Hoi, 

Ik ben net 30 geworden en ik hoop dat de volgende jaren een stuk fijner zullen worden dan die inmiddels voorbij zijn. Mijn hele leven is vaak een brok ellende geweest. Ik ben een voormalig proxy, mijn moeder maakte me regelmatig ziek en mishandelde en misbruikte me samen met mijn vader tot dat ik bij de Ggz terecht kwam en de diagnose Klassiek Autisme en een angststoornis werd geconstateerd en ik op hoge doseringen antipsychotica werd gezet. Dit heeft ertoe geleid dat ik op m'n 18e te horen kreeg dat ik symptomen van Serotoninesyndroom vertoonde (medicijnvergiftiging) en ik psychotische symptomen had. Ik heb op het speciaal onderwijs gezeten en met veel pijn en moeite mijn diploma gehaald. Mijn moeder wilde namelijk niet dat ik naar school ging, zou doorleren of een baan zou krijgen omdat ik van het vrouwelijk geslacht ben. Ook moest ik haar kleren dragen tot op haar oude ondergoed en sokken aan toe en mijn haar werd tegen mijn zin in bruin geverft en kortgewiekt. Ook moest ik make-up dragen en dagcreme smeren vanaf mijn 13e en had ik geen zelfbeschikking over wat ik wilde eten of drinken, zelfs een glas water pakken mocht ik niet. Ook mocht ik tot mijn 18e niet zelfstandig naar buiten, laat staan reizen of vrienden maken op school. Ik mocht met niemand buiten het gezin praten, zelfs mijn eigen jeugdpsychiater niet. Mijn moeder hield contact met alle zorgverleners en leraren en vertelde mensen buiten het gezin regelmatig dat ik meervoudig gehandicapt zou zijn en dat ze het zo zwaar had om voor mij te zorgen. Mijn broer daarintegen kon niets fout doen en werd gepusht om zo hoog mogelijk af te studeren en gestimuleerd in het ontwikkelen van zijn identiteit (zo leek het tenminste, maar tegen welke prijs?). Hij was de butler en soulconfidant van onze moeder en was benoemd tot man van het huis. Wij hebben allebei te maken gehad met seksueel geweld toen we nog klein waren door onze vaders. Ook ben ik seksueel uitgebuit toen er geldnood was in het gezin. Enkele maanden voordat ik op mezelf ging wonen (19 jaar) ben ik afgeperst door mijn ouders. Ik betaalde al kostgeld, maar ik had nooit moeten zeggen dat ik een deel van mijn uitkering opspaarde voor als ik op mezelf zou gaan en zou willen studeren. Ook ben ik op mijn 20e voor de laatste keer door mijn vader aangerand.

Toen ik op latere leeftijd me voor het eerst me begon uit te spreken over wat er gebeurde in het ouderlijk huis, werd ik door zorgmedewerkers geshamed en het zwijgen opgelegd. Foei, hoe durf je zulke dingen over je ouders te zeggen! Ze hebben al zo'n rotleven gehad, je moest je schamen en je moet je excuses maar gaan aanbieden, was het antwoord, want: "Wij kennen deze mensen anders." Zelfs mijn latere partners hebben mij nooit geloofd en toen ik was aangerand toen mijn toemalige vriend en ik terugkwamen met de trein van een festival heeft hij gezegd dat ik het op mezelf afgeroepen had vanwege het tuniekje en korte broekje wat ik aanhad. Ook verdedigde zij m'n ouders en één van hen praatte met mijn moeder achter mijn rug om.

Toen ik later door een andere partner die ik via werk had ontmoet was mishandeld en misbruikt durfde ik geen hulp te zoeken uit angst dat niemand me zou geloven.