Een tijd geleden  heb ik een verhaal gedeeld over sexting. Hoe iemand zo overtuigend was dat ik er in mee ging en vervolgens mijn foto's terug zag in de whatsapp groep van school. Ik was nog jong en schaamde me zo erg. Ik gaf mezelf volledig de schuld.

Na dat ik erover ben gaan praten jaren later, besefte ik mij steeds meer dat ik niet zo hard hoefde te zijn voor mezelf. Wat er gebeurd is met mijn foto's is niet mijn schuld. Het gebeurd zonder mijn toestemming. Desondanks bleef ik denken dat ik " gewoon niet zo dom" had moeten doen.

Ik begon verhalen van andere mensen te lezen met soortgelijke ervaring. Ik voelde zo mee met elk verhaal die ik las. M'n hart brak voor de persoon die het overkomen was en ik legde de schuld ook helemaal bij de dader.

Ineens besefte ik mij dat ik dat gevoel niet bij mezelf had. Dat van mij was mijn eigen schuld en dat van andere niet. Niet helemaal eerlijk..

Ik ben mezelf liever gaan toespreken. Ik ben mezelf gaan toespreken zoals ik had gedaan als mijn beste vriendin dit was overkomen. Zoals ik doe als ik de verhalen van andere hier online lees. Vergevingsgezind en geruststellend. 

Ik heb mijzelf kunnen vergeven hierdoor. Ik ben zo dankbaar voor de openheid en veiligheid die ik hier gevonden heb. Het is soms zo fijn om te weten dat je niet alleen bent en andere je graag helpen in plaats van veroordelen. Onwijs dankbaar!