Verschillende paden van rouw
Ondanks dat je met je naasten door hetzelfde verlies heen gaat, kun je toch verschillende paden bewandelen in het rouwproces. Logisch, want iedereen doet het op een eigen manier. Maar soms lopen die paden op gegeven moment wel heel ver bij elkaar vandaan of neemt iemand even een hele andere afslag. Ik vind het af en toe hard werken om elkaar te blijven vinden in de rouw en elkaar niet kwijt te raken. En onbegrip ligt op de loer.
Je hebt dezelfde genen, maar toch kunnen de processen zó anders zijn. Je hebt andere coping mechanismen, een ander tempo en andere emoties. De één wil/kan er wel over praten, de ander liever niet.
Gelukkig lukt het me nu wel om de band met mijn broer en zus sterk te houden, elkaar de ruimte te geven, naar elkaar te luisteren en respect te hebben voor elkaar. Maar het is niet altijd even makkelijk geweest. We gaan alle 3 echt op een andere manier met het verlies van ons broertje om. En voor mijn ouders is het wéér heel anders.
Hoe doen jullie dat?
Liefs Iris
8 Reacties
Ik zou willen dat ik tips kon geven. Of iets dat helpt wat ik zelf doe, maar ik struggle hier ook heel erg mee. Dus heb helaas geen “wijze” woorden.
Liefs van mij!
Liefs!
Uiteindelijk heeft het ons erg geholpen om zonder oordeel te luisteren naar de worstelingen van de ander en respect te hebben voor elkaars rouwproces. Of je het nou herkent of niet, of je die fase al voorbij bent of niet. Om met zachtheid, begrip en een open hart naar elkaar te luisteren.
En dan nog is het de vraag in hoeverre de ander ervoor open staat. Jij kunt super erg je best doen, maar als de ander er niet voor open staat, dan wordt het alsnog lastig. Ik snap dat dat super eenzaam kan voelen. Probeer je dan eens te bedenken bij wie je wel die troost en luisterend oor kunt vinden. En misschien, in de toekomst, dat jullie paden elkaar weer gaan kruisen. Of in ieder geval weer wat dichter langs elkaar gaan lopen.
Liefs
Dank je wel voor je wijze woorden.
Het is denk ik goed om het proces los te laten en niet in m’n uppie hard te werken. Loslaten kan mij in elk geval rust brengen en wie weet brengt t nog meer dan dat….maar ook dat is goed om los te laten.
(Ik realiseer me dat het schrijven over loslaten sneller gaat dan het daadwerkelijk doen, een begin is er).
Warme groet.
Het is heel goed dat je besloten hebt voor jezelf te kiezen. Ik ben trots op de eerste stappen die je daarin al hebt gezet.
Wat mooi om te lezen dat jullie als broer en zussen zo’n hechte band hebben weten te behouden. Dat is echt bijzonder — respect voor elkaar hebben is zó waardevol, maar soms ook een van de lastigste dingen om vast te houden.
Mijn man en ik zitten gelukkig meestal op één lijn. Natuurlijk hebben we ook momenten waarop we even een andere kant op denken, maar met een goed gesprek vinden we bijna altijd weer een middenweg die voor ons allebei goed voelt.
Met mijn oudste zoon en zijn vriendin is dat soms ingewikkelder, juist omdat ze hun eigen leven hebben. We proberen daarom bewust af en toe het gesprek aan te gaan, want anders raak je elkaars behoeften en gevoelens al snel een beetje kwijt. Zeker bij belangrijke beslissingen vind ik het belangrijk dat we allemaal een goed gevoel houden en naar elkaar toe blijven bewegen.
Liefs, Anja
Wat fijn om te horen dat jij en je man op dezelfde golflengte zitten, wat dat betreft. Wat is met elkaar blijven praten dan belangrijk he?
Ik snap dat het met je zoon wat lastiger is, omdat het toch weer heel anders is dan met je man. Maar heel goed dat jullie bewust het gesprek aangaan en even 'inchecken' bij elkaar. Met inderdaad liefde en respect voor elkaars gedachten en gevoelens. Ik denk dat dat het allerbelangrijkste is.
Liefs Iris