Aangerand door mijn rij-instructeur

Lieve lezer, even kort voorstellen; Ik ben Sanne en ik ben 21 jaar oud! Ik ga meteen met de deur in huis vallen; ik ben aangerand. Ik wil graag met jullie delen hoe ik die tijd heb ervaren, omdat er misschien mensen zijn die zich kunnen herkennen in mijn verhaal. Want onthoud; je bent nooit alleen!

Toen ik 16,5 jaar oud was ben ik begonnen met rijlessen, daar keek ik al heel lang naar uit! Samen met mijn oudere zus tegelijk startte we bij dezelfde rij-instructeur. Dit was een meneer die ik al kende, want zijn kinderen waren van mijn leeftijd en hadden dezelfde vrienden als dat ik had! De rijlessen waren op het begin heel erg gezellig, ik kon gezellig met hem kletsen en ondanks de zenuwen ging het rijden goed. Soms kwam er ter ondersteuning een handje op mijn knie eventjes, maar na een tijdje liet hij zijn hand liggen. Omdat ik zo bezig was met het rijlessen viel het me niet zo op. Na een tijdje begon ik me toch wel een beetje gekkig te voelen buiten de rijlessen, ik zag steeds meer op om te gaan en voelde me niet comfortabel. Ik had niet door wat er eigenlijk gebeurde, maar zijn hand bleef voortaan standaard elke rijles op mijn bovenbeen liggen, wat begon op mijn knie ging verder naar boven, de hele rijles lang. Ook ging hij remdruk uit oefenen op mijn bovenarm waarbij hij steeds mijn borst aanraakte. Ik voelde me niet fijn, maar dacht bij mezelf; hij heeft kinderen, ik ken hem allang, ik ben diegene die hier iets vies van maakt, ook begon ik zelfs mezelf vies te vinden, want waarom zou ik zo seksueel over iemand denken? Hij bedoelde het vast gewoon vriendelijk zei ik tegen mezelf, ik moest me niet zo druk maken en niet zo n rare dingen denken. Het was namelijk gek, want hij maakte nooit een seksueel getinte opmerking naar me. Ik ging mezelf uit de gedachtes praten. Zo heeft het maanden door kunnen gaan. Ik voelde me vies in mijn lichaam, een gek gevoel dat steeds terugkeerde op vreemde momenten zonder reden. Ik ging mezelf volledig de schuld geven en dacht dat het allemaal door mij kwam. Misschien was ik wel de viespeuk? Had ik hem uitgedaagd? Ik voelde me vlak, had geen emoties en ging emotieloos door mijn dagen heen. Fijne momenten waren niet meer fijn en verdrietige momenten niet meer verdrietig. Ik was dag in dag uit prikkelbaar en durfde het met niemand erover te hebben. Bang dat ze me vies vonden, bang dat het allemaal mijn schuld was, bang dat ik zijn gezin kapot zou maken en dat iedereen het over mij zou hebben. Dus ik accepteerde maar wat er gebeurde, en zette het van me af. Ik kon niet begrijpen wat er gebeurde, hoe ik tijdens een rijles aangerand kon worden? Maar hij tegelijkertijd nog nooit een seksueel getinte opmerking naar mij toe had gemaakt? Dat maakte het extra verwarrend voor me.

