Wat doet de Kinderombudsman? Organisaties controleren De Kinderombudsman helpt de rechten van kinderen en jongeren te beschermen. De Kinderombudsman controleert of de Nederlandse overheid zich houdt aan de kinderrechten. Hij controleert dit ook bij organisaties die geen overheid zijn, zoals scholen, kinderopvang, jeugdzorginstanties en de gezondheidszorg. Kinderen adviseren De Kinderombudsman adviseert kinderen en jongeren over hoe ze voor hun rechten kunnen opkomen. De Kinderombudsman vertelt kinderen en jongeren hoe ze dit alleen of met een groep kunnen doen. Onderzoek De Kinderombudsman doet eigen onderzoek naar overtreding van kinderrechten. Hij kan ook een onderzoek beginnen als er klachten binnenkomen over individuele gevallen. Parlement en organisaties adviseren De Kinderombudsman adviseert gevraagd en ongevraagd het parlement en organisaties. Hij probeert blijvende oplossingen te vinden voor problemen die met kinderrechten te maken hebben. Positie van kinderen verbeteren De Kinderombudsman maakt kinderen, jongeren, hun ouders, scholen, de overheid en instanties bewust van kinderrechten. Het is belangrijk dat iedereen weet dat er kinderrechten zijn en wat deze inhouden. Zo verbetert hij blijvend de positie van kinderen en jongeren in Nederland. Op www.kinderombudsman.nl vindt u meer informatie over wat de Kinderombudsman doet en wat hij voor u kan doen.

Ik zal de reactie van de sportclub voor je opschrijven in makkelijker woorden: het niet dan wel veel te laat melden van in haar ogen onveilig gedrag van een coach, leidt tot een onveilig klimaat op onze club Betekent: Het niet melden of veel te laat melden van wat er gebeurd is, maakt de club onveilig. Wat dan onveilig is, kan 2 dingen zijn: onveilig voor de coach (dat hij het niet direct hoort en dus niet kan reageren) of onveilig voor de andere leden van de club, omdat de coach het ook bij hen kan doen. Maar dan is het natuurlijk raar dat jij niet meer mag komen maar hij wel. Echt vreemde reactie dus!

Ik heb het later mijn ouders wel verteld. Ze hebben me toen heel erg geholpen. Ik kom het niet zeggen. Daarom heb ik het toen op een briefje geschreven. Omdat ik me schaamde. Achteraf zou ik willen dat ik het meteen aan mijn ouders had verteld. Jij hebt niets verkeerds gedaan. Hij had van jouw af moeten blijven. Hij heeft misbruik gemaakt van dat dat jij nog maar een kind bent. Jij weet niet hoe het allemaal zit. Iets goeds opschrijven is dat je het hier gemeld hebt. Dat je het in ieder geval met iemand deelt. Iets goeds is ook dat je verder gaat. Dat je er over na denkt. Dat je na denkt of je je ouders het gaat vertellen. Blijf volhouden. De huisarts heeft ook een (vaak vrouwelijke psycholoog) waar je mee kunt praten.

Echt ongelofelijk de reactie van de sportclub! Ze willen het niet horen. Nu is er juist een onveilig klimaat! Tips om hiermee aan de slag te gaan: https://www.nji.nl/seksueel-grensoverschrijdend-gedrag/waar-kan-ik-terecht-voor-hulp CSG en slachtofferhulp zijn heel goed. Maar misschien ook fijn voor jou is de kindertelefoon, waar je heel laagdrempelig je verhaal kwijt kan en kan overleggen over wat te doen.

Ik ben zelf misbruik door mijn sportleraar. Ook ik heb mijn ouders toen niets verteld. Achteraf gezien heb ik daar wel spijt van. Ik had mijn ouders in vertrouwen moeten nemen. Het enige advies wat ik je kan geven is, schrijf ze veel mogelijk op. Over wat er gebeurd is, maar ook wat er daarna gebeurt met je. Wat je weet, wat je voelt, waar je over twijfelt, deel alles met het schrift waar alles in staat. Het positieve en het negatieve. Vriendinnen die er nog voor je zijn ondanks dat je nu niet meer in de selectie zit. Schrijf ook positieve dingen op. Als je later in je schrift terug leest dan kun je trots zijn op jezelf. Schrijf op papier. Dat helpt beter. Sterkte.

