even voorstellen

ja ik vermoedde dat al, maar wilde het toch afraden maar ook met toelichting. (voor eventuele stille lezers) toen ik mijn kind leerde fietsen hield ik een hand nog op zijn rug. pas toen ik deze weg liet ervaarde hij dat hij alleen kon fietsen. dat is het gevoel dat de ander moet krijgen. dat deze sterk is zonder een ander ook maar ook met een ander. de grens tussen sturing en overname kan soms dun zijn. maar wel belangrijk deze in acht te nemen. je zou bij wijze van de ander mee in de auto kunnen zetten. langs politie bureau kunnen lopen en op dt moment kunnen zeggen. "je bent maar een paar stappen verwijderd van een gesprek" een paar stappen voelt mogelijk kleiner dan ieder alternatief. iemand van zeden thuis uitnodigen zou misschien ook kunnen. misschien zelfs prettiger zijn. of anders iemand met eigen ervaring uitnodigen. of bijvoorbeeld bij een lotgenoten contact aan laten melden. al is het maar om te beginnen met bijwonen. het vertrekpunt dat zijn zij. maar we kunnen er wel wegen of spoortjes naartoe leggen soms om het meer bereikbaar te maken. zo ook met boeken over ervaringen van anderen. of er is vanuit csg ook een boek voor ouders. welke verteld over alle te verwachten stappen in procedures. opties genoeg om aan te bieden in ieder geval. ?

dat is een actie die heel veel keerzijdes kent. punt 1. iemand redden terwijl deze niet gered wilt worden dat is een aantasting in iemands recht en privacy. punt 2 als hiermee de situatie wordt opgelost dan heb JIJ die opgelost en leert en wint de persoon er niets door qua persoonlijkheid en grenzen enzo punt 3 wat maakt dat jij in beweging komt en niet die ander? punt 4 als jij dit doet dan kan de ander gevoel krijgen "nog iets wat ik niet kan" en als laatste natuurlijk dat het niet eens aangenomen zou worden als zij het niet naar voren zou brengen (mogelijk zelfs niet als je mentor/curator zou zijn maar dat weet ik niet zeker) ik denk dat het juist interessant is om dit gevoel te delen met die ander en ook eigenlijk je onmachtsgevoelens (want dat is het vaak) deelt en bekijkt wat dit voor die ander betekent t.a.v. jullie relatie. ergens geeft het ook een gevoel van een impasse/stilstand/padstelling waarbij dit de uitvlucht of noodoplossing zou zijn. "als je alleen maar kunt kiezen tussen kwaden, voelt er altijd 1 beter" (of heb je niet genoeg opties bekeken)

begin met het eind en werk dan naarhet begin dat kan werken. wat is het uiteindelijke doel van het slachtoffer ? welke stappen zitten daar tussen om dat doel te bereiken? vaak is vrij zijn van de dader wel een punt in het proces. maar mogelijk dat aangifte doen nu nog niet aan de orde is. misschien dat ze nu eerst een weerbaarheidstraining moet volgen om haar te sterken in zo'n confrontatie. natuurlijk is hoe sneller hoe beter maar voor het slachtoffer hoeft dat niet te zijn. maar soms kun je de voor en nadelen van aangifte op papier zetten samen om zo tot een conclusie te komen.

Lastig he? Misschien tegen haar zeggen je weet wat ik je hen aangeraden, ik hoop dat je me op de hoogte houd! ? De bal ligt uiteindelijk bij haar he? Ik zie vaak dat mensen die helpen zelf het probleem op de nek nemen en ermee rondlopen, en diegene die het met je heeft gedeeld zijn eigrn gang weer gaat. Soms moet je het teruggeven in hun eigen handen en daar laten tot ze zelf weer komen. De last word je anders misschien zelf te zwaar, en stappen moeten ze zelf doen, je wilt helpen dat is ze echt duidelijk volgens mij met alles wat je al hebt gedaan! Je bent een echte vriend!

Hoi Cleopatra, dit herken ik heel erg goed van ons pleegkind, ik was te soft in mijn reakties naar haar, ze snaptr me niet, voor haar gevoel zat ik op Mars en zei op Jupiter zeg maar. Ik zei dingen op een manier die niet over kwamen, mijn man is veel nuchterder, zei dingen voor mijn grvoel keihard, maar ja dat snapte ze wel, daar kon ze wel iets mee! Soms is het blijkbaar nodig om dingen niet in te pakken in lieve woorden maar recht voor de raap te zeggen al past dit totaal niet bij me! Ik snap je dus volkomen! Trouwens, het vertrouwen werd niet geschonden door de soms harde woorden, ze keek dan zo van o, huh bedoelde je dat ook zo, zeg dat dan gewoon dat snap ik tenminste! ☺

mogelijk soms al wel te merken in hoe ik schrijf. maar ik behandel een slachtoffer van misbruik niet als slachtoffer vaak. de persoon zelf is mogelijk 10x zo streng/erg/etc naar zichzelf als dat jij dat kunt zijn. dus je kunt beter duidelijk zijn in je boodschap dan de boodschap kwijt raken. ga er vanuit dat je binnen 1uur een bruiloft moet organiseren. alle uitnodigingen regelen. personeel. ruimte. kleding. eten drinken. etc en met als gevolg dat als het niet lukt binnen dat uur dat je hele familie je niet meer wilt zien. naast al die zaken in je hoofd voeg daar dan "de boodschap" van de ander toe. als de persoon dan deze boodschap ook nog moet vertalen naar zichzelf (wat dan vaak een negatieve conclusie heeft) dan gaat die boodschap mogelijk niet aankomen zoals jij had gewild. ik moet zeggen dat ik in alle contacten die ik heb gevoerd dusdanig duidelijk dat ik door een 3e partij vaak als lomp zou kunnen worden beschreven. ik heb desondanks liever dat dan dat ik ervaren wordt alsof ik met een gewond vogeltje om ga. dat kan als betuttelend voelen of het gevoel geven dat iemand heel kwetsbaar is. de persoon voor je heeft daarentegen een hel doorstaan. die iets wat ontactische formulering overleven ze meestal wel. het is belangrijker uit welk hart de boodschap komt en dat de persoon betrouwbaar voelt. tact staat meestal niet hoog in het rijtje. maar dat is hoe ik er tegenaan kijk dan en ik heb tot op heden gelukkig vele mensen weten te bereiken die het vertrouwen in de wereld al lang opgezegd hadden. is dit dan altijd passend? nee, daarom stem ik af wat ij doe en waarom en hoe ik dat doe met die ander. zodat er altijd de vrije ruimte is om te zeggen wat er gevonden wordt. zelfs als dat is om te zeggen dat ik soms echt een hufter kan zijn (en dat ben ik eerlijk gezegd soms ook wel als iemand in zelfdestructief gedrag blijft hangen). zoals ik soms wel eens zeg. sommige mensen hebben een plank voor z'n hoofd. anderen een hele blokhut.... hopelijk heb je iets aan deze visie ? p.s. een vertrouwenspersoon raak je alleen kwijt op het moment dat jij op houdt met proberen. dat de andere even niet reageert is veelal uit angst teleurgesteld te raken door eigen verwachtingen.