Uiteindelijk ben ik zo bang geworden, dat ik het stiekem als grapje voorlegde aan een vriend. Die rijles daarvoor was het namelijk s avonds en zei hij me dat ik naar een bospad moest rijden, stevig had hij mijn bovenbeen vast, ik dacht op dat moment alleen maar aan een ding; hij gaat me nu zo iets ergs aandoen, ik ga dood. Ik wilde niet meer bij hem terug rijlessen. Hij had meerdere malen mijn kruist betast tijdens de rijlessen, ik was op die momenten zo bang dat ik volledig bevroor, ik kon me niet meer bewegen. Ik was volledig verstijft meerdere keren. Iedere keer was ik boos op mezelf, ik dacht: waarom doe ik nou niks? Maar als het gebeurde was ik niet in staat wat te doen, en accepteerde ik het maar, dan was het het snelste voorbij… Ik moest het wel aan iemand voorleggen omdat ik zo bang was geweest, vandaar dat ik het maar op een grappige manier vertelde aan een vriend. Hij zei tegen mij dat dit niet normaal was, en nam het meteen uiterst serieus. Dat was de eerste keer sinds maanden dat ik het vertelde. Hij zei dat hij het tegen mijn ouders ging vertellen als ik dat zelf niet deed, ik schaamde me kapot. Ik kon dat toch nooit tegen mijn ouders gaan vertellen? Hoe boos zouden ze wel niet worden dat hun kind zo vies was. Natuurlijk is dat niet zo, maar op dat moment voelde dat zo. Ook was ik ontzettend boos op die vriend van me dat hij mij dwong om het te vertellen. (Uiteindelijk ben ik hem mega dankbaar) Ik heb het uiteindelijk toch tegen mijn ouders vertelt, die reageerde heel geschokt. Ik smeekte ze om niks tegen niemand te zeggen, we kende namelijk de kinderen van mijn aanrander ook. Ik voelde me heel schuldig en wilde niet dat iemand het wist

Ik ben van rij instructeur gewisseld en had alle gevoelens weggestopt. Maar daardoor stonden eigenlijk al mijn gevoelens uit. Ik kon zelfs niet meer huilen toen mijn oma overleed. Uiteindelijk kwam ik iemand tegen het lijf die dezelfde ervaring met dezelfde rij-instructeur mee had gemaakt en dat was mijn druppel. Na bijna 9 maanden na de laatste aanranding hebben we samen aangifte tegen hem gedaan. Een erg lastig proces waarbij je echt geconfronteerd wordt met de gebeurtenis. Je moet het vaak vertellen in verband met je verhoor. Mensen om je heen worden verhoord en uiteindelijk kwam ik oog in oog met mijn aanrander in de rechtzaal. Dat moment was het krachtigste moment uit mijn hele leven. Ik heb in de rechtzaal gesproken tegen hem, ik heb me nog nooit zo krachtig gevoeld als op dat moment. Uiteindelijk heeft hij een celstraf gekregen, en kon mijn verwerkingsproces echt beginnen.

Onder begeleiding van een psycholoog heb ik EMDR gedaan, ik heb uiteindelijk 3 jaar in therapie gezeten. Ik ben weer volledig terug moeten komen bij al die weggestopte gevoelens. Dat was een hele klus, Maar uiteindelijk heeft me dat heeft me heel erg geholpen. Ik voelde een tijd alle emoties en verdriet heel intens, dat was een hele donkere periode. Daar ben ik met veel hulp gelukkig uitgekomen, veel van mijn naasten wisten het, en hebben me heel erg veel steun kunnen bieden. Praten erover was het fijnste was er is. maar die angst gaat nooit meer weg. Ik blijf gespannen als ik alleen met een man in een ruimte zit, of als ze erg dichtbij staan. Ook voelt mijn lichaam soms nog vies en is intimiteit nog erg lastig. Logische dingen om nog moeite mee te hebben. Ook kom ik zijn kinderen vaak nog tegen, dat triggert mij vaak ook heel erg. Gelukkig ben ik dan vaak met vrienden die mij erg fijn ondersteunen, ik ben ze daar eeuwig dankbaar voor.

Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds dankbaar dat ik het verteld heb aan iemand, ondanks dat dat op dat moment niet zo voelde. Ook ben ik nog steeds blij met de stappen die ik heb ondernomen om aangifte te doen en een psycholoog op te zoeken, zij heeft me heel erg veel geholpen.

Mijn boodschap aan jullie is; praat alsjeblieft met iemand, hoe eng het ook lijkt, hoe bang je ook bent voor de reacties, praat erover! Want praten werkt echt het allerbeste, hoe moeilijk het ook is. Uiteindelijk is dat echt de allerbeste optie.

Ook wil ik je op het hart drukken: Het is niet jouw schuld, en gedachtes over dat je iets verkeerds hebt gedaan zijn heel normaal, maar dat is echt niet zo! Het ligt nooit maar dan ook nooit aan iets wat jij hebt gedaan.

Hebben jullie er uiteindelijk over durven praten, of hoe hebben jullie het ervaren? Laat het me weten <3

Heel veel liefs,

Sanne