Je moet niet willen blijven bij een club met zo’n maf bestuur. Ik vind dit een zaak voor hogerhand! Wat vind de vertrouwenspersoon er van? En hoe is de procedure eigenlijk?

Hulp vragen is voor de beste onder ons ( ook de oudere mensen) nog altijd lastig. Hoe kwetsbaar jij je op durft te stellen hier hoe moeilijk dit voor de meesten nog is. Jij neemt de stap om er over te praten nu hier met ons. Ik vind het zo ongelooflijk dapper van je! Ik denk dat we allemaal weten hoe jouw pijn voelt wie hierop reageren. Je hebt al veel prachtige berichtjes gekregen zo te lezen maar wil toch nog iets kwijt namens mij: Lief kind . Ik geef om jou ook al ken ik je niet. Jij bent zo belangrijk en je mag er echt zijn ik hoop dat je dat ziet. Zo alleen jij je soms voelt , hebben mensen die van jou houden, nooit bedoeld. Zo dapper jij nu durft te zijn. Hou vol lief kind , de toekomst wordt écht anders dan nu , heeft tijd nodig , voor nu ondenkbaar maar het wordt zeker fijn. Laat je als je tijd of zin hebt ons wat weten? Wij denken met jou mee en zullen jou in ieder geval niet vergeten. Sterkte en knuffels Daniëlle

Ik blijf het volgen; ik vind het zo sterk van je. Het is volkomen begrijpelijk dat jij het niet kunt plaatsen. Dat gebeurt bij iedereen die dit overkomt en juist omdat je jong bent en je brein nog moet verder groeien is er iets gebeurd in je hersenen wat maakt dat jij hier nu zo inzit. De laatste jaren is veel bekend geworden door nieuw onderzoek vanuit de neurobiologie. Ook weten we nu dat je als het ware je hersensysteem weer op orde kunt brengen. Dat kun je helaas niet alleen doen. Je moet het wel zelf doen, maar met hulp en ondersteuning. Als jij je huisarts vertrouwt zou ik het daar aankaarten

Ook jij mag bestaan. Je hebt recht op je eigen leven, en ruimte voor je eigen gevoel. Je hoeft je niet klein te maken voor een ander. Jouw stem telt. Je gevoelens mogen er zijn. En twijfelen mag. Ik hoop echt dat je jouw weg vindt. PS Ik heb niet alle reacties helemaal gelezen, maar ik worstel ook met een 'freeze'. Inmiddels denk ik dat bij mij de freeze oa komt doordat erover praten juist meer problemen gaf, inclusief gedoe met mijn ouders. Ik denk dat dat me onbewust afschrikt. Het is ook niet makkelijk. Er zijn verschillende manieren van ergens mee omgaan. Er zijn ook verschillende manieren van 'praten'. En verschillende manieren van doorgroeien. Ik hoop nogmaals echt dat je jouw weg vindt.

Hoi dappere meid! Een volwassene die sexuele dingen doet bij kinderen is altijd degene die fout zit (bovendien ook strafbaar!!!). Je zegt ik ben jong, dus ik ga er vanuit dat je nog niet volwassen bent. Wat deze persoon heeft gedaan is niet jouw schuld, ook al is het misschien langer doorgegaan zoals je vertelde. Er is sprake van ongelijkheid (volwassene/kind) en misschien zelfs wel een afhankelijkheidsrelatie (als deze persoon bijv. Jouw trainer was). Voor jouw beeld, ik was (ben) ook een emotionele moeder, maar hou heel veel van mijn kind. Het is uiteraard verschrikkelijk om te horen dat iemand iets met jouw kind gedaan heeft en het daardoor beschadigd heeft, maar ik zou het nog veel erger vinden als ik het niet zou weten en mijn kind daardoor steeds ongelukkiger wordt omdat ze er alleen voor staat. Onze dochter heeft schrijftherapie en EMDR gehad, dit heeft haar enorm geholpen het ‘zware’ er vanaf te halen. Het gaat nu goed met haar. Dit soort gebeurtenissen wil je wegstoppen en voor wegrennen, maar als je dat doet worden de problemen alleen maar groter. Je hebt dit meegemaakt en zal een modus moeten vinden hiermee om te leren gaan (met hulp). Als moeder maak ik mij best wel zorgen om jouw eerste bericht. Ook jezelf ‘verdoven’ met pillen (of drank/drugs) hoort bij reacties om om te gaan met misbruik, maar kan ook ernstige verslavingsproblemen met zich meebrengen op latere leeftijd. Google maar eens op het reptielen brein. Dit neemt de overhand bij je bij trauma. Vluchten (ook verdoven), vechten en bevriezen zijn heel natuurlijke reacties, maar je lichaam moet ook weer in normale stand komen om goed te kunnen functioneren. Hier kan hulpverlening bij helpen. Liefs!

