25 maart 2023.veranderde alles
25 maart 2023. Ik was in mijn eigen woning aan het klussen. Mijn vriendin Monique en ik hadden de stilzwijgende afspraak dat wanneer ik aan het klussen was er niet gebeld of ge-appt werd want anders zat ik alleen op mijn mobiel en kwam er weinig uit mijn handen. 's Avond belde haar moeder mij, ze vertrouwde het niet. Ik reed naar Monique's woning, ging naar binnen en vond een op de deur naar de woonkamer geplakte handgeschreven brief met de waarschuwing dat er geen glas aangeraakt mocht worden want Monique had natrium azide ingenomen. Ik controleerde de beneden verdieping maar daar was ze niet. Ik ging de trap op naar boven, haar naam roepend. Ik vond haar overleden op bed. Verdoofd belde ik 112 om vervolgens haar moeder te bellen. De politie was er als eerst, daarna kwamen de ambulance, de schouwarts en de brandweer. Verdoofd beantwoordde ik alle vragen. Moeder was inmiddels gearriveerd vanuit haar woonplaats. Ze mocht Monique's woning niet in want eerst moest een misdrijf door de politie uitgesloten worden. We werden op het politiebureau supergoed opgevangen. Ik vond Monique rond 20:00 uur. Om 01:00 uur werden Monique en haar woning vrijgegeven. Ik moest eerder naar de woning om vragen van de forensisch recherche te beantwoorden . Daardoor had ik tijd om Monique te checken voordat moeder kwam: ik had gevraagd aan de politie of de schouwarts, wanneer hij klaar was, Monique te fatsoeneren, ik wilde niet dat haar moeder zag wat ik had gezien. De schouwarts had perfect werk geleverd: Monique lag vredig en mooi in bed.
Om 02:00 uur kwamen uitvaartverzorgers. Ik heb Monique op mijn verzoek helemaal klaar mogen maken en de trap afgetild . Haar volle gewicht rustte op mij, ik wilde dat ze voelde dat ik het was die haar voor het laatst haar woning uit begeleidde. Op maandag 27 maart 2023 hebben haar beste vriendin en ik afscheid van onze Monique genomen en de kist gesloten. Op woensdag 29 maart 2023 was de uitvaart. Een paar dagen na de uitvaart ben ik weer gaan werken. Dit hield ik vol tot juni, toen viel ik om: ik heb bij de vondst van Monique PTSS opgelopen en krijg daar hulp voor. Ik ben nog steeds uitgeschakeld. De feestdagen zijn gelukkig voorbij maar ik zie op tegen 25 maart. Ik mis Monique.
Marco
5 Reacties *
Beste Marco,
Allereerst heel veel sterkte met het verlies van je vriendin. Als ik jouw verhaal lees, zie ik veel parallellen met wat ik heb meegemaakt. Mijn vriendin nam vier jaar geleden zelf afscheid.
Ook jouw vriendin heeft tot op het laatst aan jou gedacht (of in ieder geval zeker aan degene die haar zou vinden). Met de waarschuwingsbrief die ze achterliet, liet ze dat zien. Mijn vriendin had ook een brief op de deur gehangen, waarin ze me zei hulp te zoeken en niet naar binnen te gaan.
Dat hulp zoeken is niet in me opgekomen. Ik ben meteen naar binnengegaan en heb haar gevonden. Net als jij heb ik meteen 112 gebeld. Wat je zegt; helemaal verdoofd. Ik heb haar op de grond gelegd en ben nog gestart met reanimatie, maar de snel arriverende agenten vertelden me dat dat niet meer zou helpen.
Uit de manier waarop je haar vervolgens verzorgd hebt, blijkt hoeveel je van haar hield. Ook ik wilde er op dat moment nog voor mijn vriendin zijn. Zo had ik moeite met de kille manier waarop ze op een brancard, onder een wit laken het huis uit zou gaan. Zo wilde ik niet dat haar familie haar zou zien. Een dekbed, dat ook vervelende sporen bedekte, maakte het een stuk menselijker.
Mij gaf het een goed gevoel dat ik ook na haar dood nog niets kon doen voor haar. Haar een mooi afscheid geven. Daar heb ik troost uit geput. Ik denk dat Monique ook trots op je zou zijn. Stel je eens voor dat ze dat van bovenaf kon zien.
Ik hoop dat de mooie herinneringen aan je vriendin je PTSS snel zullen verdringen. Snel? Geef het de tijd. Ik heb wel gemerkt dat je in dit proces geen haast moet hebben. Bij mij is de dankbaarheid voor onze mooie tijd samen overgebleven. Dat gun ik je ook.
Groeten, Vincent
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 9c65fac497434d…
Dag Vincent, dank je wel !
