Voor mijn lotgenoten

Onlangs sprak ik een lotgenoot, die mij toestemming gaf haar verhaal te delen met jullie. Wat was er gebeurd? Jarenlang verpleegde zij haar zieke echtgenoot totdat hij drie jaar geleden stierf. Omdat ze erg van muziek hield, zocht zij op YouTube een filmpje van haar favoriete artiest en schreef er een review bij. Niet veel later kreeg ze daar een persoonlijke reactie op. Kan je het je voorstellen? Zoekt die inmiddels bekende musicus contact met jou! Ze zat te jubelen in haar stoel. Hieruit volgde een contact van drie jaar waarin hij regelmatig geld van haar leende. Hij was uit zijn huis gezet enzo, we kunnen het allemaal wel verzinnen waar hij geld voor nodig had. Ergens dit jaar gaf hij een concert in Nederland en kon je ook middels een Meet-and-Greet-card even met hem spreken. Ze dacht: ‘Dat moet ik doen, dan weet ik het zeker!’ Want ja, dat weten we allemaal, je blijft hopen dat het toch echt waar is! Dus haar laatste duizend euro gaf ze uit aan die kaart. En dan is het moment daar dat ze tegenover hem staat. Ze sterft van de zenuwen, maar kan toch nog vragen: ‘Ken je mij?’ En toen kwam het ondubbelzinnige, korte antwoord: ‘Nee.’ Vanaf dat moment kon ze er niet meer omheen. Het spel was uit. Er was geen geliefde en geen toekomst met hem. En daarnaast was ze ook héél véél geld kwijt! 

Ze vertelde me dat ze daarna was ingestort, maar ook besloten had in therapie te gaan. Ze trof een fijne hulpverlener en met haar is ze nu aan het uitzoeken hoe het zo ver heeft kunnen komen. Ze zei mij dat ze besefte dat er ook iets in haarzelf moest zitten dat antwoord kan geven op de vraag waarom ze zo lang met de oplichter was doorgegaan. En waarom ze zo veel geld had weggegeven (geleend). ‘Ik heb altijd voor anderen klaargestaan’, zei ze. ‘Heb mijn man jarenlang verpleegd en voor anderen gezorgd. Nu ben ikzelf aan de beurt! Gelukkig heb ik ook kracht in mij. Ik laat me niet helemaal kapot maken!’ Ze had tevens het geluk dat ze haar verhaal aan haar vriendinnen en kinderen kwijt kon, zonder veroordeeld te worden. ‘En toch’, vertelde ze mij, ‘ergens ‘deep down’ hoop je dat hij op een dag voor de deur staat met een bos bloemen en zegt: ‘Ik deed net of ik je niet kende, maar ik houd alleen van jou’. 

Liefs, Rileen (Ambassadeur)