Hallo Josefien,

Wat ongelooflijk triest voor jou/ jullie om jouw dochter op deze wijze te verliezen en wat blijf je dan achter met vele vragen en verdriet om dit eenzame einde.

Ik ben mijn dochter op 3 april vorig jaar verloren aan zelfdoding. Ook zij trok zich terug in haar eigen bubbel en heeft op haar manier afscheid genomen van iedereen die haar lief was. Dit hoorden we nadat ze was overleden. Ze had t moeilijk de laatste maanden van haar leven, dat wisten we en we hebben gedaan wat we konden om haar hierin bij te staan.
Maar als je dan hoort dat de politie haar gevonden heeft in haar huis, dan staat je hart stil.
Het einde is voor altijd.... de liefde is oneindig.
Het is zeker herkenbaar dat anderen "gewoon" doorgaan met hun leven en amper vragen of haar naam noemen. Alsof men ook niet weet hoe ermee om te gaan. Ik denk dat je dit pas echt begrijpt als je door een soortgelijke ervaring gaat.
Als je voelt hoe hartverscheurend het verlies is... als je weet dat er zo'n gat in je hart zit en je alleen blijft zitten met een enorm gevoel van ziekmakende heimwee.

Fijn om te lezen dat je hulp hebt gezocht en gekregen om met dit grote verlies om te gaan en je leven weer enigzins op te kunnen pakken.
Met alle zorgen die er al zijn in je leven om jouw maatje.

Weet dat je niet alleen staat... dat er meer mensen zijn die dit meemaken en begrijpen hoeveel pijn en verdriet je hebt.
Iedereen draagt dit op zijn of haar eigen wijze.

Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Goed om te horen dat je voelt dat ze bij je is. T troost mij om me voor te houden dat we elkaar ooit weer vast kunnen houden in het hiernamaals... dat we dan weer samen kunnen zijn.

Lieve groet, Janka

Beste Maria,

Allereerst nog heel veel sterkte met het verlies van je dochter. Ik ben zelf mijn vriendin ruim 4 jaar terug verloren. Ik weet nog goed dat de '2 jaar' een raar kantelpunt was. Dat was het moment waarop het af en toe lang geleden leek en op andere momenten juist nog heel vers.

Het was inderdaad ook wel het moment dat ze niet vaak meer ter sprake kwam. Meestal was ik degene die herinneringen aan haar naar voren bracht. Over iets wat we samen hadden hadden meegemaakt bijvoorbeeld. Ik denk dat hoe dichter je bij iemand staat, des te langer het duurt voordat je minder aan diegene denkt. Maar ook nu, denk ik nog dagelijks aan haar.

Wat je zegt over dat je niet had verwacht dat dit zou gebeuren, herken ik wel ja. Ook al had mijn vriendin een depressie, en zei ze er geen zin meer in te hebben. Dit is iets wat je je niet voor kunt stellen. Een depressie kan uitzichtloos voelen, maar dit gaat je voorstellingsvermogen te boven.

Wat goed dat je hulp bent gaan zoeken. En wat fijn dat het je heeft geholpen. Het lijkt me inderdaad lastig als je je verhaal niet goed kwijt kunt. Ik hoop dat je ook herkenning vindt in de verhalen van anderen in de Community? Dat heeft mij in ieder geval veel geholpen. Te horen dat anderen tegen dezelfde zaken aanliepen.

Die knuffel waar je het over hebt? Ik houd mezelf voor dat ik die na dit leven aan mijn vriendin ga geven. De gedachte ik zo mooi, dat het zonde is daar niet in te geloven. Misschien lukt dit jou ook. Stel je eens voor!

Groeten,

Vincent

Hallo,

Ik herken het verhaal wel. Mijn dochter heeft vorig jaar ook een einde gemaakt aan haar leven. Ze was ook klaar en het heeft zich gewoon onder mijn ogen afgespeeld zonder dat ik het door had. Iedereen is weer overgegaan tot de orde van de dag. Er vraagt 7 maanden later eigenlijk niemand meer naar haar. Voor mij is ze er nog gewoon vreemd genoeg. Ik zie haar elke dag. Hopelijk blijft ze bij me. Sterkte en als je behoefte hebt aan een gesprek dan hoor ik van je.