Maandenlang seksueel misbruikt

In 2019 zat ik op de middelbare school. Ik zat op dat moment in de vierde klas. De klassen waren gemengd, dus zo leerde ik veel nieuwe mensen kennen. Er ontstond een vriendengroep, allemaal jongens maar ook met mijn zusje. Er zat 1 jongen tussen waar ik het heel goed mee kon vinden. Hij heeft mij 9 maanden lang misbruikt. Met de vriendengroep spraken we vaak af. We zaten dan vaak bij 1 van de jongens thuis.'

Het werd wel gewoon stapje voor een stapje erger. In het begin waren het vooral schuine opmerkingen en seksueel getinte grappen of opmerkingen. Maar het ging steeds verder. Later waren het ook aanrakingen. Zo zat ik een avond naast die jongen, we zaten op de bank. En hij legde ineens zijn hand op mijn knie. Daar schrok ik toen heel erg van. Omdat ik ook niet zo goed begreep wat er nou eigenlijk gebeurde.

'Ik zei tegen mezelf: het is niks, het stelde niks voor.'

Een aantal weken later waren we weer bij hem en wilde hij zijn balkon laten zien. Het balkon dat aan zijn slaapkamer vast zat. Hij nam de hele vriendengroep mee naar boven. Daar stonden we dan en op een gegeven moment toen ging de rest van de vriendengroep naar beneden. Zo ben ik met hem in die slaapkamer terechtgekomen. Hij ging daar aan me zitten terwijl ik dat niet wilde. Toch zei ik tegen mezelf: nou het is niks, het stelde niks voor. En dus ben ik ook gewoon zoals elke andere avond dat ik daar kwam terug naar huis gefietst en gaan slapen.

Het misbruik ging door, zo ook een aantal weken later. Toen we met de vriendengroep naar het zwembad gingen.

We zijn een maand later bij het zwembad geweest. We zaten in het bubbelbad waar hij weer verder ging. Het voelde gek en een beetje van: wat doe je nu? Omdat het ook gewoon in het bubbelbad was. Het was gewoon in het openbaar. Dat iedereen het kon zien. Ik dacht: dit kan niet, maar je doet het toch. Aan het einde van het schooljaar heb ik afscheid genomen van de vriendengroep.

Toen is de laatste keer geweest dat er heftige dingen zijn gebeurd. En toen heb ik de stap genomen om het contact met de vriendengroep te verbreken. Ik denk dat als ik met iemand wel contact had gehouden, dat ik zo weer terug was bij af was. Dat ik zo weer bij die jongen was die dit mij allemaal heeft aangedaan. Het is wel een hele moeilijke keuze geweest om van iedereen afscheid te nemen.

Ik begon met het volgen van een opleiding tot onderwijsassistent. En merkte vanaf het begin dat ik me niet goed kon concentreren. De herinneringen bleven in mijn hoofd zitten en het ging niet meer zo goed. Ik besloot naar de mentor te gaan en mijn verhaal te delen. 

Mijn mentor schrok eerst heel erg. En heeft direct geprobeerd de schuld uit mijn hand te nemen. Want ik voelde me toen zelf heel schuldig. Schuldig omdat ik steeds ben teruggegaan naar die vriendengroep en niet eerder contact heb verbroken. Ik dacht dat ik het allemaal gedaan had. De mentor is daar heel erg tegenin gegaan. En zij heeft me uiteindelijk geholpen om het aan mijn ouders te vertellen.

Ik had in eerste instantie de mentor gevraagd of zij het samen met mij wilde vertellen. Alleen dat wou ze niet. Uiteindelijk heb ik zelf een brief geschreven aan mijn ouders waarin ik heb verteld wat er is gebeurd. En die heeft zij toen nagelezen om te kijken van goh, is dit duidelijk? Snappen jouw ouders ook wat er gebeurd is?

