Grote zus
Lieve allemaal, ik ben 28 en ben bijna 6 jaar geleden mijn lieve grote zus verloren door zelfdoding. Destijds vond ik het heel moeilijk om ruimte te vinden voor mijn eigen rouw. Ik stortte me op een nieuwe baan en studie en wilde me graag sterk houden voor mijn ouders. Sinds een paar jaar merk ik allerlei klachten door die onverwerkte emoties en ben ik in therapie. Ik denk dat ik nu pas echt aan het rouwen begin. Ik vind het heel zwaar en eenzaam om dit door te maken. Het wordt steeds moeilijker om door te gaan met werk en sociale contacten, en ook de relatie met mijn vriend komt onder druk te staan. Hij is ontzettend lief voor me, maar kan niet altijd begrip voor mij opbrengen. Daarnaast zouden we graag binnen een paar jaar een eerste kindje willen krijgen, maar ik voel me daar nu in de verste verte niet goed genoeg voor en vind het eng als ik over de komende jaren nadenk.
Het lijkt me fijn om met iemand in contact te komen die zich in mijn verhaal herkent.
3 Reacties
ik herken me enorm in je verhaal. Ik ben destijds ook gevlucht in mijn studie, ik redde me wel en heb er niet meer over gesproken en dus eigenlijk niet gerouwd.
Nu pas, na vele vele jaren, ben ik bezig met een verlaat rouwproces. Het is zwaar en brengt me veel meer dan ik ooit had kunnen vermoeden.
Had ik dat overigens maar veel eerder gedaan, want nu krijg ik steeds meer het inzicht dat ik door mijn overlevingsmechanismen in mijn opvoeding dingen heb meegegeven die ik nu anders zou doen. Fijn inzicht overigens, ik kan er nu nog van leren, met ze over praten en dingen uitleggen. Wat dat betreft doe je het 'beter' dan ik, jij beseft nu al dat dit invloed op jou en alles daarom heen kan hebben en deze vraag hier stelt.
Mocht je het interessant vinden om onze verhalen te delen, stuur me gerust een privebericht.
In ieder geval sterkte en succes met jouw rouwproces. Hopelijk brengt het je veel ..
Alleerst.. Wat sterk van jou, dat je jezelf zo goed hebt gehouden voor je ouders, je studie en je nieuwe baan. Maar ook heel dapper dat je je verhaal hier deelt en in therapie bent.
Helaas herken ik veel van wat je meemaakt... Je voelt je niet meer zo sociaal, niemand begrijpt wat jij voelt en het maakt allemaal niet veel meer uit. Tegelijkertijd baal je ervan dat je vriend het niet zo snapt en voelt zoals jij dat voelt. Maar goed, het is en blijft JOUW zus, dus basically zal niemand het echt snappen.. En dat wil je ook niet, want je wenst niemand dit toe. Dus zeker niet gek dat dit eenzaam voelt.
Sinds mijn broertje overleden is, zat ik eerst maanden thuis.. Ik stopte met mijn toenmalige job, want dat was commercieel en ja, wat maakt geld nog uit, nu mijn broertje er niet meer is..
Ja iedereen vindt het erg en is verdrietig de eerste paar keren dat je ze zien. En dan gaat de hele wereld gewoon door met van alles en nog wat.
Terwijl jouw wereld kapot gaat en je jezelf stort op een studie/nieuwe baan. Tenminste ben je uit de omgeving "voordat" alles anders was..
Ik heb me aangemeld voor een online bijeenkomst en ik heb daar gevideochat met een aantal mensen, die VEEL dichterbij mij leken te staan, dan de mensen die toen om mij heen stonden. Ik vond het best gek om in te loggen en aan vreemden mijn verhaal te delen, maar hoe ZIJ mij begrepen, was echt kostbaar...
Ik wacht nu op een live bijeenkomst bij mij in de buurt. Ik denk dat dat nog intenser zal zijn, maar wellicht dat dit mij verder helpt. Wie weet is zo een eerste stap, veilig vanuit je huis, achter je laptop ook een stap voor jou?
En indien je met mij wel/niet verder zou willen praten is dat ook mogelijk. Ik heb hier vaker persoonlijke verhalen gelezen, maar nog nooit echt in staat geweest om te kunnen reageren of mijn eigen verhaal te kunnen delen..
Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop dat je de juiste steun mag vinden.
Warme groetjes
Kan je goed berichten. Je hebt eerst je afleiding gevonden. Nieuwe spannende dingen. Niet toe willen geven. Wellicht denkend....ik kom er wel.
Nu dat allemaal weer wat gewoon is. En in je wat rust komt. Kan de grote klap alsnog komen. Dus goed mogelijk je bent en nu echt aan verwerken.
Het is zeker van belang dat je goed voelt voor verdere stappen. Dat jullie er beide aan toe zijn voor iets nieuws.
Ook al zal die veel begrip hebben. Praten met iemand die zelfde mee heeft gemaakt is toch anders. Iederen verwerkt het ook op zijn eigen manier.
Je kan internet veel zoeken. En wellicht tips raad vragen via hulplijn hier.
Hoe dan ook. Sterkte, beterschap met herstel.