Road of recovery: the journey continues

Ik heb 30 november eindelijk een goede plek gevonden en een doorverwijzing gekregen voor traumabehandeling. 12 jaar zoeken, maar dan krijg je ook wat (insert Sirius Black meme). Ik ben blij, opgelucht, maar maak me ook zorgen en voel me bang. De laatste dagen gaat het zo goed met me, wat als ik weer in elkaar stort? Wat als ik geen steun krijg die ik nodig heb? Wat als ik juist iedereen van me probeer weg te jagen en mezelf actief opnieuw isoleer zodat niemand me meer pijn kan doen? Wat als alles wat ik me niet goed herinner zo ontrafeld word dat ik permanent getekend ben voor het leven? En dan "echt gek" ben geworden? Dit soort piekergedachtes merk ik op, en de gevoelens die daarop volgen

 Het voelt zo... Het Voelt.

Maar concenteer ik me op de plek waar mijn hart zich bevind, dan voel ik niets anders dan zachtheid, warmte en rust. Bijzonder hoe je hoofd je van alles kan vertellen en hoe makkelijk het is om het te geloven.

Aan de andere kant voel ik dat ik op de juiste weg ben, alleen ik ben nog nooit op dit stuk van mijn "wereldkaart" geweest in mijn leven. Dus dat voelt net als zoeken naar het juiste adres terwijl je aan het reizen bent in een nieuwe stad of land. En toch vindt je het, met én zonder hulp. 

Vanuit de rust leid mijn kompas me naar een nieuw en beter thuis en breidt mijn wereldkaart zich verder uit.