Mijn zoon van 28 jaar
Mijn zoon is vermoord ik leef in een roes al bijna 7 maanden weet gewoon niet hoe nu verder het onderzoek loopt nog er is 1 dader aangehouden maar ben zo bang dat hij vrij gelaten word ze zijn nog op zoek naar een andere verdachte ook
Bezig met laden...
22 Reacties
Wat een hel hé....
Allereerst gecondoleerd en ik kan me maar al te goed indenken hoe jij je voelt.
Onze zoon is 3 mnd geleden vermoord tijdens een beroving en ik heb het idee dat dat onze pijn, gemis en verdriet nooit minder kan worden, het gebeuren is 24/7 ons gesprek, ons leven, het is onmenselijk hoeveel verdriet en hoe onwerkelijk alles om je heen is, ik kan het ook niet accepteren, geloven, hoe kan hij nu plots uit ons leven zijn,hij was onze enigste kind, ons alles.
Het politieonderzoek loopt nog maar we horen niets, soms zijn we de wanhoop nabij....kunnen we hier ooit mee leven of houd alles nu op.
Zijn er inmiddels meerdere ontwikkelingen bij jou of is er ook te weinig wat duidelijk word.
In ieder geval komen onze kinderen er nooit meer mee terug en zouden wij het onverteerbaar vinden als de daders niet fors gestraft gaan worden voor hun laffe daad.
Hoe ga jij hier nu mee om, heb je hulp, trek je het nog?
Lieve groetjes, Johanna
Wat vreselijk om te lezen dat jouw enige kind zo recent van je afgenomen is. Wat is het leven af en toe toch ontzettend oneerlijk.
Ik kan me indenken dat je hoopt dat de dader zo hard mogelijk gestraft wordt. Mijn broertje is 8 jaar geleden doodgestoken door een jongen van 18, die helaas via het jeugdstrafrecht is berecht. Dus hij kreeg de maximale celstraf die een jongere kan krijgen: 2 jaar cel. Een grote teleurstelling voor ons. Maar ik heb er toch een modus in gevonden om me daarbij neer te leggen. Ik kan niet anders. En ik wil hem niet groter maken dan mijn broertje. Ik wil niet meer aan hem denken, dan aan mijn broertje. Ik wil de woede richting hem, niet mijn leven laten bepalen. Dat gun ik hem niet, hij heeft al genoeg kapot gemaakt. Maar ik kan me jouw woede echt heel erg goed voorstellen en het is super logisch dat je dat voelt.
En wat vervelend dat je maar weinig updates krijgt van de politie over het nog lopende onderzoek. Kun je vragen of je contactpersoon van Slachtofferhulp dat eens voor je kan gaan uitzoeken? Of zijn er familierechercheurs betrokken bij deze zaak? Misschien kunnen zij wat voor je betekenen. Ik kan me voorstellen dat die onwetendheid nu echt ondraaglijk is. Het zal je gemis en verdriet niet minder maken, maar het zal wel wat last van je schouders halen.
Ontzettend veel sterkte met dit grote verlies. Weet dat je niet alleen bent.
Ik stuur je alle liefde en kracht,
Iris
Als geen ander weet ik wat je meemaakt en waar je doorheen moet en nog maar zo kortgeleden 😢
Je kind op deze manier verliezen, daar kom je nooit meer overheen en zal je leven daardoor altijd anders zijn en blijven. Je blijft achter met zoveel vragen, emoties en pijn waar je geen raad mee weet en dit zal je nooit kunnen bevatten of accepteren.
Ook ik heb dat en na bijna vijf jaar dat mijn dochter werd vermoord weet ik dat dit niet zal veranderen.
Er was een leven voor de moord op je kind en een leven erna. Dat heeft alles veranderd.
Weet dat je niet alleen staat en dat je altijd alles mag vragen of spuien. De pijn kunnen we niet wegnemen, het met je delen wel❤️🙏
Ik wens je heel veel liefde en kracht in deze loodzware en moeilijke tijd🙏
Liefs Miranda
Vanmorgen voor het eerst naar 14 weken herinner ik mij dat ik heb gedroomd over onzee allerliefste zoon.
Ik word wakker....weet dat ik net wou vragen dus hij leeft nog en is hier....
En dan terug in de realiteit.....zo onmenselijk zwaar en pijnlijk.
Ik gebruik zware medicatie omdat ik het anders niet vol kan houden, paniek & emoties hlbeheersen dan mijn dagen, maar aan de andere kant vind ik het verdoven ook erg zwaar omdat ik heel moe ben en afgevlakt, een strijd tegen het verdriet, hoe moeten we dat op vangen.
Voor nu hebben we nog alleen gesprekstherapie samen met de psycholoog omdat we geen draagkracht hebben voor de EMDR momenteel, de diagnose is ptss en complexe rouw.
De meeste dagen willen wij niet meer verder leven, willen we de pijn, het gemis niet meer onder onze huid voelen 24/7.
