13 augustus 2021 stond mijn leven van het ene op het andere moment volledig op zijn kop. Mijn geliefde vriend heeft na een jarenlange strijd tegen depressies op 42-jarige leeftijd de voor hem enig mogelijke uitweg gevonden in zelfdoding. Ik denk persoonlijk dat hij niet dood wilde, maar dat de zwaarte van zijn leven wel heeft gemaakt dat hij niet verder kon leven. Natuurlijk zijn er momenten geweest, vooral 's avonds in bed dat ik heel boos op hem was. Maar al heel snel zei er dan een stemmetje in mijn hoofd dat het niet eerlijk was dat ik boos op hem was. Ik heb hem zien strijden en dat ging diep. Nee ik heb het niet zien aankomen, maar achteraf gezien was het na een jarenlang traject ook niet ondenkbaar. Hij heeft zelf niet gekozen voor de dood maar de ziekte depressie heeft hem hiertoe gedwongen. Ik heb nadat hij jaren geleden aangaf: 'het niet erg te vinden als hij de volgende dag niet meer wakker zou worden',  hem elke keer weer opnieuw bevraagd of hij er ook actief een einde aan zou kunnen/willen maken. Dat heeft hij altijd ontkend; Dat zou hij nóóit doen. 
21 jaar ben ik samen met hem geweest. Zeker in de laatste 7 jaar ging het heel vaak niet goed met mijn lieverd. Maar ook al lang daarvoor, voordat hij professionele hulp zocht, had mijn vriend het extreem zwaar met "gewoon leven". Natuurlijk was dat voor mij ook wel eens zwaar maar ik heb tot het allerlaatste moment alle liefde op kunnen brengen om naar hem te luisteren en er voor hem te zijn. Het is me nooit te zwaar geweest. Sterker nog ik vond het fijn om er voor hem te kunnen zijn. Ik ben nog steeds verliefd op hem! En hij hield ook van mij, heel veel!
Mijn geliefde heeft zijn zelfdoding dan ook zo'n beetje op de best mogelijke manier "vormgegeven". Hij heeft zich niet bij mij in huis verhangen en ik heb hem gelukkig niet zelf hoeven vinden. Hij had voor mij als ook voor zijn ouders en zussen, voor mijn ouders en familie en voor zijn allerbeste vriendin lieve brieven achtergelaten. Hij heeft zelf niet meer stilgestaan bij wie hem dan wel zou vinden, maar ook daarin is het toch een soort van fijn verlopen. Ik ben in contact gekomen met de vrouwen die hem hebben gevonden en we hebben elkaar al meerdere keren ontmoet. Zij praten vol liefde en begrip over de knappe man die ze vonden en vinden het fijn om mij zo liefdevol over hem te horen praten. Ik denk dat deze dames echt vrij zijn van verwijten of wrok naar mijn geliefde. Het meest bijzondere is dat beide dames zelf ook al jaren weduwe zijn en mij hiermee enorm kunnen helpen. Hoe ga je verder als je alleen achterblijft? Ook ontdekte de dames op een van de stammen van "de boom van mijn geliefde" een liefdesinkerving met de initialen van onze letters in de boom. Een extra boodschap die duidelijk maakt dat de liefde tussen ons goed was. Ook het contact met de agenten die mij het vreselijke nieuws kwamen brengen is meer dan goed geweest. Zij hebben mij ook later nog echte nazorg geboden.
In de afgelopen maanden heb ik zelf geprobeerd om een vorm te vinden voor het omgaan met dit immense verlies. Ik heb veel creativiteit en er zijn mooie "projecten" ontstaan. Een herinneringsbankje voor mijn geliefde in het bos, een warm kleedje gemaakt van zijn bloesjes, liefdevolle Facebook herinneringen, een enorm groot fotoboek voor mij en zijn ouders, inplakken van alle condoleance kaartjes die ik kreeg en nog veel meer.
Ik heb ook veel familie en vrienden die er ieder op hun eigen manier echt voor me willen zijn. Maar het blijkt voor de meeste mensen toch iets heel lastigs te zijn. Sommige mensen durven het duidelijk niet te bespreken. Ik vind het zelf lastig om het onderwerp aan te snijden en het is me al meerdere keren gebeurt dat mijn geliefde bij een bezoek aan anderen helemaal niet genoemd wordt. Ik vind dat heel erg, maar merk ook dat ik het niet kan opbrengen om er zelf over te beginnen. Ook merk ik bij mensen waar ik het wel mee kan bespreken ik na hooguit een kwartier huilen mijn verdriet weer verdring. Ik wil de ander er niet te veel en te lang mee "lastigvallen".
Het werken heb ik nog niet helemaal opgepakt maar inmiddels werk ik weer 70% van de tijd die ik normaal werkte. Ook ben ik twee weken na de begrafenis al gelijk koffie gaan drinken op mijn werk omdat ik aan alles voelde dat ik de verbinding moest blijven houden.
Voor mijn gevoel deed ik het goed en dacht ik dat ik mijn verdriet door bovenstaande zaken wel zonder professionele hulp zou kunnen plaatsen. MAAR ik merk steeds meer dat ik vastloop. Ik ben mijn/de zin van het leven op dit moment ook aardig kwijt. Het is echt overleven. Dit is mijn traject en dat is prima, maar ik ben trots op mezelf dat ik inmiddels vorige week bij de huisarts ben geweest en we toch een traject van professionele hulp gaan inzetten. Ik heb morgen al een eerste intake gesprek. Reuzespannend maar ook heel goed.
Ik deel mijn verhaal hier omdat ik op deze website verschillende andere verhalen heb gelezen die me allemaal stuk voor stuk raakten. Dat is soms janken, soms herkenning en soms niet. Hoe we omgaan met het verdriet is verschillend. En ook de relatie die we hadden tot de persoon die er niet meer is. Wel zijn we hier allemaal omdat we op zoek waren naar steun. Omdat we iemand moeten missen die op een vreselijke manier is gestorven en voor altijd in ons hart zal blijven zitten! 
Dank voor jullie steun!