Reanimatie heb ik niet gedaan. Monique was al vele uren voordat ik haar vond overleden, zo voelde haar lichaam ook. Later bleek ook dat ze zeker al.5 a 6 uren overleden was. Daarbij komt nog dat Monique altijd al een niet-reanimeren verklaring had. Dit was bij mij, haar vriendin en haar huisarts bekend.
Ik heb kunnen voorkomen dat moeder heeft gezien wat ik heb gezien. Daar ben ik blij om. Toen ik Monique vond was ze aangekleed, de schouwarts had haar geheel uitgekleed. Toen ik Monique ging verzorgen om haar woning te verlaten heb ik alle sporen van haar overlijden gezien. Toch wilde ik Monique verzorgen om de reden die jij aangeeft, voor het laatst iets voor haar kunnen doen. Van mij mochten de vreemde handen van de uitvaartverzorgers haar niet aanraken, wat zij ongetwijfeld heel respectvol gedaan zouden hebben maar ik wilde dat Monique mijn liefde voor haar nog eenmaal in haar eigen woning , waar ze pas 4 maanden woonde , zou voelen. Het afscheid van haar huis waar ze zo kort gewoond heeft moest perfect zijn.
De PTSS wordt behandeld dmv Imaginary Exposure, een therapievorm. Verder vind ik veel steun bij mijn lieve netwerk en het klinkt misschien vreemd: van mijn hond. Het lijkt wel of zij mijn stemmingswisselingen aanvoelt. Wanneer ik verdrietig ben komt zij naar me toe om te knuffelen. De Imaginary Exposure geeft hoopvol resultaat. Hoewel ik bepaalde beelden 24/7 op mijn netvlies heb kan ik ze soms parkeren en komen mooie herinneringen weer terug. Dat is superfijn.
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 23d9c755852844…
Wat fijn om te horen dat je vooruitgang boekt. Heel veel mooi herinneringen toegewenst alvast! En geniet van het samenzijn met je hond. Zo te horen is het een mooi maatje :-)
Beste Marco, wat vreselijk voor je dat je vriendin zo wanhopig is geweest en dit op een stil moment heeft kunnen doen.
Het gemis en de ontreddering komt vaak weken later. In het begin ben je nog zo verbijsterd. En het gemis wordt dan op die "feest"dagen zo geaccentueerd omdat het lijkt of het gezellig moet zijn.
Heb je enig idee waarom Monique zo in de knoop zat met zichzelf,de wereld?
Ik heb een zoon van net 16 verloren. Achteraf denk ik dat Corona heeft meegespeeld. Hij had altijd behoefte aan mensen om hem heen. Hij was verder heel intelligent,gevoelig, perfectionistisch, en laag zelfbeeld. Terwijl ik dacht dat hij zo'n mooie toekomst had, is nu mijn toekomst verloren gegaan. Ik mis hem vreselijk.
Heel veel sterkte
Als antwoord op (Geen onderwerp) door 1170460ada4645…
Dag Sjaan,
Het is onduidelijk waarom Monique deze stap heeft gezet. Ze heeft wel een afscheidsvideo gemaakt maar daarin geeft ze geen reden. Ik heb de video nog niet bekeken. Haar moeder heeft dat wel.
Monique woonde nog maar 4 maanden in haar nieuwe huis. Ze had nog.veel plannen met het huis en de enorme tuin die er omheen was. 3 dagen voor haar overleden had ze nog een aantal fruitbomen geplant als start voor het werken in haar tuin. De avond voor haar overlijden was ze met haar vriendin gaan uiteten. 'S nachts om 0200 uur had ze grapjes geappt met een andere vriendin. 'S ochtends om 1100 uur haar hond uitgelaten volgens de buren die dat hadden gezien. En 's middags tussen 1400 en 1500 uur was ze overleden.
We hebben geen idee waarom ze het gedaan heeft. Wel weten we dat ze het leven op zich nooit de moeite waard vond en nooit bezwaar had tegen de dood. Ondanks dat heeft ze tijdens haar leven mooie dingen gedaan, had ze brede interesses. En ze was zo goed en lief voor mij. We hebben geknokt en gezocht om onze relatie.voor ons de juiste vorm te geven en dat was gelukt. Dan gebeurd dit.
Veel sterkte met het verlies van jouw zoon. Ik zie aan Monique's moeder dat niets erger is dan afscheid te moeten nemen van jouw kind en zelfs dan kan ik niet ten volle voelen wat jij doormaakt.
Jouw zoon en mijn Monique, mochten ze ons kunnen zien dan weten ze dat ze gemist worden en dat we heel veel van hen houden. Dikke knuffel.