Idd nog kort, maar als je dan weet dat het altijd zo zal blijven...... dan wil je toch ook niet eens meer verder, wat is dan nog de kwaliteit van je leven vraag ik mij af.
Wij hebben niets meer, onze zoon was onze wereld, ons leven, onze toekomstplannen waren samen met ons over 2 jaar als we zouden stoppen met werken, en nu......
Ons leven is ook voorbij, zo voelen wij het tenminste.
Vol met vragen, en worden de daders gepakt & veroordeeld, ook een belangrijk deel voor ons, want het is onverteerbaar dat men nog in vrijheid rondloopt en onze zoon zijn leven volledig afgepakt is, al zijn dromen en zijn toekomstplannen met zijn vriendin zijn verwoest door die onmensen, we hebben er geen worden voor, we weten het niet meer.
Lieve groetjes en veel sterkte ook voor jou, liefs Johanna
Ik begrijp zo goed wat je schrijft en snap dat je bang bent voor de rest van je leven. En de angst of de dader(s) gepakt en veroordeeld worden, is logisch. Het is heel belangrijk voor jullie proces en gevoel om gerechtigheid voor deze laffe daad te krijgen, ook al krijg je je zoon er niet mee terug.
Je kind is je alles en als dat afgepakt wordt heb je echt wel het gevoel dat het leven geen zin meer heeft, maar jullie zoon zou niet willen dat je opgeeft.
Het is zwaar, heel zwaar om het licht aan het eind van de tunnel te zien, maar hoe uitzichtloos het nu ook is, er komt weer wat licht in je leven, stapje voor stapje.
Het verdriet, de pijn en het gemis gaan niet weg, maar je leert dit te verweven in je leven.
Dit kost tijd, heel veel tijd, maar wij allemaal hier in de groep overleven om weer te kunnen gaan leven!
Niet opgeven Johanna, want dat is geen optie!
Liefs Miranda
Overleven om weer te kunnen gaan leven.....jullie allen leveren deze zware strijd.
Maar ik weet niet of ik deze strijd wel aan wil, aan kan......het is zo ondraaglijk om door te leven terwijl onze zoon zijn jonge leven zo gruwelijk is afgenomen.
Wij waren een 3 eenheid, onze band was zo sterk....nooit is de navelstreng losgeknipt tot nu, door monsters, wat dat zijn de daders voor ons.
Het wachten op politie-resultaten maakt ons gek, i.v.m. het lopende onderzoek horen we niets, moeten we maar hopen dat er genoeg bewijzen zijn om de daders te vinden en dan nog te veroordelen.
Het beheerst ons hele leven en vaak denk ik waarom stap ik er niet uit, klaar met alle verdriet en pijn, maar dan doe ik mijn man dat weer aan, hij heeft het ook al zwaar met ons verlies en wij zijn een gelukkig stel al 40 jaar.
Daarom, ons heerlijke leven met regelmatig een weekje bij onze zoon in Spanje is plots een berg ellende en ongeluk.
Hoe moet je dan in godsnaam verder, hoe kun je zoiets overleven?
Ik ben zo bang voor de toekomst !!!!
Liefs , Johanna.
Woonde je zoon in Spanje? Wil je wat vertellen over hem en zijn leven?
Ik heb je ook een prive bericht gestuurd.
Liefs Miranda
Ten tweede; ik heb precies hetzelfde meegemaakt alleen dan gaat het over mijn broer (voor de deur van Slachtofferhulp ) en ik weet heel goed hoe u zich voelt en waar u door heen gaat. Er komt er nooit een einde aan.
Ten derde: U hoeft niet bij deze instantie slachtofferhulp aan te kloppen, want ze doen namelijk niks voor je. Nul, nul, nul.
Je loopt bij hun tegen een deur niet nooit open gaat.
Het meeste heeft u bij toevallige ontmoetingen en een fijn gesprek met onbekenden. Dat heeft mij geholpen.
Niet door hulpverleners van deze instantie en ook niet van een OM of minister van Justitie. Waar je wel wat aan hebt zijn mensen van de Recherche. Deze zijn altijd vriendelijk en altijd tijd voor je.
Ik zou graag de bezem door de instantie slachtofferhulp halen.
Het is eigenlijk triest dat u dit van mij moet horen. Ik wens u de komende jaren heel veel geluksmomentjes al zullen die spaarzaam zijn.
Ze zullen nu wel denken;” meneer is een beetje boos”
Nee niet boos maar ervaringsdeskundige, helaas !
Lieve Grt
Daarnaast ook de angst en onzekerheid hoe het onderzoek verder zal lopen.
Ik heb geen woorden die je pijn kunnen verzachten want die zijn er niet.
Weet dat er mensen in je omgeving zijn die je graag willen helpen. Ook hier op de community kun je altijd je verhaal kwijt en steun zoeken.
Ik leef met je mee.
Liefs Anja
Wat heb jij nu nodig om jezelf staande te houden?
Heb je ook iets waardoor je ruimte kan maken voor jezelf?