Hallo,  hoe moet ik beginnen,  zo iets verschrikkelijks. Mijn man heeft afgelopen eerste kerstdag een einde aan zijn leven gemaakt.  Hoe erg.  Het is niet te bevatten.  Dat hij het heeft gedaan.  Het kwam niet erg onverwachts.  Hij dreigde er wel vaker mee. Maar dacht het gebeurt nooit.  En bovendien konden we er goed over praten als hij weer in een dip zat. Deze keer was het dus toch werkelijkheid geworden. 

Ik voelde de laatste jaren wel dat er iets niet helemaal goed zat met hem. Net of hij er niet helemaal er bij was in ons gezin. Hij gaf ook vaak aan dat wij alles hadden en hij niets. Ik had mijn twee zonen,  maar daar hoorde hij ook bij.  We hadden zelf eens een bonusvaderdag voor hem georganiseerd.  Ook nam hij geen initiatief om te gaan wandeling of activiteiten te ondernemen.  Was somber.  

We zijn zes jaar geleden elkaar tegen gekomen tijdens het wandelen en daarna zijn we vier jaar geleden getrouwd.  Daarna is hij van zijn geboortedorp naar mijn stad getrokken.  Ik zit met zoveel vragen.  Wat heb ik niet gezien?  Was hij wel gelukkig met mij? Had hij toch spijt en heeft hij zijn lot aanvaard en er maar een einde aan gemaakt op deze manier?  In plaats van te zeggen ik vind het toch ingewikkeld en wil weer terug naar mijn oude leven.  Hij was 58 jaar toen ik hem leerde kennen en ik was zijn eerste vrouw.  Voor mij had hij nooit een vrouw of relatie gehad.  Nu ja ik mis hem. Had mij geen leukere man kunnen wensen en ben hier erg verdrietig over.  Maar ook voor hem. Hoe eenzaam moet je zijn. Het gaat je goed waren zijn laatste woorden.  Lieve groet Johanna