Mijn opa verloren
Hoi allemaal,
In juni van 2019 heeft mijn opa zelfmoord gepleegd. Dit kwam erg onverwachts voor mij en mijn familie. Hij vertelde mijn oma wel eens dat hij geen zin meer in het leven had, maar zichzelf van het leven ontnemen was iets wat niemand echt van hem verwachtte. In zijn jeugd heeft hij ontzettend veel trauma's opgelopen die hij heel zijn leven met zich mee heeft moeten dragen. Ondanks dit is het als donderslag bij heldere hemel voor mij en mijn familie geweest toen wij het belletje kregen dat hij zichzelf had opgehangen. In mijn leven heb ik al een aantal dierbaren verloren, dit allemaal door kanker of een andere ziekte. Deze dierbaren die ik door ziekte heb verloren heb ik opzich prima verwerkt, het geeft me zeker nog veel verdriet maar ik heb het wel een plek kunnen geven. Dit is voor mij niet het geval met de dood van mijn opa. Ik zou het zo ontzettend graag een plek willen kunnen geven, omdat het nog steeds iedere dag iets is waar ik aan nadenk en ook een leegte in mijn hart geeft. Ik wil niet boos op hem zijn, ik wil er niet gefrustreerd van worden, ik wil er niet zo vaak mij zo gebroken over voelen. Ik weet alleen oprecht niet hoe ik dit ooit een plek moet kunnen geven, hoe ik dit moet verwerken. Het doet me dagelijks nog steeds zoveel verdriet en het rouwproces voelt eindeloos voor mij. Ik hoop dat iemand hier goede tips voor heeft, of misschien zelf ook een soortgelijke ervaring mee heeft gehad en daar iets over wilt vertellen. Hopelijk heelt de tijd mijn wonden, maar zo voelt het al 2,5 jaar niet.
8 Reacties
Mijn zusje heeft ook haar zelf opgehangen.
En ook al is het nog maar heel recent, wil dat niet wegnemen dat jij nog steeds je opa erg mist.
Het is iets wat je niet kan en wilt begrijpen, tenminste dat heb ik.
Ik zelf zoek hulp hier en daar.
Kijk op internet naar hulp en lotgenoten.
Verder heb ik een altaar gemaakt van mijn zusje.
En ga ik elke week naar haar graf om te praten.
Misschien helpt het jou ook.
Heel veel sterkte.
Dankjewel voor je mooie reactie en het delen van jouw verhaal. Zoals je zelf ook zegt is het zo lastig om dit een plekje te geven en iets wat je nooit volledig kunt begrijpen. Wat mooi dat je een altaar hebt gemaakt voor haar, als ze ergens vanaf een wolkje nog naar je kijkt weet ik zeker dat ze dit ontzettend waardeert. Wij hebben mijn opa uitgestrooid op de Loosdrechtse plassen, ik probeer hier ook af en toe naar toe te gaan ookal ligt dit niet bepaald om de hoek voor mij. We zullen ze altijd in onze herinnering houden. Ik wil je veel sterkte toewensen en ik hoop dat we het allebei ooit een plekje kunnen geven.
Ik wil je veel sterkte wensen.
Ik ben nu bijna een jaar geleden mijn vader verloren.
Ik ben heel actief aan het rouwen.
Ik lees erover, ga naar een lezing, zat in een lotgenotengroep, ga naar een psycholoog, ga hardloopwedstrijden doen in een shirt van 113 Zelfmoordpreventie.
En ondanks alles wat ik nu al doe, zal ook dat niet genoeg zijn voor mij, want het enige wat we willen is onze geliefde terug.
Ik zal aan je denken en stuur je liefde en warmte toe.
Dankjewel voor je mooie reactie. Wat verschrikkelijk dat jij je vader ook hieraan bent verloren. En wat prachtig dat je hardloopwedstrijd en doet in een 113 shirt!! En nee, het zal nooit genoeg zijn om je geliefde terug te krijgen. Dat is het hartverscheurende eraan.. hou je sterk en ik stuur jou ook veel liefde en warmte toe.
Wat goed dat je dit deelt. Ik snap hoe verloren je je voelt na wat je is overkomen. Hou je sterk, hoe zwaar het ook is, het leven heeft ons nog zoveel te bieden…
Ner als mijn zoon in 5 weken tijd, heeft jouw opa ook misschien heel erg gefocused op negatieve dingen die hem zijn gebeurd en is hij in korte tijd in een soort kokerdenken terechtgekomen. Ik denk dat mijn zoon ook echt heel ziek is geworden, veel pijn voelde, en opeens weg wilde uit dit leven. Dat kan soms in heel korte tijd opgebouwd worden. En dan kan je aan niemand anders meer denken. Ik denk dat jouw opa ook in zo'n roes zat, en dat hij je daarmee nooit verdriet had willen doen.
Probeer te denken dat hij nu niet meer zielepijn heeft. Dat hij op dat moment dit de beste keus voor hem vond.
Het is vreselijk verdrietig voor ons als nabestaanden, want wij blijven met zoveel vragen achter.
Mijn zoon heeft echt wel een mooi leven gehad, en maar 5 nare weken, denk ik.
Ik hoop dat je opa, ondanks de trauma's, ook goede momenten heeft gekend, waarop je prettig kan terugkijken.
Sterkte
Dankjewel voor je mooie reactie. Je verhaal raakt me enorm en ik vind het ontzettend knap hoe je hier over kunt praten. Gecondoleerd met je zoon, ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het wel niet moet zijn om hem te verliezen, laat staan aan zelfmoord. Ik wens jou ook heel veel sterkte toe.