Alles geeft zo'n vreselijke impact, het overleven dag voor dag.
Vandaag 21 weken geleden is ons enigste kind , een geweldige zoon van 36 jaar vermoord tijdens een geweldadige beroving in Spanje . Plots was hij uit ons leven, omdat hij pas na 3 weken gevonden is hebben wij geen afscheid kunnen nemen, eenmaal in NL na 5 weken moest hij met spoed gecremeerd worden vanwege de staat van het lichaam, alles maar dan ook alles liep moeizaam, vandaar de diagnose ptss en complexe rouw. De behandelingen bij de psycholoog zijn ook twijfelachtig en qua resultaat hebben wij het idee dat we het toch allemaal zelf moeten doen , er is geen therapie of medicatie voor deze pijn, dit verdriet, gemis, onmenselijk is het en cognitief functioneren we amper, gelukkig hebben wij wel een selecte vriendengroep die ons steunt, ik slik momenteel nog xanax & quetiapine voor mijn paniekaanvallen , emoties en de stress die alles teweegbrengt.
Gisteren wel een telefoontje gehad van de politie dat men zeer grote vorderingen in het onderzoek heeft gemaakt en naar verwachting worden er direct & indirect personen gearresteerd voor deze verschrikkelijke moord binnen enkele weken. Een geweldig bericht omdat de daders hun straf zeker niet mogen ontlopen, maar het is zo confronterend en we zijn beiden ook al 2 dgn compleet van slag af, veel emoties, alles komt weer megahard binnen. Ook de spanning en angst straks oog in oog te staan met de moordenaars van onze zoon, dat zal vast ontzettend zwaar worden.
En dan ook ben ik ontzettend bang voor de toekomst, is er nog een leven mogelijk voor ons, soms zou ik er het liefste uit stappen, klaar met de pijn, het vreselijke gemis, onze zoon was alles voor ons, niets is meer waardevol, niets is belangrijk, je voelt je leeg, beroerd, wanhopig enz.
Hoe gaan anderen hiermee om, leer je met deze pijn & het verlies te leven of is dat ook bij een ieder anders ?
Wat zijn jullie ervaringen met medicaties ?
Tips, adviezen, vergelijkend gebeuren, graag hoor ik van jullie hoe wij überhaupt door kunnen met ons leven en word dat ooit leefbaar , wij waren zo'n 3-eenheid, we zijn compleet kapot !!!!
Lieve groetjes, Johanna💔
2 Reacties
Lieve Johanna,
Rouw is zo persoonlijk en vaak ook heel eenzaam. Hulpverlening, medicatie en ook deze community zijn hulpmiddelen, maar het verdriet zelf gaat niet weg. Toch heb ik zelf ervaren dat ze wel heel belangrijk zijn ondanks dat je niet altijd meteen effect ziet. Je hersenen hebben een enorm trauma opgelopen en dat kost veel tijd om een beetje te helen nu is er gewoon geen ruimte om te functioneren.
Een tip die mij hielp: zoek iets van afleiding om af en toe lucht te krijgen, bij mij was dat wandelen met muziek op mijn oren.
Goed om te horen dat er zicht is op de daders. Dat geeft onrust en veel emoties, maar ook duidelijkheid. Hopelijk worden ze snel opgepakt, want straf mogen ze zeker niet ontlopen.
Ik kan niet zeggen dat je met het verlies en het gemis leert leven, want het went nooit.
We hebben wel enige berusting gekregen dat we zonder onze zoon verder moeten. Per dag bekijken hoe het gaat en niet teveel eisen aan jezelf stellen.
Liefs Anja
Ja afleiding, de buitenlucht in, naar vrienden of familie die je steunen, maar ook dat is vaak zo zwaar jezelf daartoe te zetten als je alleen maar moe , verdrietig en wanhopig bent over je leven.
Muziek is een van die dingen die wij al 4 mnd. niet kunnen aanhoren, terwijl alles overal herinneringen oproept naar onze zoon.
Gewoon het feit wat men hem aan heeft gedaan, zijn jonge leven wat hem afgenomen is, dat is zo verschrikkelijk moeilijk om dat te vatten, vaak lijkt het nog een nachtmerrie, kunnen we het niet geloven dat we zonder hem verder moeten, wat een hel.
Lieve groetjes, Johanna