Ik werd misbruikt op mijn 14e en wilde er niet over praten...

Vandaag deel ik mijn verhaal met jullie! Het blijft me altijd raken, maar ik hoop dat het jullie helpt om ook jullie verhaal te durven delen.

Toen ik 14 was, ging ik met mijn zus en vader naar een zaalvoetbalwedstrijd in België. De voetbalvereniging uit het dorp waar wij vandaan kwamen, had namelijk de finale bereikt van een toernooi en wij gingen met een hele bus vol vrienden en spelers daar heen om ze aan te moedigen.

Toen mijn zus (toen 16 jaar) en ik s’avonds op onze hotelkamer lagen, werd er aangeklopt door 2 jongens uit het voetbalteam. Super spannend en interessant vonden wij dat, dus als 2 giechelende pubers deden we open en kwamen zij op onze hotelkamer chillen. 

Op een gegeven moment stelde ze voor om bij ons op de kamer te blijven slapen en kroop 1 iemand naast mijn zus, en de ander naast mij. Hij was de sterspeler van het team, een bekende van de familie en ook nog eens 20 jaar ouder!

Het moment van leuk en spannend werd al snel een nachtmerrie. 

Toen we een tijdje in bed lagen en het licht uit ging, pakte hij mij in m’n hals vast en begon me te (tong)zoenen. Ik zei dat ik thuis een vriendje had en dit niet wilde en hij zei steeds:

 “Geen zorgen, dit is ons geheim”. 

Daarna ging hij met z’n vingers bij mij naar binnen en pakte steeds mijn hand en legde die op zijn kruis. Ik weet nog hoe bang en machteloos ik me voelde. 

Ik verstijfde compleet. Ik voelde me zo klein en ik wist dat hij veel sterker (en 20 jaar ouder) was en dat ik niks tegen hem durfde te beginnen. 

Ik weet nog dat ik me omdraaide op m’n zij, met m’n rug naar hem toe, maar dat hij door bleef gaan en en steeds weer met zijn hand me aanraakte op intieme plekken.

Op een gegeven moment viel hij (godszijdank) in slaap en zijn ze later in de nacht vertrokken.

Ik durfde dit absoluut aan niemand te vertellen (ook niet aan mijn zus die in dezelfde kamer was) omdat ik me zo schaamde en ook zo ontzettend schuldig voelde naar mijn toenmalige vriendje en dat ik hem ook niet had weggeduwd o.i.d.

In mijn hoofd was ik vreemdgegaan! Ik dacht echt: “wtf heb ik gedaan!?” 

Het voelde ook eigenlijk alsof ik het hem (de dader) niet kon kwalijk nemen omdat ik niet eens weerstand had geboden en het gewoon had toegelaten! Ik was zelfs zo naïef om te denken dat hij mij misschien leuk vond.

Uiteindelijk heb ik het online tegen een hele goede vriend van mij verteld en zijn m’n ouders er later achter gekomen omdat ze dat gesprek hebben gelezen.

Ik vond het vreselijk dat mijn ouders het wisten! Ik schaamde me echt heel erg en wilde absoluut niet met mijn ouders over s*ks of jongens praten. Het voelde ook nog steeds dat het mijn schuld was en ik was bang dat mijn ouders boos zouden worden.

Ik wilde absoluut niet in therapie en wilde het zo snel mogelijk vergeten en gewoon lekker door gaan met mijn leven. Het voelde alsof ik me heel veel op de hals zou halen als ik het zou vertellen of als ik aangifte zou doen en dat er dan een beerput open zou gaan en er dan pas echt erge dingen zouden gebeuren en het hele dorp het dan wist.

Ik heb er vervolgens 15 jaar lang niet meer over gepraat!

Totdat de uitzending van BOOS online kwam over The Voice of Holland en ik alle weggestopte emoties toch als een keiharde, onverwachtste klap in mijn gezicht kreeg!

Ik kon alleen maar huilen, herbeleven, ik had nachtmerries en kon me nergens meer op concentreren. Werken lukte totaal niet en alle gevoelens van schuld en schaamte kwamen weer boven. Het voelde als een bal die ik al die tijd heel diep onder water had geduwd en nu met een sneltreinvaart naar boven splashte.

Ik vond het super spannend, maar ik heb toen toch mijn moeder opgebeld en gezegd dat ik zo verdrietig was en waardoor dat kwam. Ook heb ik het toen aan steeds meer vriendinnen verteld! 

Vervolgens heb ik de huisarts gebeld en heb ik EMDR-therapie gekregen wat mij ontzettend heeft geholpen! Ik voelde me echt zo veel lichter door er eindelijk over te praten. 

"Het werd nu eindelijk iets wat ik niet meer alleen hoefde mee te dragen".

Dankzij de therapie zie ik nu ook eindelijk in dat ik echt in geen enkel opzicht schuld heb. Hij had van mij af moeten blijven!

Omdat deze post al heel lang wordt, zal ik later nog een post plaatsen hoe ik de EMDR therapie heb ervaren en hoe het voor mij was om er eindelijk over te praten.

1. Wat ik met dit bericht graag met jullie wil delen is: HET IS NIET JOUW SCHULD!! 

Het is een overlevingsmechanisme om te verlammen of niks te durven zeggen. Je lichaam gaat op standje overleven! Al die jaren heb ik mezelf wijsgemaakt dat het ook (deels) mijn eigen schuld was, dus dat ik het niet zwaarder moest maken dan het was en het “gewoon moest vergeten”. Ik had toch verder gewoon een leuk leven?

Maar onthoud, ook al voel je je schuldig: je bent niet schuldig! Niemand mag jou zonder toestemming aanraken! En jouw emoties mogen er zijn. Die mogen verwerkt worden. 

2. En de tweede boodschap: ook al lijkt het, het aller aller engste en ergste op aarde: PRATEN HELPT ECHT!! Juist door het te delen zul je merken dat anderen mensen zo lief voor je zijn en dat je daar zo veel liefde en steun uit haalt! Dit is jou overkomen maar je hoeft er niet alleen mee te dealen! 

Ik hoop dat je het aandurft om hier in de community ook jouw verhaal te delen. Wij zijn er voor je, en het lucht echt heel erg op. 

Maar ook als je het nog niet durft, is dat ook oké. Dan hoop ik dat je toch kracht haalt uit dit verhaal. Misschien helpt het je dan om jouw verhaal alleen eens voor jezelf van je af te schrijven. Zonder dat je het hoeft te plaatsen of met ons hoeft te delen. 

Heel veel liefs voor iedereen die dit leest!  <3 <3