Ook omdat ik zoiets had van ik kan het waarschijnlijk toch niet zelf uitspreken hoe en wat er precies is gebeurd, dus dan maar opschrijven. Ik kon het daarvoor nog wel een beetje van me afschuiven, omdat toch maar 1 iemand het wist. Maar nu had ik het briefje in handen waarmee ik het de wereld in ging brengen.

Het schrijven van die brief maakte het vooral heel echt. Ik deelde de brief vervolgens met mijn ouders.

'Een last van mijn schouders, maar ik doe mijn ouders veel verdriet.'
Mijn ouders reageerde heel geschrokken en begonnen met huilen. Ze stelden veel vragen stellen. Ik voelde mij verschrikkelijk. Er is nou wel een last van mijn schouders, maar ik doe mijn ouders heel erg veel verdriet. Mijn ouders stuurden me vervolgens naar de huisarts. Deze verwees me door naar een maatschappelijk werker. Dit was uiteindelijk alleen niet helemaal wat ik nodig had, want ik zakte eigenlijk steeds verder de diepte in. En met de maatschappelijk werker was het vooral praten over hoe het die week met mij ging. Alleen Ik had op dat moment echt behandeling nodig, maar kreeg die niet. En ik gleed steeds verder af.

'Ik zie het letterlijk voor me. Ik ruik het, ik voel het.'
Tot 2 jaar terug zat ik in de jeugdpsychiatrie, daarna werd dat de reguliere GGZ. Waar ik nu in zit. Ik heb nog steeds heel veel last van herbelevingen, van wat er is gebeurd. Ik zie het letterlijk voor me. Ik ruik het, ik voel het. Ik had een tijd dat ik slecht sliep maar ook heel veel nachtmerries had. Of dat ik gewoon niet sliep. Ik ging op een gegeven moment ook niet meer naar school omdat ik dat ook niet meer wou. Want ja, niet slapen en de hele dag school gaat niet.

De behandeling die ik kreeg werkt, ik ben inmiddels begonnen aan een nieuwe opleiding. Ook besloot ik om een hond te nemen die me helpt.

Ik heb inmiddels niet meer zulke heftige nachtmerries. Dat is echt wel te danken aan de behandelingen die ik heb. Als je beter slaapt, dan kun je ook weer overdag dingen doen. Ook had ik het met de GGZ erover dat ik behoefte had aan lotgenotencontact. Toen ging ik gewoon zoeken op internet en vond ik de Slachtofferhulp Community.

In het begin heb ik daar eigenlijk bijna niks gedeeld. Ik vond dat heel eng. Ik dacht, ja, dan moet ik allemaal mensen die ik niet ken mijn verhaal gaan vertellen. En waarom zou ik dat doen? Ik las dus eigenlijk vooral een beetje mee. Ik las de verhalen en ook de reacties van andere mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Toen dacht ik: Iedereen zit hier wel mee.

'Na het delen voelde ik mij sterk.'
Ik vond het heel fijn dat dat kon, en ik zo ook steun van anderen kreeg. Na het delen voelde ik mij sterk. Omdat ik toch iets gedaan had wat ik eigenlijk doodeng vond. Want ik had natuurlijk ook gewoon kunnen denken van weet je laat maar. Dit voelde dus als een overwinning. Ik had bijvoorbeeld vragen gesteld over hoe andere het hebben gedaan om in hun omgeving het gesprek te openen. Want dat heb ik ook altijd heel lastig gevonden. En daar kwamen ook wel met tips uit waar ik echt wat aan had. Omdat het voor Iedereen toch allemaal heel lastig is. Ik heb toen via de Community tips gekregen die ervoor hebben gezorgd hoe je je ervaringen met je omgeving bespreekbaar kunt maken.

Ik durf nu meer te vertellen aan mijn familie en mensen in mijn omgeving en ik krijg zo ook meer steun van ze. Met het delen van mijn verhaal hoop ik jou als lezer ook te kunnen helpen.