Het verlies van mijn moeder

Hallo allemaal,

Ik ben 28 jaar oud en samenwonend en getrouwd met mijn man.

Mijn moeder heeft februari 2019 suïcide gepleegd. Ze kampte met psychische problematiek (borderline) en somatische problemen zoals diabetes,  versleten knieën en had een verslaving opgebouwd aan allerlei zware medicatie zoals benzo's, tramadol,  oxycodon.  Ik heb een hele turbulente jeugd gehad en mijn moeder deed vanaf dat ik klein was al herhaaldelijk zo nu en dan een suïcide poging met medicatie. 

Echter werd dit de laatste jaren extremer. De wens om niet meer te leven werd steeds groter. Dusdanig, dat zij eerst geprobeerd heeft euthanasie te verkrijgen via de levenseinde kliniek. Haar aanvraag werd afgewezen. Ik reageerde de laatste jaren erg gesloten op haar suïcide uitspraken en wensen. Sterker nog, ik werd er soms boos om. Ik had dit tenslotte al zovaak gehoord en meegemaakt, ik geloofde niet dat zij écht niet meer wilde. Ik dacht; als je echt niet meer wilt, dan doe je het op een manier waarvan je zeker weet dat het slaagt, toch?

De nood liep op maar er leek ook licht aan het einde van de tunnel. Mijn moeder was bereid zich te laten helpen doormiddel van opname of welke vorm dan ook. Helaas werd ze van het kastje naar de muur gestuurd en werd ze verre van geholpen. Ze werd bestempeld als 'te ingewikkeld'. En met eerdere suïcide pogingen werd ze maar 1 nacht in de kliniek gehouden. Mijn moeder was ten einde raad en zag geen kwaliteit van leven meer. Zowel fysiek en geestelijk ging ze steeds verder achteruit. Ze werd niet serieus genomen.

Tot februari 2019. Toen haar poging zichzelf van het leven te beroofde wél slaagde. Op dit moment had ik even wat afstand van mijn moeder genomen, een maandje ongeveer. Onze relatie is altijd op en af geweest namelijk omdat het heel moeilijk was met haar problematiek om te gaan en dit alles kostte. Toch ben ik altijd blijven investeren in het contact en hield ik wel van haar. Ze had ook goede momenten. 

Ik weet nog goed dat ik in de sportschool stond en werd gebeld door mijn tante dat mijn moeder niet meer leefde. Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte op dat moment.  Het kwam zó hard binnen. Gek genoeg heb ik mijzelf het moment dat dit telefoontje al jaren voor het gebeurde in mijn hoofd laten afspelen. Ergens dacht en wist ik al dat dit moment er ooit aan zou komen. Alleen had ik de fout gemaakt te denken dat ik daar vrij nuchter op zou kunnen reageren en dacht zelfs dat dit beter zou zijn voor in de eerste plaats haar, mijn vader die t niet meer trok en mijzelf en anderen.. wat heb ik dit onderschat. Je denkt je te kunnen "voorbereiden" op zoiets maar dat is echt een illusie.  Ik voelde me echt ontregeld en heb er zoveel verdriet en last van gehad. Zeker omdat ik juist op dat moment eventjes geen contact met haar had wat maar van tijdelijke aard had geweest.. twee dagen voor deze gebeurtenis had ze ook nog mijn voicemail ingesproken dat ze mij en mijn man mistte en het leeg was. Ik twijfelde toen nog om terug te bellen. Na haar dood heb ik dit mijzelf verweten en herhaaldelijk afgevraagd of het verschil had gemaakt. Nu weet ik gelukkig dat dat niet zo is. Ze is chronisch suïcidaal geweest, en wel of geen contact met mij had niets uitgemaakt. Ze deed dit namelijk ook als ik wel met haar in contact was.

Toch heeft dit wel even geduurd voordat ik dat ook werkelijk besefte. De schuldgevoelens overvielen mij en de 'wat als' vragen. Ik heb nu echt geleerd hoe hard rouw kan zijn. 'Complexe rouw' zoals ze dat noemen. Het geen afscheid kunnen nemen hakte er echt in. Ik heb haar wel nog gezien in de kist en kreeg dit beeld niet van mijn netvlies. Hier heb ik een paar sessies EMDR voor gehad en dit heeft goed geholpen. Verder heb ik meteen aan de bel getrokken bij de POH'er en die adviseerde mij veel te schrijven. Dit heb ik in het begin ook veel gedaan alsof ik brieven schreef naar mijn moeder. 

Inmiddels ben ik ruim twee jaar verder. En mijn ervaring is dat rouw niet verdwijnd, maar verschillende facetten en fases heeft. De sleutel die mij er doorheen helpt is om het te omarmen zoals het is.. komt het verdriet op, dan geef ik daar gehoor aan. Komen er mooie herinneringen op, deel ik ze. Het komt en het gaat als golven van de zee. Ik heb nu alleen geleerd om met de wind mee te varen. Het is en blijft een hele verdrietige gebeurtenis.

Momenteel ben ik zelf in verwachting van ons eerste kindje en kan ik ieder moment bevallen. Super spannend, een mooi kado, zelf moeder worden. Maar ook deze fase brengt weer de extra lading van het gemis mee. En dit is prima, het mag er zijn. Wegstoppen doe ik niet meer. Dat deed ik in het begin wel meer en dat hielp mij niet. Nu heb ik meer het idee dat het verlies gewoon een blijvend plekje heeft in mijn leven en zie ik dat als een wond die ik moet blijven verzorgen door er op tijd aandacht aan te geven. 

Ik hoop dat we met elkaar via deze groep elkaar tot steun kunnen zijn. Heb je vragen of opmerkingen na het lezen van mijn verhaal? Bericht me gerust!