Als er wel weer lichtjes zijn
Ik lees de berichten, ik kijk naar mezelf, hoe zat ik erbij toen ik het net hoorde, hoe diep heb ik gezeten, ik stond weer op, viel nogmaals, had opnieuw dingen zelf uit te zoeken om vervolgens te gaan groeien. Mijn partner heeft naast de zelfdoding me gruwelijk bedrogen, nog steeds met regelmaat melden zich vrouwen bij mij met wie hij het “ook” heeft geprobeerd of heeft gedaan. Het raakt je maar steeds beter begin ik het “ziek zijn” te begrijpen. Het was niet het enige bedrog, het was een web van leugens. Het moment van weggaan, langs de kinderen lopen en mij achterlaten zoals hij heeft gedaan zal ik nooit begrijpen maar de afgelopen weken met alles wat bovenkomt begin ik her en der na te denken en me te verplaatsen hoe moeilijk het moet zijn geweest om hem te zijn. Herhaaldelijk: het ligt niet aan mij, hij was ziek.
Ik had nooit gedacht dat het menselijke brein, mijn brein zo sterk zou zijn. Uit het allerdiepste dal kan je de weg naar boven vinden. Ik vind het belangrijk dat ook hier te delen: DE PIJN is er, maar de kracht vinden om door te gaan, het leven op te pakken, te helen, te genieten, te lachen is ontzettend mooi. Voor een ieder die nu ontzettend diep zit, er komen lichtpuntjes GELOOF! Denk klein: zon op je huid branden tot denk groot: horen hoe fantastisch je bent!! Neem de ruimte en tijd om te helen. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben wel goed op weg.
4 Reacties
ik vind het heel bijzonder hoe je het hele rouwproces beschrijft en hoe je door bent gegaan. Mijn liefste heeft op 21 april een eind aan zijn leven gemaakt na een korte periode van een zware depressie (bipolaire stoornis). Wij waren ongelofelijk close... deelden alles met elkaar, vertrouwden elkaar voor 150 %. Zijn ook altijd trouw geweest aan elkaar in de periode van ons bijna 22 jarig huwelijk. En daar ben ik dankbaar voor. Ik kan het mijn man ook niet kwalijk nemen... de ziekte in zijn hoofd heeft het uiteindelijk gewonnen van zijn wil om te leven. Er is een ding waar ik blij mee ben, hoewel dit misschien raar klinkt. Ik ben blij dat hij eerder is gegaan als ik zodat hij de intense pijn van het verlies, die ik nu voel, in elk geval niet hoeft te ervaren.... heel veel sterkte en liefs, Inatjoo
Je bent door een hel gegaan, lees ik, maar goed om te beseffen dat het niet aan jou lag, maar aan zijn zieke geest. Mooi als je het hem dit kan vergeven. Je geeft eigenlijk ook aan dat het niet fijn geweest zal zijn hem te zijn.
Mijn zoon van 16 heeft een einde aan zijn leven gemaakt. Hij zei tegen mij op gegeven moment 'ik vind mezelf niet zo leuk". En ik dacht dat het alleen om uiterlijk ging en probeerde hem te zeggen dat hij zo mooi, leuk, aantrekkelijk was. Maar ik denk dat hij in alle opzichten zich niet kon accepteren. En ik denk dat dat de kern is, om zoiets te doen. Ik heb hem geprobeerd veel zelfvertrouwen en zelfacceptatie mee te geven, wat dus helaas niet gelukt is.
Dagelijks doet het heel veel pijn, en vele tranen vloeien al 4 jaar lang, maar gelukkig voel ik steeds meer kracht terug komen omdat ik voel dat ik mezelf weer iets meer kan accepteren, doordat anderen me het gevoel geven dat ik het waard ben. Niet mijn partner, want die heeft mij in alles laten weten dat hij mij niet accepteerde zoals ik rouw. Hij gaat binnenkort elders wonen. Een nieuwe fase, maar ik voel gelukkig me niet meer radeloos....
LG Anna