk en dat hielp mee! Het leek me ook een goede tijd om in de wintermaanden te schrijven. Ik toog aan de slag en bracht vele uren achter de laptop door. Langzamerhand werd ik down, kreeg ik depressieve klachten. Ik kon niet meer lachen en voelde me rot. Ik ging (alternatieve) anti-depressiva slikken. Mijn partner begon zich zorgen te maken. Ook deed ik niet meer zo aardig tegen mensen en kreeg zelfs ruzie met sommigen. Daarop ging ik me nog meer terugtrekken. Op een dag zat ik MSN te vertalen, ik chatte met de oplichter namelijk in het Engels, en plotseling ging mijn hartslag omhoog en kreeg ik het vreselijk benauwd. Ik schrok me dood. Wat gebeurde er met me?! Ik wilde direct naar buiten, dus ik ben de tuin in gegaan en heb een beetje rondgelopen totdat ik weer gekalmeerd was. Ik besloot bij de huisarts langs te gaan. Zij vertelde me dat het PTSS (Post Traumatische Stress Symptomen) waren. Ik heb haar toen gevraagd om gesprekken met de praktijkondersteuner. Dat is een heel aardige mevrouw waar ik weleens meer ben geweest. Zij biedt voornamelijk een luisterend oor. Heel fijn. Zij wist mij te vertellen dat ik achter de laptop een paniekaanval had gehad. Eigenlijk logisch, want hoeveel tijd heb ik niet met mijn oplichter doorgebracht achter de laptop? Dáár gebeurde het. 

Nu ben ik weer even gestopt met schrijven. Ik snap inmiddels ook wat er gebeurd is. Zeker nadat ik de film en het laatste boek van Gabor Maté heb gelezen over trauma (De Mythe van Normaal). Die datingfraude-ervaring was voor mij traumatisch. Daarna heb ik een dikke korst gekweekt op die wond. Het schrijven echter maakte die wond weer open met als gevolg: rauwe pijn. Om jezelf te beschermen tegen de opgelopen pijn, ben je die gevoelens van verdriet, angst, boosheid, enz. gaan onderdrukken, volgens Gabor Maté. Dat is je copingstrategie, je manier van ermee omgaan. En met het dikker worden van de korst, kun je met die wond prima leven. Ik was weer happy met mijn nieuwe partner, een blij mens. Maar met het openen van de wond, kwamen alle emoties weer terug! Ik zat weer in de pijn, ik was weer daar. Het was vre-se-lijk! Eerlijk gezegd weet ik niet of ik het nog kan opbrengen mijn boek af te maken. 

Toen ik begon met het herlezen van mijn dagboek uit die tijd, dacht ik: ‘Was het nou echt zo erg?! Overdrijf ik nou niet een beetje?’ Ik zeg nu, na de ervaringen van de laatste maanden: ‘Nee, helemaal niet. Die pijn was afschuwelijk!’ Dus ik heb weer gevoeld wat het betekent datingfraudeslachtoffer te zijn…

Nu wil ik jullie vragen of je jezelf herkent in mijn verhaal. Heb je ook zoveel emotionele pijn (gehad)? Kon je met je verhaal bij iemand terecht? Hoe reageerde de politie op je verhaal (als je tenminste aangifte hebt gedaan)? En hoe reageerde de bank? Dat zou ik graag van jullie horen. Wij van SHN kunnen met jullie ervaringen verder om aandacht te blijven vragen voor een goede respons van politie en banken. Daar zetten we ons voor in. Opdat jouw verhaal de aandacht krijgt die het verdient!

Ik heb al eerder geschreven over onze lotgenotengroepen. Hoe helend dat voor mij is geweest. Het heeft me geholpen de korst op mijn wond te laten groeien. Heel verheugend te weten dat de online lotgenotengroep dit keer helemaal vol zit! 

Alle goeds en veel liefs, Rileen Noordermeer (Ambassadeur)