Hoi Ine. Het lijkt lastig, maar dat is toch minder het geval. Er hoeft niet persé bewijs te zijn in de vorm van een aangifte. Maar bewijs van een traject dat je gevolgd hebt ómdat er iets ontwettelijks gebeurd is. Een behandelaar, een behandelplan, een behandelverslag, een dagboek, een huisarts die de doorverwijzing deed. Succes.

[~495] dank je om dit mee te delen. En ja zoals jij het schrijft dan geeft het wel meer perspectief denk ik voor ons. Via die mensen kan je inderdaad wel meer verslagen enzo krijgen. Dank je om dit te melden. ine

Hey marie Curieus, precies zoals je schrijft "een erkenning het mij gaf toen ik zwart-op-wit zag staan dat ik slachtoffer was van structureel seksueel geweld." Ik heb ook een aanvraag ingediend en die heeft geresulteerd in een schadevergoeding. Ik weet nog dat dat een emotioneel moment was. Dat een onafhankelijke instantie aangeeft dat dat onomstoten vast staat en dat er een vergoeding aan gekoppeld is. Die vergoeding vond ik niet belangrijk, maar mooi meegenomen. Die is naar mijn kinderen gegaan. de erkenning was veel meer waard. Voor de overigen: er is geen aangifte nodig (had ik ook niet omdat mijn dader al overleden was). Wel bewijsstukken van behandelingen en trajecten die je hebt afgelegd. En verder al het bewijs dat je hebt. Ik heb in de therapie-jaren een verslag gemaakt van ruim 100 pagina's en die hebben ze ook gelezen. De vragen die ik er over kreeg toonden aan dat ze er heel gedegen naar gekeken hadden. En vooral wilden weten hoe het met me ging! Later heb ik (helaas) met mijn jongste ook een aanvraag ingediend omdat er sprake was van een verkrachting. Ook die is evenzo integer beoordeeld en behandeld. Ook daar was geen aangifte van. Ik raad deze stap aan omdat je erkend wordt in wat er met je gebeurd is. De maatschappij zegt zo hardop tegen je "dat had nooit mogen gebeuren en je bent slachtoffer van een misdrijf". Dat telt!

Oh oké, super bedankt!