Je bent niet het lastige kind hoor! Dat moet je echt weten. Het was niet jouw schuld en had nooit mogen gebeuren. Ook onze dochter had last van schaamte en schuldgevoel (dit hebben denk ik alle slachtoffers). Wat jij beschrijft heet bevriezen, dit wonderlijke proces doet jouw lichaam om jezelf ‘uit’ te schakelen bij traumatische ervaringen zodat het minder heftig wordt op dat moment. Begrijp ik goed dat dit op een (sport)club of iets dergelijks is gebeurd? Heb je liefdevolle ouders? Ik zou je zo graag willen zeggen als dat zo is? Praat met ze. Je mag alle vragen stellen die je wilt. Als ik zo mijn steentje bij kan dragen doe ik dat met liefde omdat ik weet hoe belangrijk het is dat dit traumatische eruit mag komen en je er woorden aan leert geven (hoe moeilijk dat ook is). Weet je wat ik het lastigst vind van wat er met onze dochter is gebeurd? Dat ik niet weet wat de toekomst ons brengt, maar gelukkig waren we er redelijk snel bij. Waardoor we hopen dat zij met hulp kan herstellen. Ik gun jou dit ook enorm!

Hoi dappere dame, Ik ben moeder van een meisje die dit op jonge leeftijd (6jaar) heeft meegemaakt. Zij heeft het uiteindelijk aan ons durven te vertellen. Dit vinden wij heel knap van haar (hadden het uiteraard niet mee willen maken). Ik snap dat het voor jou lastig is om te vertellen. Ik wil je meegeven dat ik heel erg blij ben dat onze dochter het ons heeft verteld, juist omdat ze het niet alleen hoeft te dragen en wij haar kunnen helpen, zodat dit haar niet (nog) ergere problemen bezorgd. Snel hulp zoeken is beter dan jaren wachten. Ik ken jouw ouders uiteraard niet en kan mij ook voorstellen dat dit heel erg spannend is om te vertellen. Ik wil hier alleen mee zeggen, dat het vertellen tegen je ouders (op wat voor manier ook) ook helpend kan zijn. Dit is niet iets wat je alleen kunt dragen. Veel liefs voor jou!

Ach lieverd, ik snap je wel. Ik ken die gevoelens. Ik ben 85 en heb het pas recent aangepakt. Ik vind het echt super dat jij je nu blootgeeft. Dat betekent dat jij er over heen kunt groeien en dat is een groot voorrecht. Dus in deze gemeenschap kun je echt delen en oppikken waar je goed aan doet. Schaamte is begrijpelijk, maar echt niet nodig. Bovendien is het hier anoniem. Ik ben diep onder de indruk van deze site. Zo mooi dat dit mogelijk wordt gemaakt.,.

Ach lieve schat, Ik herken je woorden en je pijn zo erg! Toen ik een melding binnen kreeg van "misschien ik ben nog te jong" werd ik metteen al getriggerd je verhaal te lezen, ik ben zelf nu 16, vind zelf dat dat nog best jong is haha, maar ik was 15 toen ik voor het eerst iets over m'n misbruik verleden uit sprak! En ik weet niet hoe oud je bent, maar dat maakt ook geen ene flikker uit, want weet dat ieder op dit forum jouw pijn kent, we hebben allemaal iets gemeen en dat is dat we weten hoe het is dat je lichaam van je af genomen is, hoe vies we ons voelen en walgen van onszelf, hoe we ons schamen en schuldig voelen, hoe de beelden aan ons voorbij flitsen, en we bang zijn om te gaan slapen omdat dan alles levens echt voelt... die pijn kennen we allemaal hier op dit forum! Maar iets wat we ook allemaal gemeen hebben is lef, het lef om ons verhaal te delen! We zijn allemaal moedig en dapper, dat we doorzetten en vechten voor ons verhaal en bestaan, hoe moeilijk dat soms ook voelt. Want we kunnen niet veranderen wat er gebeurt is, alleen hoe we daar nu mee om gaan, en hoe oud je ook bent, of hoe jong je ook bent, we zitten in hetzelfde schuitje en hebben allen het recht om te spreken, ons verhaal te delen, te Helen en om hulp te vragen! Dus ook jou lieverd! Echt ik gun je het zo, ik zou je het liefst door elkaar willen schudden tot het tot je door dringt dat je er toe, jij en jouw verhaal, met alle mooie en afschuwelijk lelijke kanten mogen er zijn! En ik zou je het liefst een knuffel willen geven en zeggen dat we er samen uit komen, maar ik ken je niet, en jij moet iemand zoeken waar je je bij vertrouwd die je kan helpen, en anders slachtofferhulp lijn! Ik hoop dat dit bericht je steun geeft! Heel veel liefs toegewenst, hele dikke knuffel! Ps: laat nooit iemand je vertellen wat je wel of niet kan en waard bent, je bent nooit te jong om te mogen spreken!

Wat moedig dat je de stap zet om hier jouw kwetsbare gevoel te delen! Hoewel ik geen professional ben, kan ik alleen maar spreken vanuit eigen ervaring. Het luchtte mij op toen ik mijn verhaal kon vertellen aan slachtofferhulp en vrienden. Mijn ouders weten het ook niet, dat is een bewuste keuze geweest voor mij. Want ook al ligt mijn verhaal al een tijdje achter mij, het blijft een deel van mij; waar ik het tot op de dag van vandaag nog steeds moeilijk vind om mij open te stellen naar mijn familie toe. En dat is oké! Ik ben heel dankbaar voor het contact met SOH. Ik zie het als een cadeau dat ik die hulp aangeboden krijg, zonder er iets voor te 'moeten' doen. Ik hoop en wens je dat jij iemand vind die je mag vertellen over jouw situatie en dat er begrip en vertrouwen zal zijn. Wat je mee maakt is niet niks en dat mag je weten. En als je ooit besluit het hier in de community te delen, weet dan dat wij je zullen supporten!

Iedereen hier op dit forum weet precies welke pijn jij bedoeld. En ook precies hoe groot en overweldigend die pijn is. Praten doet ook pijn. Maar daarna lucht het op. Een heel klein beetje. Telkens weer een klein beetje meer opluchting. Ik lees hoe zwaar je het hebt. Hou vol. Niemand is te jong om geholpen te worden. Er is hulp voor iedereen. Inderdaad via je huisarts of Slachtofferhulp. Maar ook heel goed om iemand dichtbij je in vertrouwen te nemen: een vriend of vriendin, een familielid, een leraar of lerares. Je vraag kan heel helder zijn: "wil je me meehelpen hulp te vinden? Ik heb iets dat ik niet alleen kan". Desnoods schrijf je dit op een papiertje en geef je het op een rustig moment. Veel succes! Veel sterkte. Wil je hier delen hoe het gegaan is? In gedachten sta ik naast je. In gedachten antwoord ik alvast voor die persoon: "natuurlijk help ik je, zullen we samen gaan?" Liefs

Hoi, goed dat je hier je verhaal doet. Hoe moeilijk ook, maar deze stap is al een heel belangrijke stap om te gaan praten over wat je overkomen is. De les die we allemaal denk ik geleerd hebben is dat er over praten je ongelofelijk helpt. Alleen een trauma doormaken en een plek geven lukt niet. Praat er over. Dan kan je het gaan verwerken en dan kan je het een plek geven. Praten kan me de professionals van Slachtofferhulp Nederland. Je kunt ze bellen. 09000-0101 en daar kun je vertellen wat jij wilt en luisteren ze naar je. Of kijk of je in je omgeving iemand hebt die je vertrouwt. Ik snap dat ouders in sommige situaties heel lastig is, maar misschien is er een familielid die jij vertrouwt, of een vriendin of vriend? Iemand die luistert en je kan helpen. Je kunt ook altijd met je verhaal naar de huisarts. Die kan je verhaal ook in alle vertrouwen aanhoren en met je meendenken. Ik hoop dat je iemand vindt met wie je je verhaal durft en kunt delen. Dat mag ook hier op de community. We zijn er om je te helpen. Ik wens je heel veel sterkte. Je staat er niet alleen voor. Ik snap dat je dat gevoel wel hebt, maar we zijn er voor je. Heel veel succes. Edwin